ბობ დილანი, იგივე რობერტ ალენ ციმერმანი 69 წლისაა. მკითხველისთვის საინტერესო იქნება თუ რას ფიქრობს ამერიკელი მუსიკოსი, პოეტი და მხატვარი, თანამედროვე მუსიკის ცოცხალი ლეგენდა განვლილ წლებზე, აწმყოსა და მომავალზე. როგორია მისი თამაშის წესები. ამას მისი გულახდილი საუბრებიდან შეიტყობთ.
თავს პოეტად არ მივიჩნევ, რადგან არ მიყვარს სიტყვა „პოეტი“. ჩამთვალეთ ტანმოვარჯიშედ რეპეტიციაზე.
ამბობენ დილანი არავის ესაუბრებაო. რა სისულელეა! მე ამისთვის არ გამოვდივარ პუბლიკის წინაშე.
თუ გინდა იპოვო ის, ვისაც დაუჯერებ, შეწყვიტე საკუთარი თავის მოტყუება.
შესამჩნევ პერსონად ყოფნა უმძიმესი ტვირთია. ქრისტე იმიტომ აცვეს ჯვარს, რომ ზედმეტად შესამჩნევი გახდა.
არასოდეს მნდომებია წინასწარმეტყველი ან მაცხოვარი გავმხდარიყავი. შესაძლოა მსურდა, ელვის პრესლი ვყოფილიყავი. ძალიან იოლად წარმოვიდგენ თავს მის ადგილას, მაგრამ წინასწარმეტყველად – არა, არასოდეს.
როდესაც ელვისს პირველად მოვუსმინე, მივხვდი, რომ არასოდეს არავინ გახდებოდა ჩემი უფროსი. მისი მოსმენის შემდეგ ვიგრძენი, რომ თითქოს ციხე გავარღვიე.
უკვე არც ისე ახალგაზრდა ვარ. ამიტომ ყოველთვის, როცა დილით ვიღვიძებ და ძალ-ღონის მოზღვავებას ვგრძნობ, ვფიქრობ: „შესანიშნავია, როგორც ჩანს, არც ისე მალე ვნახავ ელვისს“.
ჰიბინგში (ქალაქი მინესოტას შტატში), სადაც მე გავიზარდე, არასოდეს ყოფილა რაბინი. იგი იმ მომენტში გაჩნდა, როდესაც ჩემი ბარ-მიცვის (იუდეური წეს-ჩვეულება, რომელიც აღინიშნება, როცა ყმაწვილი ბიჭუნა 13 წლის ხდება ლ. გ.) დრო დადგა. იგი ჰიბინგში მხოლოდ ერთი წლით ჩამოვიდა – ცოლთან ერთად შუა ზამთარში ავტობუსს ჩამოჰყვა. ეს თეთრწვერა და შავსამოსიანი ბრუკლინელი მოხუცი გახლდათ. იგი იმ კაფეს თავზე დაასახლდა, რომელიც ქალაქის მთავარ გასართობად ითვლებოდა. ეს როკ-ენ-როლ კაფე იყო, სადაც ყოველდღე დავდიოდი. ასე რომ, რაბინთან გატარებული საათის შემდეგ, მე თავით ვეშვებოდი სიშლეგეში.