რეპორტაჟი ქუჩიდან: „ჩვენ ქართული კულტურის ნაწილი ვართ“

დღეს შეგახვედრებთ იმ პიროვნებებს, რომელთა შემოქმედებაც ხელმისაწვდომია ნებისმიერი თქვენგანისთვის. ამისთვის, ჩემო მეგობრებო, შეგიძლიათ საქართველოს დედაქუჩაზე, ოპერისა და ბალეტის თეატრთან ჩაბრძანდეთ მიწისქვეშა გადასასვლელში. თითქმის ყოველდღე, დღის განმავლობაში იქ დაგხვდებიან ახალგაზრდა მუსიკოსები, რომლებიც ორი ელექტრო-გიტარისა და ვოკალის თანხლებით ვირტუოზულად ასრულებენ ქართულ თუ უცხოურ (ძირითადად როკის კლასიკას) კომპოზიციებს. მათი სახელებია: პაატა ყიფშიძე, ლევან დათიაშვილი და დიმა მაღრაძე. 18 საათიდან შეგიძლიათ მოუსმინოთ შესანიშნავ ფლეიტისტს, რეზო მამაგულაშვილს. მის რეპერტუარშია კლასიკური ქართული და თანამედროვე მუსიკა. ისინი ყველანი თავს ერთი „სასტავის“ წევრად მიიჩნევენ. აქ, თურმე, კიდევ დადიან ბიჭები მუსიკის შესასრულებლად. საინტერესოა, როგორ ცოცხლობს საქართველოს ჭეშმარიტი ანდერგრაუნდ მუსიკალური კულტურა. სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე მიწისქვეშა ქუჩის მუსიკოსებთან გასაუბრება. ესაა ამონარიდები ამ საუბრიდან ყოველგვარი კითხვების გარეშე.

* * *

ლაშა გაბუნია და რეზო მამაგულაშვილი. გადაღებულია: 25.09.2005

რეზო მამაგულაშვილი – ვმუშაობ ხელოვნების სკოლაში საორკესტრო განყოფილების გამგედ. ვარ 48 წლის. მიწისქვეშ უკვე მე-5 წელია ვუკრავ. დამთავრებული მაქვს კონსერვატორია. აქ კარგი „სასტავები“ ვიკრიბებით და უფრო მეტად პროფესიონალები უკრავენ საზღვარგარეთელ „კოლეგებთან“ შედარებით. მე იქაც ნამყოფი ვარ. აქ, ქუჩაში ზოგჯერ შესრულების უფრო მაღალი დონეა, ზოგიერთ თბილისურ ჯგუფთან შედარებით. უკრავენ გიტარისტები, რომელთაც როკის, ჯაზისა და ბლუზის მთელი ანთოლოგია აქვთ შესწავლილი. ესენი ინტელექტუალი, კარგი ბიჭები არიან. ჩვენში ქუჩას სხვადასხვა პრიზმაში უყურებენ. ზოგი ჟურნალი მათხოვრებთანაც კი გვაიგივებს, რაც საწყენია და, რა თქმა უნდა, არ არის მართალი. საქართველოში ისევ შემორჩენილია პროლეტარული განწყობილება: არსებობენ პოეტი, მხატვარი, მუსიკოსი თავმჯდომარეები. აი, გალაკტიონი ქუჩის ხელოვანი იყო. დღეს, ის ჩვენ გვერდით იქნებოდა. დღევანდელი მართლაც შემოქმედებითი ელიტა: სპორტსმენები, მეცნიერები ჩვენთან მოდიან, გვეხუტებიან, გვისმენენ და ცოტაოდენ თანხასაც გვწირავენ. ღვთის კანონიც ასე განისაზღვრება: რა სიკეთესაც გაიღებ, ისე დაგიფასდება. 

მინდა ჩვენ შესახებ ჰქონდეთ სწორი შეხედულება. ჩვენ ქართული კულტურის მართლაც კარგი ნაწილი ვართ. აქ ერთგვარი აკადემიაა, რადგან უამრავი ბავშვი გაგვიზრდია, რომლებიც 3 წლის წინ „ასეთი ქურდი კაცის ბედს“ უსმენდნენ, დღეს კი გლუკსა და მოცარტს მიკვეთავენ. ქრისტე, სოკრატე, შექსპირი, მენესტრელები, – რომელთა კულტურა დღესაც არსებობს, – გალაკტიონი ქუჩაში იყვნენ. მიწისქვეშა და ქუჩის კულტურის გარეშე დიდი კულტურა არ არსებობს. ამიტომ დადიოდა გალაკტიონი ვარდით ჯიბეში. ის ყველა ჩვენგანზე დიდია და ეს ყველაფერი კარგად ესმოდა. 

აქ, ჩვენთან ყველანაირი მუსიკა იკვრება: დაწყებული ქართული ხალხური სიმღერებით, დამთავრებული ავანგარდით (როკ, ჯაზი, რეპი და ა.შ.).

პაატა ყიფშიძე – მე-3 თვეა, რაც აქ ვარ ეკონომიკური პრობლემების გამო. შესაძლებლობა მეძლევა, აქ, დაკვრის მერე ნოტები ან წიგნები ვიყიდო. არ მინდა, ვინმეს კისერზე ვიჯდე. მე თვითნასწავლი მუსიკოსი ვარ. ვსწავლობ თეატრალურში სარეჟისოროზე. აქ ყველა ერთმანეთის ვიცნობთ და უპრობლემოდ ვუკრავთ ერთად, ძალიან მეგობრულები ვართ. 

კარგი იქნებოდა, ამ ახალგაზრდებისათვის, ვინც აქ ვიკრიბებით, სამუშაო მოეძებნათ, მაგრამ რას იზამ, ასეთი ბედი გვერგო წილად. თუ პარლამენტში მამიკო არ გყავს, ქუჩაში უნდა დაუკრა. სწავლის დამთავრების შემდეგ სერიოზულად ვაპირებ ჯგუფის ჩამოყალიბებას. ცოტა ხანში წასვლა გვიწევს საზღვარგარეთ, რადგან ეკონომიკურად ცოტა თუ არ მოვმაგრდით, აქ არავინ მოგაქცევს ყურადღებას, ვიმეორებ, თუ მამიკო არ გყავს სადმე მაღლა. ჩვენი მშობლები ძლივს შეეგუვნენ ამ ფაქტს.

რეზო მამაგულაშვილი – ჩვენში ბევრმა არ იცის, ფორტეპიანოს გარდა, როგორია სხვა ინსტრუმენტი. ზოგიერთმა სკოლის თუ ინსტიტუტის დირექტორმა არ იცის, რა არის ფაგოტი, ვალტორნა. აი, ასეთი „ინტელიგენტებიც“ არსებობენ. აქ 6 წლის ბავშვებიც დადიან, უყურებენ ამ ფლეიტას, ხელში იღებენ, უსმენენ. მუსიკის, თეატრისა და ხელოვნების დანიშნულება ის არის, რომ მან უნდა გაგაოცოს. ისე უნდა იმღერო, მე რომ ვერ შევძლო, ისეთი ფილმი უნდა გააკეთო, მე ვერ გადავიღო და ა.შ. 

მე მყავს ვარსკვლავი მოსწავლეები, რომლებიც გერმანიაში გავიყვანე ვედეკინდის დახმარებით. ჩემს ერთ-ერთ მოსწავლეს „ქართველი მოცარტი“ შეარქვეს. მყავს 7-8 წლის მოწაფეები. 

ჩემი ქმნილებები აქ არ ჟღერს. რაღაც იმპროვიზაციებს ვასრულებ ბიჭებთან ერთად და ის ხდება ჩემი. ჩვენ ხშირად ვუკრავთ ქართულ ჰარმონიებს. მომავალში შესაძლოა ჩემთვის საინტერესო ჯგუფში დავუკრა.

პაატა ყიფშიძე – აქ ორი გიტარის საშუალებით რაც კი სიმღერები დაგვიწერია, მათი შესრულება რთულია. ამას სრულყოფილი ჯგუფი სჭირდება. მე ახლა ქართული მუსიკით უფრო ვარ დაინტერესებული, ვიდრე, ვთქვათ, როკით. ვიცი, რომ ეს ძალიან რთულია, მაგრამ ამავე დროს, ძალიან ლამაზი და საინტერესოა. ჩემს ნამუშევრებში არ მინდა, იყოს ტექსტი. ახლა, ვინც სცენაზეა, ღმერთმა წინსვლა მისცეს. მათ, ალბათ, აქვთ ფული, ანუ ვინმე აფინანსებს, შესაძლოა, მეც მყავს ვინმე მაყუთიანი, მაგრამ არ ვაწუხებ, რადგან თავად არ ინტერესდება. იმედი მაქვს, ოდესმე რაღაც იქნება. არასდროს მსურდა სადმე წასვლა, რისი გაკეთებაც მე მინდა, აქ უნდა გაკეთდეს ქართულ მიწაზე. სხვაგან ვერ გავაკეთებ, სადაც უნდა ვიყო. ჩვენ აქ უნდა ვისუნთქოთ და ქართველ ხალხთან უნდა ვიყოთ ურთიერთობაში. ჩვენ როკს მხოლოდ სხვების საპატივცემულოდ ვუკრავთ და ეს ჩვენი პრინციპი არ არის. მომავალში სურვილი მაქვს, მქონდეს კომპიუტერი და ვიმუშაო ქართულ, არაჩვეულებრივ მუსიკაზე. ამისთვის მე ფინანსები მჭირდება. არავინ თქვას, რომ მშივრები რამეს აკეთებენ. არავინ არასდროს მშიერი არაფერს არ აკეთებდა, მე არ ვარ მშიერი, მაგრამ... არაჩვეულებრივი მშობლები მყავს, კვების პრობლემა სახლში არა მაქვს, მაგრამ ადამიანის გონებას, თუნდაც, წიგნი სჭირდება. სულ პედაგოგს ხომ არ თხოვ წიგნს? აი, ასეთი წიგნებისთვის მჭირდება ეს შემონაწირი თანხა.

დათო ტურაშვილს ბიორკთან დიდი და ნამდვილი სიყვარული აკავშირებს

პროზაიკოსი დათო ტურაშვილი დაიბადა თბილისში, 1966 წლის 10 მაისს, როგორც თავად ამბობს – უკუღმა (ფეხებით). დაამთავრა თბილისის 57-ე საშუალო სკოლა და სწავლობდა ჯერ თბილისის ივანე ჯავახიშვილის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტში, შემდეგ მაასტრიხტსა (ნიდერლანდები) და ლონდონში (დიდი ბრიტანეთი). შეისწავლა ლიტერატურისა და ხელოვნების ისტორია. ამჟამად ლექციებს კითხულობს უნივერსიტეტში და მიიჩნევს, რომ არასოდეს ჰქონია სამსახური იმ გაგებით, როგორც ჩვენში ტრადიციულად ესმით, ანუ არასოდეს ჰქონია ხელფასი. მიღებული აქვს მხოლოდ ჰონორარები. არის რამდენიმე პროზაული კრებულის ავტორი და მისი მოთხრობები თარგმნილია უცხო ენებზე. გამოქვეყნებულია ევროპის სხვადასხვა ქვეყანაში.

* * *

– დათო, მახსოვს, თქვენ აქტიურად იყავით ჩაბმული ეროვნულ მოძრაობაში. თქვენი აზრით, რა შედეგი მოიტანა ეროვნულმა მოძრაობამ?

– კაცობრიობის ისტორიაში არცერთი მოძრაობა არ ჰგავს თევზაობას ან სოკოს კრეფას, რომ საღამოს დაჯდე და შედეგები დათვალო. ნებისმიერი მოძრაობა სულიერი განვითარების ერთ-ერთი ხელშემწყობი პირობაა და, იმავდროულად, აუცილებლობაცაა სიცოცხლის შესანარჩუნებლად, ამიტომაც ეროვნული მოძრაობის შედეგებს მატერიალისტურად ვერ განსაზღვრავ, მით უმეტეს, ჟურნალის ფურცლებზე.

– ახალგაზრდობისა და თინეიჯერების უმრავლესობას თითქმის აღარ აინტერესებს წიგნი. ისინი უპირატესობას ტელე-რადიო გადაცემებს, ვიდეოს, ინტერნეტს ან ქუჩაში ბირჟაზე დგომას ანიჭებენ. ამას ისინი თავად აღიარებენ მასმედიის საშუალებებით. როგორ ფიქრობთ, ეს კანონზომიერი მოვლენაა თუ რაღაც დაავადება?

– ვერ დაგეთანხმებით, რომ ახალგაზრდებსა და თინეიჯერებს არ აინტერესებთ წიგნი, უფრო მეტიც, მათი მხრიდან საკმაოდ იგრძნობა ინტერესის ზრდა წიგნისა და ლიტერატურისადმი. შემიძლია უამრავი მაგალითის მოყვანა. ინტერნეტით მეც ვსარგებლობ და ამაში ტრაგიკულს ვერაფერს ვხედავ. უბრალოდ, თუ ვიღაც ვერ მიხვდება, რომ ინტერნეტი ვერასდროს შეცვლის იმ ფენომენს, რასაც წიგნი ჰქვია, სამწუხარო იქნება.

– დათო, რატომაა გავრცელებული ასე მახინჯად უცენზურო სიტყვების გამოყენება ყოფა-ცხოვრებასა თუ საინფორმაციო საშუალებებში? ეს მოდას, დასავლურ ფილმებს თუ დროს დავაბრალოთ? და არის თუ არა ეს დეგრადაციის დასაწყისი?

– „პირველად იყო სიტყვა“ და ნებისმიერი დეგრადაციის ასახვა, რომლითაც საზოგადოება არსებობს, ძალიან სწრაფად ხდება სიტყვასა და მეტყველებაში, მაგრამ იმას, რაც საქართველოში ხდება, ანალოგი არა აქვს მსოფლიოში. არცერთ ქვეყანაში ასეთი მონდომებით არავინ აგინებს საკუთარ დედას. მიზეზების ახსნაც არაა მარტივი და ამ პროცესის განსაზღვრას, შესაძლოა, სამეცნიერო-კვლევითი ინსტიტუტები და დასჭირდეს.

– ალბათ უაზრობაა, ყველანაირი საშინელების თინეიჯერებზე გადაბრალება. ვფიქრობ, ამაში ლომის წილი მამების თაობას უდევს. როგორ ფიქრობთ, სად უშვებენ ისინი, ანუ უფროსები შეცდომას?

– ჩემთვის არსებობს აქსიომა – როცა ორი თაობა კამათობს, დამნაშავე ყოველთვის უფროსი თაობაა და მაშინაც კი, როცა პატარები ცდებიან, დიდებმა უნდა მოსთხოვონ პასუხი საკუთარ თავს.

– საინტერესოა, როგორი მუსიკა მოსწონს დათო ტურაშვილს და რატომ?

– მუსიკას არ ვყოფ ჟანრობრივად, ანუ შესაძლოა კლასიკურთან ერთად მომწონდეს ნებისმიერი მიმართულების ნაწარმოები, თუ ის კარგია. ვერ ვიტყვი, რომ მუსიკა მხოლოდ მომწონს, რადგან მუსიკა ისევე მჭირდება, როგორც წყალი და ჰაერი. წერის დროსაც გამუდმებით ვუსმენ მუსიკას, მაგრამ ზემოთქმულიდან გამომდინარე, შეიძლება სიამოვნება მივიღო როგორც მოცარტის, ასევე ნიკ ქეივის მოსმენით. აპრიორულად არ ვზღუდავ ჩემს თავს მუსიკაში იმ დოგმატიკით, რომ მხოლოდ ჯაზია კარგი და რეპი უნდა მძულდეს. საერთოდ, დოგმები არ მიყვარს.

– ჩამოთვალეთ თქვენი საყვარელი უცხოური ჯგუფები და შემსრულებლები, რომელთაც ადრე უსმენდით. დღეს რას (ვის) უსმენთ?

– შესაძლოა მუსიკას ჰქონდეს თავისი ასაკი, მაგრამ არის წიგნი, რომელსაც მერამდენედ (ალბათ, უსასრულოდ) გადაიკითხავ ხოლმე და რამ უნდა შემაცვლევინოს აზრი მოცარტზე, ვერ წარმომიდგენია. ამიტომ მარტივად მოვიქცევი – ჩამოვთვლი მათ, ვისაც სხვადასხვა დროს, ასაკისა თუ განწყობილების მიხედვით ვუსმენდი და, ალბათ, ახლაც მოვუსმენ: ჯენის ჯოპლინი, ჯიმ მორისონი, ჯიმი ჰენდრიქსი, რობერტ პლანტი, როჯერ უოტერსი, სიდ ბარეტი, ლუ რიდი, ნიკ ქეივი, ტომ უეიტსი, ბობ დილანი, ფრენკ ზაპა, მიკ ჯაგერი...

– დათო, რომელი ქართულენოვანი ჯგუფები მოგწონთ და, თქვენი აზრით, არსებობს თუ არა ქართული შოუბიზნესი? თუკი არსებობს, განვითარების რა ეტაპზე (დონეზე) იმყოფება ის?

– რამდენიმე ქართულენოვანი ჯგუფი და შემსრულებელი მომწონს, მაგრამ ისინი უმცირესობაში არიან იმათთან შედარებით, ვინც აიკლო ფილარმონია, ტელევიზია და მათ არათუ ვუსმენ, სირცხვილისაგან სად დავიმალო ხოლმე, არ ვიცი. შოუბიზნესს აქვს ერთი დიდი მინუსი – იგი ვითარდება იმის მიხედვით, თუ როგორია მასების მოთხოვნა. მასკულტურას კი ყველგან მუდმივად ემუქრება საშიშროება მაკულატურაში გადაზრდისა.

ფ(პ)ოსტმოდერნისტი დათო ევგენიძე

შაბათს, 4 ნოემბერს „ვარსკვლავები“ დაესწრო დათო ევგენიძისა და კლუბ „სარაჯიშვილის“ მიერ მოწყობილ აქციას „ფოსტმოდერნი“, რომელიც „თეატრალურ სარდაფში“ ჩატარდა. აქციის მსვლელობისას დათო ევგენიძის ნაცნობ-მეგობრებმა ანონიმური წერილები და პატარა ჩანახატები ჩაყარეს სპეციალურად მოტანილ სადარბაზოების საფოსტო ყუთებში. შემდეგ ეს ყუთები გაიხსნა და ქაღალდის ნაგლეჯები და ფურცლები, ანუ წერილები გამოიკრა ერთ დიდ, კარგად განათებულ კედელზე. აი, ზოგიერთი მოკლე შეტყობინება: „ძალიან არ მიყვარხარ“, „დათო, მაგარი როჟა ხარ, ბოზიშვილი ვიყო“, „ხალხო, ძალიან მაგრად მინდა LSD, დამეხმარეთ! გამომეხმაურეთ 02-ზე“, „მომწონდა ქალი, მე მინდა პლანი“, „გახსოვდეს, გიყვარდეს ყველა“, Пить вредно, а не пить – скучно, „ამაღამ აივანზე დაწექი, მოგიტაცებ!“ და მრავალი სხვა. რა თქმა უნდა, აღნიშნული აქციით ვისარგებლე და ინტერვიუ ვთხოვე მის ორგანიზატორს, ევროპასა და საქართველოში სახელგანთქმულ მუსიკოსს დათო ევგენიძეს.

* * *

– დათო, რატომ გაგიჩნდათ სურვილი, ჩაგეტარებინათ „ფოსტმოდერნის“ – აი, ასეთი აქცია? 

– როგორც იცით, არსებობს პოსტმოდერნის მიმდინარეობა, შეიცვალა ერთი ასო, ანუ „პ“ – „ფ“-თი და გახდა „ფოსტმოდერნი“. ამ შემთხვევაში ვგულისხმობდი ფოსტის მიმდინარეობასაც. კომპიუტერის, e-mail-ის, ინტერნეტის გაჩენით, წერილი, ასე რომ ვთქვათ, მოკვდა. ჩემი აზრით, წერილს თავისი იდუმალება აქვს ძალიან დიდი, თუნდაც იმ გზით, რასაც იგი გადის ქვეყნიდან ქვეყანაში. აქ თუნდაც გეოგრაფიული გზა ვიგულისხმოთ. საქართველოდან გაგზავნილი წერილი, ვთქვათ, საფრანგეთში ძალიან ბევრ ქვეყნებს გაივლის, უამრავ ამინდს გამოიცვლის, ამიტომ წერილი ცოცხლობს და ენერგიით სავსე მიდის ადრესატთან. მე ვიგრძენი, რომ ძალიან დიდი ხანია რაც წერილი არ მიმიღია და არც გამიგზავნია. მონატრების შეგრძნება გამიჩნდა, დარწმუნებული ვიყავი, რომ სხვებსაც იგივე გრძნობა გაუჩნდათ. გავაკეთე ასეთი აქცია: სადარბაზო შემოვიყვანე საგამოფენო სივრცეში და იმ ხალხმა, ვინც აქ მოვიდა, ყველამ ჩაყარა საკუთარი სურვილი. დღეს კი მოხდა ამ გრძნობების, სურვილების ექსპოზიცია. ამ შემთხვევაში პერსონიფიკაციაც გამორიცხა, რადგან მე აქ ვარ გამტარი, ანუ ფოსტალიონი.

– ე.ი. ეს მტრედების მოტანილი წერილებია. დათო, თუ აპირებთ ამ მართლაც გულახდილი (თუნდაც ანონიმურობის გამო) აქციის მუსიკაში აჟღერებას, თქვენ ხომ მაინც მუსიკოსი ხართ, პირველ რიგში? 

– ეს ენერგიის სახით იქნება და არა ფორმის სახით. ეს აქცია ჩემს სულიერ სივრცეს შეეხო და არ შეიძლება, ჩემს მუსიკაშიც არ აისახოს ემოციურ დონეზე.

– ორიოდე სიტყვით თქვენი ავტობიოგრაფიული ცნობები... 

– დავიბადე 1958 წლის 2 დეკემბერს. ვარ მშვილდოსანი, წლებით – ძაღლი, წარმოშობით – თბილისელი. ბავშვობიდან, 6 წლის ასაკიდან ვარ სცენაზე. დავამთავრე ზაქარია ფალიაშვილის სახელობის მუსიკალური ათწლედი. მერე პირდაპირ ჩავაბარე მოსკოვის კონსერვატორიის კომპოზიციის კლასში. დავამთავრე ასპირანტურა. ამ პერიოდში ბევრ კონკურსსა და ფესტივალში მაქვს მონაწილეობა მიღებული. სწავლის პერიოდში ოთხგზის გრან-პრის მფლობელი გავხდი – ორჯერ, როგორც კომპოზიტორი, ერთხელ, როგორც იმპროვიზატორი და ერთხელაც როგორც პიანისტი. ამავე წლებში ვიმუშავე ძალიან ბევრ სპექტაკლსა და ფილმზე. ასპირანტურის დამთავრების შემდეგ დავიწყე საზღვარგარეთ გასვლაც – ეს 14-წლიანი ციკლია. ეს ქვეყნებია: ესპანეთი, საფრანგეთი, აშშ, იტალია. იქ ვიწერებოდი, ვატარებდი კონცერტებს, განსაკუთრებით სანტა-კრუზის კონსერვატორიაში კომპოზიციის კლასს. 

მოსკოვში მქონდა ძალიან კომერციული პერიოდი: ესტრადის მომღერალი ორბაკაიტესთან და იქაურ შოუბიზნესის წარმომადგენლებთან ვმუშაობდი, რასაც მე დაკარგულ დროდ მივიჩნევ. მუსიკის გარეშე წამიც არ მიცხოვრია. ჩაწერილი მაქვს კომპაქტ-დისკები, ვწერ ოპერებს, ვაფორმებ სპექტაკლებსა და ფილმებს როგორც საქართველოში, ისე საზღვარგარეთ.

– რას უსმენთ? 

– სულ მოცარტს ვუსმენ, ასევე – ბეთჰოვენს, ბახს და სხვა კლასიკოსებს. ვუსმენ „ბითლზებს“, რომელთა მუსიკაც ჩემია და ჩემს ბავშვობასთანაა დაკავშირებული. აგრეთვე Weather Report-ს, ჯო ზავინულს, მაილს დეივისს, ქეი ჯარეტს... ყველაფერს ვუსმენ, რაც კი სივრცეში ჟღერს. ე.ი. სივრცეს სჭირდება და მაინტერესებს. ალტერნატიული როკი მომწონს, ძალიან მიყვარს კურტ კობეინი, ჯიმ მორისონი... ეს ძალიან საინტერესოა, მაგრამ შოუბიზნესში ეს სახელწოდება თავის სახელს უკვე აღარ ამართლებს, რადგან ის მისივე ერთი ნაწილია, თუმდაც MTv-ში მთელი ერთი განყოფილება ეთმობა. ამიტომ ალტერნატივა პოპ-მუსიკის ერთ-ერთი ნაწილია. ხოლო თავად პოპ-მუსიკაში ალტერნატივა ჩემთვის ყველაზე ახლობელია.

– დათო, თქვენი აზრით, ხართ თუ არა, ვარსკვლავი?