Monday, August 26, 2002

ნაიკ ბორზოვი: „ქართველებო, გაუფრთხილდით საკუთარ მიწას“

რუსი ყოფილი პანკი მოთმინებისკენ მოგვიწოდებს

რუსი როკერების კუმირს, ნაიკ ბორზოვს ჩაქვის სასტუმრო „ოაზისში“ შევხვდით ფესტივალ „სუბტროპიკი 2002“-ის დღეებში. როგორც მან გვითხრა, „შეგნებული აზროვნებით“ საქართველოში პირველადაა, რადგან ადრე აქ ღრმა ბავშვობაში იყო და არაფერი ახსოვს. თუმცა დასძინა: მხოლოდ სერპანტინები და მანქანის უკანა მხარეს სიჩქარის შემზღუდავი ნიშნები დაამახსოვრდა, რომელსაც, სავარაუდოდ, „60“ ეწერა.

-------------------------------
მცირე პრეს-დოსიე

-------------------------
------
პოპულარული მოსკოველი მუსიკოსი ნაიკ ბორზოვი 1972 წლის 23 მაისს დაიბადა.
1986 წელს პანკ-ჯგუფი „ინფექცია“ ჩამოაყალიბა, რომელმაც 1992 წლამდე იარსება. 1989 წლიდან დღემდე ბორზოვი მონაწილეობას იღებს სკანდალურ პროექტში „Хуй Забей“. 1992 წლიდან კი სოლო კარიერას მიჰყო ხელი და დიდ პოპულარობასაც მიაღწია. მისი ყველაზე ცნობილი სიმღერებია: „Три Слово“ (ეს სიმღერა სახელმწიფო დუმის სხდომის განხილვის საგანი გახდა), „Верхом На Звезде“ და „Лощадка“, რომელიც თავის დროზე FM ფორმატის მრავალმა რადიოსადგურმა აკრძალა, რადგან მასში იყო სიტყვა „კოკაინი“. დამთავრებული აქვს საესტრადო-ჯაზური ფაკულტეტი. დღემდე 5 სოლო ალბომი გამოსცა.
----------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------

Thursday, August 22, 2002

ზემფირა ბავშვობისას „მზიურის“ ფირფიტებს უსმენდა

ზემფირას არ უყვარს ისეთი მომღერალი, რომელიც „ნეხვს“ მღერის

[ექსკლუზივი]

რუსეთში ვიქტორ ცოის შემდეგ არც ერთი როკ-მომღერალი ისეთი პოპულარული არ ყოფილა, როგორც ზემფირა. თუმცა ეს თავმდაბალი გოგონა არ თვლის, რომ როკ-მომღერალია. მიაჩნია, რომ მღერის იმას, რაც ემღერება.

ზემფირა ტოლგატოვნა რამაზანოვა 1976 წლის 26 აგვისტოს ბაშკირეთის დედაქალაქ უფაში დაიბადა. მამა ეროვნებით თათარია, დედა – ბაშკირელი. პირველი სიმღერა 5 წლის ასაკში დაწერა. წარმატებას 1999 წელს მიაღწია, როცა პირველი ალბომი ჩაწერა. ზემა ძველი კალათბურთელია და რუსეთის იუნიორთა ქალთა კალათბურთის ნაკრების კაპიტანიც იყო. ეს ექსკლუზიური ინტერვიუ ბათუმის წლევანდელ ფესტივალზე „სუბტროპიკი 2002“ ჩავწერე.

















 

– ზემფირა, როგორ მიიღე მოწვევა და თუ იცოდი, სად ჩამოდიოდი, რომელ ქალაქში?

– ბათუმი სად იყო, რა თქმა უნდა, ვიცოდი. მოლაპარაკებებს დიდი დრო არ წაუღია. წელს უამრავ ფესტივალში მივიღეთ მონაწილეობა, ჩვენ მოგვწონს ფესტივალები. „სუბტროპიკი“ ახალგაზრდული ფესტივალია და კარგია, რომ კარგი მუსიკის პროპაგანდა ხდება. არ ვიცი, სხვა ფესტივალი კიდევ ტარდება თუ არა თქვენს ქვეყანაში. მითხრეს, რომ ეს საქართველოსთვის ძალიან საჭირო ფესტივალია. საჭიროა მეტი მსგავსი ფესტივალი ჩატარდეს. მინდა აღვნიშნო, რომ ამდენი ვარსკვლავი ერთად ცაზე ჩემს ცხოვრებაში პირველად ბათუმში დავინახე. ირმის ნახტომიც შევამჩნიე.

Wednesday, August 21, 2002

წამოდრანგული ნაცარქექიები

მიუხედავად იმისა, რომ სულ უფრო მეტად გვსურს ჩვენს ირგვლივ სიტუაცია უფრო ჩაწყნარდეს, ურთიერთობები დათბეს და ყველამ შვებით ამოვისუნთქოთ, ხდება საპირისპირო. ჩვენ სულ უფრო და უფრო გვეძაბება ნერვები, სხეული და ერთმანეთს, რატომღაც, კიდევ უფრო მტრულად ვუყურებთ. ჟურნალისტები სიტუაციას კიდევ უფრო ვძაბავთ, რადგან ჩვენს მიერ გაშუქებულ სიუჟეტებს სულმოუთქმელად ელიან გაზეთების ჯიხურებთან და ტელევიზორებთან ჩასაფრებული პოლიტიკოსები, რათა ზოგჯერ გაურკვეველი ბოღმა ერთმანეთზე გადმოაფრქვიონ და დიდი ფოირვერკებიანი შოუ მოგვიწყონ.

არ ვიცი რატომ გავაკეთე ეს შესავალი, რადგან მინდა, ჩვენი ქართული ხალხური შემოქმედების რამდენიმე დეტალზე შევაჩერო შენი ყურადღება, ჩემო ძვირფასო მეგობარო. ჩვენი ხალხური შემოქმედების ზოგიერთი ქმნილება საოცარი სისასტიკით გამოირჩევა. ჩვენ კი გაუცნობიერებლად მათ ჩვენს ბავშვებს ისე ვაზუთხინებთ, რომ არც ვუკვირდებით მათ შინაარსსა თუ იდეას. დავიწყოთ სიმღერით.

ბავშვობაში ალბათ, ყველას გვქონია მუსიკის გაკვეთილები, სადაც მრავალ შესანიშნავ საბავშვო სიმღერასთან ერთად გვამღერებდნენ, ალბათ, ყველაზე ფაშისტურ-კომუნისტურ სიმღერასაც, რომლის შინაარსის გაცნობიერებისას, ნორმალურ ადამიანს ტანში უნდა ბურძგლავდეს მაინც. არადა ამ სიმღერას მართლაც შესანიშნავი მელოდია აქვს, რომელიც არანაირად არ ესადაგება მის ტექსტუალურ შინაარსს. ვინც ვერ მიხვდა, ვეტყვი, რომ „ჟუჟუნა წვიმაზე“ ვსაუბრობ. მოდით, ახლა ტექსტი გავიხსენოთ: „ჟუჟუნა წვიმა მოვიდა, დიდი მინდორი დანამა, ვინც ჩვენზე ცუდი რამე თქვას, გული გაუპოს დანამა“ და მერე მისამღერში დაჟინებით ვიმეორებთ: „დანამა, დანამა, დანამა, გული გაუპოს დანამა“. მეტი „კარგი“ რა უნდა ვასწავლოთ ბავშვებს? წინადადება შემომაქვს, მსუბუქი ნარკოტიკების და პროსტიტუციის ლეგალიზაციასთან ერთად, ყველა დაწყებითი სკოლის ბავშვს ნება დავრთოთ, რათა მათ დანები ატარონ და ვინც მათზე ცუდს იტყვის, პირდაპირ გულში ჩასცენ.

ქართულ ზღაპრებს ნაცარქექიაზე, უქნარაზე, ხუთკუნჭულაზე და კომბლეზე ალბათ, ყველა ბებია და ბაბუა ძილის წინ უკითხავს შვილიშვილს, რათა მან ღამით მშვიდად დაიძინოს. ყველა ბავშვი იცნობს ნაცარქექიას, რომელიც მთელი ცხოვრების განმავლობაში მხოლოდ ნაცარს ქექავს და არაფერს არ აკეთებს. მოკლედ, ქუთაისურად რომ ვთქვათ, წამოდრანგულია, არ შრომობს, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, ის თითქმის უშრომელაც ეპატრონება დევის უზარმაზარ ქონებას. ჩემო მეგობარო, ახლა სააკაშვილივით არ დამიწყო, დევს საიდანა აქვს ამხელა სასახლეები ან „ხერხი სჯობია ღონესას“ კიჟინი. ამას გადამწყვეტი მნიშვნელობა არა აქვს, რადგან ნაცარქექიასთან და ხუთკუნჭულასთან საქმე სუროგატთან გვაქვს, ანუ ვიგებთ, როგორ შეიძლება გადაწყვიტო ვიღაცას ყოფა უტირო და მერე მის ქონებას დაეპატრონო.

სულ სხვაგვარადაა საქმე კომბლესთან, რომელიც თავისთვის იყო, ანუ კომბლებს თლიდა და ჭერში აწყობდა, თუმცა გაურკვეველია ჭერში კომბალს რა უნდა. მიუხედავად ამისა, აქ საქმე სხვაგვარ კრიმინალთან გვაქვს, რომელსაც ცხოველთა დაცვის ინსპექცია თუ საზოგადოება უნდა არჩევდეს. კითხვები შეიძლება ასე დავსვათ: რა უნდოდა მგელთან კომბლეს, რატომ სდრუზა მას თავში კომბალი, ტვინი გაასხმევინა და მუცელი გაუფატრა? ჯერ ერთი, რა უნდა ჰქნას მგელმა, რომელიც ღმერთმა ისე გააჩინა, რომ აუცილებლად ცხვარი უნდა ჭამოს? მეორეც, რატომ დატოვა ისე უყურადღებოდ მეცხვარე კომბლემ ცხვრები, რომ მათ ტყე-ტყე დაიწყეს წანწალი?

ამ და სხვა მაგალითების მოყვანამ ალბათ, უნდა „ჩაგვაფიქროს“, რადგან მათში სუფთა ქართული, თანაც ძალიან უარყოფითი თვისებებია ასახული. ქართველს და სხვასაც ძალიან არ უყვარს, როდესაც მასზე ვინმე ცუდს ამბობს, მაგრამ, სხვისგან განსხვავებით, ჩვენი თანამემამულე მასთან ანგარიშს გულში დანის ჩაცემით ასწორებს. ქართველი მამაკაცების უმრავლესობა დღეს მხართეძოზეა წამოდრანგული ან ნაცრის ქექვით – მთელი დღით დომინოს ან ბანქოს თამაშით ერთობა, თან ძალიან სურს დიდი ქონება ჰქონდეს და ფიქრობს კიდეც, როგორ ჩაიგდოს ხელში სხვისი ქონება. ქართველი კომბლესავით უყურადღებოა, ის კომბლებს მაშინ თლის, როდესაც მისი ცხვრები ტყე-ტყე დაეხეტებიან. მერე კი უკვე გვიანღაა „ჟუჟუნა წვიმას“ გმირივით იმისთვის თავის გახეთქვა, ტვინის დანთხევა და მუცლის გაფატვრა, ვინც მართლაც არაფერ შუაშია.

Tuesday, August 20, 2002

იულია ჩიჩერინა „სულიკოს“ ქართულად მღერის

„ჩვენ ვიცოდით, რომ საქართველო მუსიკალური ქვეყანაა“

ბათუმში ჩატარებული ფესტივალ „სუბტროპიკ 2002“-ის მრავალრიცხოვან სტუმრებს შორის იყო ეკატერინბურგელი 23 წლის მომღერალი იულია ჩიჩერინა და მისი ჯგუფი „ჩიჩერინა“. იულია ბავშვობაში მხატვრობაზე ოცნებობდა, თუმცა მერე მუსიკით „დაავადდა“. სიმღერების უმრავლესობის ტექსტების ავტორი თავადვეა.

ჩიჩერინას სიმღერები „Жара“ და „Ту-Лу-Ла“ განსაკუთრებით პოპულარულია რუსეთში. უცხოელი შემსრულებლებიდან განსაკუთრებით U2 და „ჯამიროქუაი“ უყვარს. ბათუმში მან თან პატარა პირმშო ჩამოიყვანა. ფესტივალი „სუბტროპიკი“ ძალიან მოეწონა.

– ქართველი პუბლიკა როგორ მოგეწონათ და თუ არის განსხვავება ქართველ და რუს მაყურებლებს შორის?

– განსაკუთრებული განსხვავება არ არსებობს. აქ მხიარული ხალხია, სიმღერებს მღერიან. ჩვენ ვიცოდით, რომ საქართველო მუსიკალური ქვეყანაა.

– ბოლო დროს საინფორმაციო საშუალებები ავრცელებენ ხმებს, რომ საქართველოში ძალიან საშიშია. თქვენ არ შეგეშინდათ?

– გვითხრეს, რომ აჭარაში სიმშვიდეა.

– ბოლო ორი დღის განმავლობაში თქვენი იმიჯი შეიცვალა და თავი გადაიხოტრეთ. საქართველოს მზემ ხომ არ იმოქმედა?

– ძალიან მინდა თავიც გავირუჯო.

– გამოსვლის შემდეგ აქედან აღარ მიემგზავრებით და რჩებით?

– დიახ, ვრჩები. დიდი ხანია არ დამისვენია. ბავშვთან ერთად ვარ ჩამოსული. ვიყავი ჩანჩქერის სანახავად, ძალიან ლამაზი იყო. აქ ძალიან კარგია. ჯერ-ჯერობით ყველაფერი მომწონს.
















– თუ იცნობთ, ქართულ თანამედროვე მუსიკას?

Monday, August 19, 2002

ზემფირამ ცხოვრებაში ყველაზე ბევრი ვარსკვლავი ბათუმის ცაზე ნახა

ვარკვლავები ბათუმის ფესტივალ „სუბტროპიკსაც“ არ აკლდა

გრანდიოზული ბათუმური ფესტივალის „სუბტროპიკი 2002“-ის ორგანიზატორებს მისი გახსნის წინ, ცოტა არ იყოს, ჭირვეული ამინდების ეშინოდათ, რადგან ბათუმურ თბილ მზეს სუბტროპიკული წვიმა დღეში რამდენჯერმე ცვლიდა. ჭირვეული ამინდისა და საქართველო-რუსეთს შორის არასახარბიელო ურთიერთობების ფონის მიუხედავად, ფესტივალის ქართველმა და რუსმა ორგანიზატორებმა აჭარაში რამდენიმე პატარა, მაგრამ მნიშვნელოვანი სასწაული მოახდინეს.

პირველი სასწაული ალბათ ის იყო, რომ ამდენი ახალგაზრდა (და არა ბებერი, როგორც თბილისის ფესტივალებზე ჩვევიათ) თანამედროვე და ელექტრონული მუსიკის მსოფლიოს დონის ვარსკვლავი ასე ერთად საქართველოს ჯერ არ ახსოვს. მათ შორის ყველაზე კაშკაშა ბრიტანული Aphex Twin, სამწუხაროდ, ობიექტური თუ სუბიექტური მიზეზების გამო ფესტივალზე ვერ ჩამოვიდა. თუმცა „სუბტროპიკზე“ იყო მეორე ბრიტანული სუპერჯგუფის Moloko-ს დამაარსებელი უინსტონ ჰეზელი და ევროპაში პოპულარული გერმანული ნიუ-უეივ ფანკ კოლექტივი N.O.H.A. ფესტივალს ეწვია 22 სახელგანთქმული დიჯეი რუსეთიდან, საფრანგეთიდან, ამერიკიდან, ბრიტანეთიდან, გერმანიიდან და იტალიიდან. მათ შორის იყო ქართველი ნიკა მაჩაიძეც (ნიკაკოი). ზემფირას გარდა რუსი შემსრულებლებიდან აჭარაში მოახერხეს ჩამოეყვანათ ისეთი პოპულარული შემსრულებლები, როგორებიც არიან იულია ჩიჩერინა და ნაიკ ბორზოვი.

მეორე თვალსაჩინო სასწაული კი 12 აგვისტოს ბათუმის სტადიონზე 32 000-მა მაყურებელმა იხილა. კონცერტის დაწყებამდე ბათუმის ცას რამდენიმე მხრიდან ძალიან მტრულად განწყობილი, პირქუში, საავდრო, გრუხუნა ღრუბელი შემოეჯარა და ყველაფრის ჩაშლას აპირებდა. კონცერტის დასაწყისში რუსმა წამყვანმა, ფესტივალ „სუბტროპიკის“ ერთ-ერთმა ორგანიზატორმა და ჟურნალ „პტიუჩ-კონექშენის“ მთავარმა რედაქტორმა, მუდამ სახემომღიმარმა იგორ შულინსკიმ სტადიოზე შეკრებილ ხალხს მიმართა, აუცილებლად ვილოცოთ, რათა ღმერთმა ავდარი თავიდან აგვაცილოს, მე უკვე ვლოცულობო. არ ვიცი, მასთან ერთად ყველა მაყურებელმა ან მისმა თანაწამყვანმა ნინო ნაჭყებიამ ილოცეს თუ არა, მაგრამ რამდენიმე წუთში ცაზე ერთი ღრუბლის ნაგლეჯიც კი არ დარჩენილა და კონცერტმა უმაღლეს დონეზე ჩაიარა, რომელშიც მონაწილეობა მიიღეს: ქართულმა „ფლეშმა“, ჩიჩერინამ, „დინამიტმა“, ნაიურმალელმა დიმა ბილანმა, ნაიკ ბორზოვმა და, რაღა თქმა უნდა, ზემფირამ. მუსიკოსები „პტიუჩ საუნდ სისტემის“ შესანიშნავ აპარატურას იყენებდნენ.

Tuesday, August 13, 2002

მოცეკვავე პლანეტა

ჩემო მეგობარო, თუ გაქვს ჯგუფ Siouxsie & The Banshees-ის ჩანაწერები, ჩართე და ყური უგდე მათ მუსიკას. მათ მრავალფეროვან რიტმზე წარმოიდგინე, რომ მთელი მსოფლიო ცეკვავს. ეს ჯგუფი დღეს არ არის მოდაში (არც როდესმე ყოფილა), მაგრამ ცეკვა მოდაშია. ამ მუსიკაზე ცეკვავს ჯორჯ ბუში და ოსამა ბინ ლადენი, ცეკვავენ ვლადიმერ პუტინი და ედუარდ შევარდნაძე, ბილ გეიტსი და იოანე პავლე II. ცეკვავს ეკა ხოფერია და ჯანსუღ ჩარკვიანი, ლადო ბურდული და ნინო ქათამაძე, გიგა ლორთქიფანიძე და თამაზ წივწივაძე, ირაკლი და გელა ჩარკვიანები, ლელა წურწუმია და აჩიკო მეფარიძე, ზოგი – მარტო, ზოგიც – დაწყვილებული.

მთელი დედამიწა ცეკვავს. ამის შემხედვარე ზოგჯერ გეშინია, კაცობრიობის ფეხის ხმა რეზონანსში არ მოყვეს და პლანეტა ნაწილებად არ დაგვეშალოს, თორემ შემდეგ უსასრულო კოსმოსში, მიწის დანაწევრებულ ნაგლეჯებზე, მარტოკებს მოგვიწევს ხეტიალი და ცეკვა. მაშინ კი ვეღარავის გამოვიცეკვებთ, მარტო კაცი კი „ჭამაშიაც ბრალიაო“ – უთქვამს ჩვენს თუ სხვის წინაპარს. დღეს უკვე ყველა ცეკვავს.

მოცეკვავე პილოტების გამო, თვითმფრინავები ციდან ცვივა, მოცუნდრუკე მძღოლების გამო კი ავტოსაგზაო შემთხვევები ფატალურად მთავრდება. ცეკვავენ ქართველები, აფხაზები, ოსები, ჩეჩნები და რუსები. ალბათ, ყველას ძლიერ მოშივდა. ზოგს საჭმელი, ზოგსაც სისხლი მოწყურდა. საქართველო მსოფლიოში ყველაზე რადიკალური მუსიკის ქვეყანაა, რადგან ჩვენთან არსებობს როკის გვირაბი, ორი მეტალურგიული ქარხანა (შესაბამისად არსებობენ მეტალისტებიც) და პანკისი, – რეგიონი, რომელშიც წესით პანკები უნდა ცხოვრობდნენ... და რადგან, სამივე მუსიკალური სტილი რადიკალურია, ამიტომ ჩვენი ცეკვაც, შესაბამისად, რადიკალურია. შეიძლება ითქვას, რომ ეს ჩვენი მისტიკური მისწრაფებაა, სწორედ ამიტომ ცდილობენ ჩვენში მუსიკის სიყვარული ჩაკლან.

აგერ, პატარა მათხოვარი ბიჭუნა, დედაქალაქის დედაქუჩაში ქარისგან მონარნარე ხეებს ცეკვა-ცეკვით წრეებს არტყამს. აგერაც, სახელმწიფო კანცელარიასთან მინისტრები სამბას ილეთებით იქნევენ უკანალს. ჟურნალისტებიც ცეკვავენ თავიანთ რესპოდენტებთან დაწყვილებულები. ცეკვავენ ბავშვებიც და ისინი უფროსების ილეთებს იმეორებენ.

ვინც არ ცეკვავს, ის არ ჭამს – არც აჭმევენ.

ჩვენ გვშია და ვცეკვავთ. არამოცეკვავეები პრაქტიკულად არ არსებობენ. ზოგს ლუკმაპური შია, ზოგსაც – სექსი, ზოგს – სიგიჟე, ზოგს – ძალაუფლება. ფორმიანები და უფორმოებიც ფეხშეწყობით ცეკვავენ. ცეკვისგან ყველა იღლება. ზოგი კარგად ცეკვავს, ზოგიც – ცუდად. მიუხედავად ამისა, ჩვენს ირგვლივ მყოფი ცხოველები ვერ ავაცეკვეთ. ისინი ისეთები დარჩნენ, როგორებიც იყვნენ. ჩვენ კი ისე მივეჩვიეთ ცეკვას, რომ უკვე მიცვალებულები ცეკვა-ცეკვით მიგვყავს სასაფლაოებამდე და სამარეში ჩაშვებამდეც დოლ-გარმონზე ვაკუნტრუშებთ (აქაოდა, ცხონებულს ცეკვა ძალიან უყვარდაო).

ჩემი რუსი ნაცნობი, ალექსანდრ სკლიარი მღერის: „ჩვენ ზეცაში ამავალ კიბეზე ავძვრებით, ჩვენ მთვარის ბასრ პირზე ვიცეკვებთ, ჩვენ ფეხშიშველები მთვარეზე წავალთ“. ცეკვა კი, მართლაც, ყველგან შეიძლება – დედამიწაზე, მთვარეზე და სხვა პლანეტებზეც. ამისთვის, სულაც არ არის საჭირო იქ გაემგზავრო კოსმოსური ხომალდით. ჩემი ქუთაისელი მეგობარი, მხატვარი ანდრეი ზვერევი წერს: „სულელი ხარ შენ ადამიანო, თუკი ფიქრობ, რომ მფრინავი აპარატის შექმნით შენ ცათა საუფლოში შეხვალ. რაც უფრო სწრაფად მიჰქრის შენს მიერ შექმნილი მანქანა ზეცაში, მით უფრო სცილდები დედამიწის შექმნის ჭეშმარიტებას. ნუ დაჰქრი შენ უსაზღვრო ცაში. ჭეშმარიტება შენშია, და შენ ხარ მანქანა, და შენში არსებობს რწმენა. ეძებე იგი თვითშემეცნების ზესკნელში“.

თუკი Siouxsie & The Banshees-ის მუსიკას გამოვრთავთ, ადამიანები ცეკვას შეწყვეტენ და ყველაფერს ისე დავინახავთ, როგორც სინამდვილეშია, როგორსაც უკვე მივეჩვიეთ და მოგვწყინდა, ყელში ამოგვივიდა. არადა, ჩვენ შეგვიძლია ბევრი რამ შევცვალოთ და არა მარტო წარმოსახვაში.
 

Monday, August 12, 2002

„ქართულ მუსიკაში იმპოტენციის პროპაგანდა შეინიშნება“

ვოვა მოგელაძე ქართული მუსიკის ხსნას ფესტივალებში ხედავს

ვოვა მოგელაძეს, გიტარისტსა და ვოკალისტს ქართველ ბლუზის ლეგენდას უწოდებენ. მისი ყველაზე წარმატებული კოლექტივი Blues Mobile Band თბილისში 1985 წელს ჩამოყალიბდა და, როგორც თავად ამტკიცებს, ის ჯგუფი (ანუ group) კი არა, ბენდია (band), რადგან მასში არასოდეს ყოფილა სტაბილური შემადგენლობა.


















ვოვა მოგელაძე ბავშვობიდანვე გატაცებული იყო მუსიკით და აქტიურად უსმენდა „ამერიკის ხმასა“ და „ბი ბი სის“ მუსიკალურ გადაცემებს. სწორედ მაშინ შეიყვარა რიტმ ენდ ბლუზი. ძალიან მოეწონა ჯგუფი „თენ იერზ აფთერ“, ჯონი უინტერი, „ალმან ბროზერს“, ჯიმი ჰენდრიქსი და ერიკ კლეპტონი. მათ მუსიკას ყმაწვილ ვოვაზე ძალიან დიდი ემოციური ზეწოლა ჰქონია. ვოვა მოგელაძე საკუთარ თავს ბლუზის მოყვარულად და შემსრულებლად თვლის. მისი აზრით, იგი არ არის ბლუზმენი.

Monday, August 5, 2002

საინფორმაციო ომი

როდესაც ერთი სახელმწიფო მეორეს საინფორმაციო ომს უცხადებს, შედეგს რამდენიმე თვეში აღწევს. საინფორმაციო ომის დროს ერთი ქვეყანა ცდილობს საკუთარ მოსახლეობას არასწორი, დამახინჯებული ინფორმაცია მიაწოდოს იმ ქვეყნისა და მოქალაქეების შესახებ, რომელსაც ებრძვის. ისტორიას არაერთი საინფორმაციო ომი ახსოვს და ამ ომის შედეგები გაცილებით საშინელია, ვიდრე სამხედრო ომისა, რადგან ომის შემთხვევაში ერთმანეთს მხოლოდ სამხედროები ებრძვიან, ხოლო საინფორმაციო ომი ქიმიურს ჰგავს – იწამლება მთელი ერი და მისი შედეგების ლიკვიდაციას ათწლეულები სჭირდება.

ალბათ ყველას კარგად ახსოვს ე. წ. „ცივი ომი“, ანუ საინფორმაციო ომი დასავლეთსა და აღმოსავლეთის სოციალისტური ბანაკის ქვეყნებს შორის. ბერლინის კედლის სიმბოლური დანგრევის შემდეგ უკვე 12 წელზე მეტი გავიდა, მაგრამ ამ ომისგან მოყენებული ჭრილობების შეხორცება, სტერეოტიპების მსხვრევა დღესაც მიმდინარეობს თუნდაც დასავლეთ და აღმოსავლეთ გერმანიის მაცხოვრებლებს შორის.

რუსეთ-საქართველოს შორის არსებულ დაძაბულ სიტუაციას ბევრი მასმედიის საშუალებებს აბრალებს და შეიძლება ითქვას, რომ ეს მართლაც ასეა. რუსული მედია მკვეთრ ანტიქართულ და ანტიკავკასიურ პროპაგანდას ეწევა. ამაში თავად დარწმუნდებით თუკი თვალ-ყურს გაადევნებთ ბოლო დროს რუსულ ჟურნალ-გაზეთებში, რადიოებსა და ტელევიზიებში მიმდინარე პროცესებს. ეს არის მიზანმიმართული ცილისმწამებლური და ჩვენთვის შეურაცხმყოფელი კამპანია.

ბევრი რუსი ჟურნალისტი აშკარად ცდილობს რუს ხალხს ეთნიკურად შეაზიზღოს ქართველი ერი. მიუხედავად იმისა, რომ ამას არ იზიარებს უფროსი თაობის ინტელინგეცია, რომელსაც ყოფილ საბჭოეთში ასე თუ ისე შეხება მაინც ჰქონდა ქართველებთან, ახალგაზრდების უმრავლესობა უკვე წამოეგო ამ ანკესზე და მათ უკვე იციან რას ნიშნავს ფაშისტური გამონათქვამი лицо кавказской национальности.

ვინ არის ტიპიური რუსი ახალგაზრდას წარმოდგენაში ქართველი? ეს არის აუცილებლად შავგვრემანი, ბინძური, ველური, გაუპარსავი, განუვითარებელი, უინტელექტო ადამიანი, რომელსაც თავზე ახურავს დიდი კეპი (საინტერესოა როდის მერე), აქვს ძალზედ გამოკვეთილი კავკასიური აქცენტი და ყოველნაირად ცდილობს რუსი მოატყუოს, ან მასზე ძალადობა იხმაროს. რუსულ ფაშისტურ და ნაციონალისტურ ორგანიზაციებში მუსულმანი, ქართველი და ებრაელი ერთ შავ სიაშია შეყვანილი. რუსი ახალგაზრდების უმრავლესობას აღარც კი ახსოვს, რომ ქართველები რუსების ერთმორწმუნენი არიან.

ამას წინათ რუსული Mtv-ის ერთ გადაცემაში ერთ-ერთი ყაზახური კლიპი აჩვენეს და ბევრიც იცინეს. მერე კი მომხიბლავმა ყმაწვილმა წამყვანმა გოგონამ ღიმილით აღნიშნა, რომ ასეთივე სიმღერები აქვთ ქართველ ჯიგიტებსაცო. სად ყაზახი და სად ქართველი (თანაც ჯიგიტი)? თუმცა რუსი წამყვანი ყმაწვილი გოგონასთვის ეს ერთი და იგივეა და ორთავე ერი მისთვის სასაცილოა. საერთოდ, რუსულ ფილმებშიც ქართველები თითქმის ყოველთვის არასერიოზული ადამიანების, ან ბოროტმოქმედების იმიჯი აქვთ.

საოცარია ისიც, რომ ყოფილი სსრკ-ს ევროპულ ქვეყნებშიც თითქმის მსგავსი დამოკიდებულება არსებობს ქართველების და კავკასიელების მიმართ. მაგალითად, ბალტიისპირელმა ყმაწვილებმა უკვე აღარ იციან რა არის საქართველო და ის ამერიკის ერთ-ერთი შტატი ჰგონიათ. ეს შეგიძლიათ ინტერნეტშიც შეამოწმოთ. ალბათ, ჩვენი ინერტულობის ბრალიცაა ისიც, რომ საზღვარგარეთელმა ინტერნეტის მომხმარებელმა ახალგაზრდამ კარგად იცის ბალტიისპირეთის ქვეყნების, უკრაინის, სომხეთის შესახებ, მაგრამ აბსოლუტურ უმრავლესობას საერთოდ არც კი გაუგონია საქართველოს სახელი და თითქმის ყოველთვის ამერიკულ შტატში ერევათ. ჩვენი ასეთი იმიჯის გამო მწარედ დაგვცინიან რუსი პოლიტიკოსები და თვით ზოგიერთი „კულტურის“ მუშაკიც.

ჩვენ რა უნდა ვქნათ? მშვიდად ვადევნოთ თვალ-ყური ასეთ პროპაგანდას, მკაცრი პასუხი მოვთხოვოთ რუს ჟურნალისტებს თუ ჩვენც იგივე ვაკეთოთ? ამდენის მოთმენა და დუმილი შეიძლება? ისე, იმიჯი ხომ არ შეგვეცვალა?