Monday, September 30, 2002

აჩიკო მეფარიძეს ეგვიპტეში პრიზი არ აუღია

გვითხარი, რომ ეს არ ყოფილა ტყუილი!

სტატია დაწერილია ჟურნალ „ულტრას“ ჟურნალისტთან, მაია სიხარულიძესთან ერთად

ჟურნალ „ულტრას“ 11-17 სექტემბრის ნომერში (№42) დაიბეჭდა ჟურნალისტ ნინო ტურაშვილის ინტერვიუ არჩილ მეფარიძესთან და მის მენეჯერ სოსო ჯავახიშვილთან, სადაც ისინი იუწყებოდნენ, რომ ეგვიპტის დედაქალაქ კაიროში ჩატარებულ საერთაშორისო სიმღერის ფესტივალზე მომღერალმა არჩილ მეფარიძემ დაიმსახურა ფესტივალის ჟიურის სპეციალური პრიზი – პაპირუსზე გამოსახული კლეოპატრა. ეს ინფორმაცია ჟურნალის პირველ გვერდზეც (ყდაზე) გავიდა.

მოგეხსენებათ ჟურნალი „ულტრა“ გაზეთ „ახალი ვერსიის“ დამატებაა. ჩვეულებისამებრ, მკითხველები ყოველი ნომრის გამოსვლის შემდეგ ტელეფონით ან საფოსტო გზავნილებით რედაქციის თანამშრომლებს თავიანთ შთაბეჭდილებებს გვიზიარებენ ჩვენს მიერ გამოქვეყნებული მასალების შესახებ. სწორედ „ულტრაში“ შემოსულმა ანონიმურმა ზარმა გამოიწვია ჩვენი დაინტერესება იმ მნიშვნელოვანი ფაქტით, რომელზეც ქვემოთ მოგითხრობთ.

ვინ არიან ფესტივალის ნამდვილი პრიზიორები

რამდენიმე დღის წინ „ულტრას“ რედაქციაში დარეკა ქალბატონმა, რომელმაც შეგვატყობინა, რომ საქართველოში ცნობილ მომღერალს არჩილ შოთას ძე მეფარიძეს ეგვიპტეში 20-28 აგვისტოს გამართულ სიმღერების საერთაშორისო ფესტივალზე პრიზი არ მოუპოვებია. 40 წუთის შემდეგ რედაქციაში იგივე შინაარსის სატელეფონო ზარი განმეორდა. ამჯერად ანონიმმა მამაკაცმა შემოქმედებით კოლექტივს არაკომპეტენტურობასა და მეფარიძის პოპულარიზაციისთვის კომპანია „არტ-იმედთან“ შეთანხმებულ აფერაში დაგვდო ბრალი. მან გვკითხა: „რამდენს გიხდით პატარკაციშვილის ორგანიზაცია უნიჭო მომღერლების რეკლამაში“? ასევე მოგვცა ინტერნეტ-გვერდის მისამართი, სადაც მისი შეტყობინების შესახებ მოვიპოვებდით საჭირო, ობიექტურ ინფორმაციას ფესტივალის შესახებ. მართლაც, ვნახეთ ანონიმის მიერ მოწოდებული ინტერნეტ-გვერდი და შედეგმა სახტად დაგვტოვა. გაგვიკვირდა, რისთვის დასჭირდა არჩილ შოთას ძესა და მის მენეჯერს, სოსო ჯავახიშვილს მსგავსი ტყუილის მოგონება.




















Monday, September 23, 2002

უკრაინის პროვინციის ეკლესიაში ქართული საგალობელი იგალობება

ქართველებისა და უკრაინელების მეგობრობის შესახებ არაერთხელ დაწერილა. დასავლეთ უკრაინაში – იქ, სადაც ყველაზე უფრო მეტად უკრაინელები – ბენდერები ცხოვრობენ, არსებობს ქალაქი ჩერნოვცი, სადაც მაღალი კულტურისა და სულიერების ხალხი ცხოვრობს. ჩერნოვცელები იხსენებენ უცნობ ქართველ მამაკაცს, რომელმაც ქუჩაში დაგდებული, სისხლში ამოსვრილი პატარა ბიჭუნა თავისი უცხოური მარკის მანქანით საავადმყოფოში მიიყვანა და მის მშობლებს მორალური და მატერიალური დახმარებაც გაუწია. შემდეგ იგი საერთოდ გაუჩინარდა. მშობლები ამაოდ ეძებდნენ ქართველ კეთილისმყოფელს, სამაგიეროდ, ყველა ქართველს მადლობას სწირავენ.

სწორედ ჩერნოვციშია დაკრძალული დიდი ქართველი პოეტი დავით გურამიშვილი. ამ ქალაქში ჩასულ ქართველს არ შეუძლია, თავისი სახელოვანი წინაპრის საფლავი არ მოინახულოს.

ჩერნოვცისა და ბუკოვინოს ეპარქიაში, ჩერნოვციდან მე-8 კილომეტრზე არის დიდმოწამე დიმიტრი სალუმსკის სახელობის დიდი ტაძარი, სადაც წირვას დეკანოზი ვლადიმირი აღავლენს. ყველაზე საკვირველი ამ ტაძარში ისაა, რომ საეკლესიო გუნდი წირვის მსვლელობისას ქერუბიმებისადმი აღვლენილ საგალობელს ქართულად გალობს. მამა ვლადიმირი აღნიშნავს, რომ ამ საგალობლის ნოტები ხელში სრულიად შემთხვევით ჩაუვარდათ. იგი დარწმუნებულია, რომ საქართველოში ქართული მიწის ყოველი გოჯი წმინდაა. მისი აზრით, ქართული გალობა ღვთაებრივია, უკრაინელებსა და ქართველებს მხოლოდ სასაუბრო ენა ჰყოფთ, მაგრამ მართლმადიდებლობა – ქრისტე აერთიანებთ.

Monday, September 16, 2002

„აკვარიუმი“ თბილისში – გრებენშიკოვი 22 წლის შემდეგ

იმას, რომ რუსული როკი სუბკულტურიდან ჭეშმარიტ ხელოვნებაში გადაიზარდა, ბევრი მტკიცება არ სჭირდება. მან სათანადო ადგილი დაიმკვიდრა საერთოდ რუსეთის კულტურაში, რაშიც მნიშვნელოვანი წვლილი ბორის გრებენშიკოვსა და მის ჯგუფ „აკვარიუმს“ მიუძღვის.

1980 წელს თბილისში, პირველად სსრკ-ის ისტორიაში, დიდი როკ-ფესტივალი „გაზაფხულის რიტმები“ ჩატარდა. „აკვარიუმის“ შესახებ მთელმა ქვეყანამ სწორედ თბილისიდან შეიტყო. ბორის გრებენშიკოვი ფესტივალზე სკანდალურად გამოვიდა, როგორც ჭეშმარიტად ანდერგრაუნდში მყოფი მუსიკოსი და მასზე უამრავი ჭორი აგორდა, რომლებზეც საბჭოთა წითელი პრესა შეგნებულად დუმდა. „დამითმეთ ჩემი წილი სიცოცხლის ნაგლეჯი, სანამ გარეთ გავსულვარ!“ – მიკროფონში დაიყვირა ბორისმა საქართველოში და ასეც მოიქცა – მან დატოვა კომკავშირი და ყველაფერი, საიდანაც კი შეიძლებოდა ადამიანი გასულიყო. სამაგიეროდ, დაამკვიდრა „ახალი ტალღა“, საიდანაც ყველას დაანახა, თუ როგორ შეიძლება კაცმა სსრკ-ში დაუკრას როკი.



















„აკვარიუმის“ ისტორია კი 1972 წელს დაიწყო, როდესაც ლენინგრადის სახლმწიფო უნივერსიტეტის გამოყენებითი მათემატიკის ფაკულტეტის სტუდენტმა, 19 წლის ბორის გრებენშიკოვმა დუეტი შექმნა „აბსურდის დიად დრამატურგ“, ანატოლი „ჯორჯ“ გუნიცკისთან ერთად. იმ პერიოდში „აკვარიუმი“, უხეშად რომ ვთქვათ, განსაზღვრულ მოჰიპავე ბოჰემას ართობდა. ისინი ასრულებდნენ აბსურდულ სიმღერებს და მონაწილეობდნენ თეატრალურ წარმოდგენებში „ინჟინერული ციხე-კოშკის კიბეებზე, რომელიც საზაფხულო ბაღნარში ჩადიოდა“.

მალე ჯგუფში მუსიკოსთა რაოდენობა ხუთამდე გაიზარდა. მათ მუსიკაში აჟღერდა რუსული ფოლკლორის მოტივები, ბრიტანული მუსიკა, ამერიკელი ბარდული მელოდიები და სხვა. თუმცა „აკვარიუმის“ მუსიკა მაინც არ იყო საიდანმე ასლირებული, არც სუფთა დასავლური. „აკვარიუმის“ სტილისტურ მოქნილობას და მრავალფეროვნებას ანალოგი ნაკლებად მოეძებნება. მის მუსიკაში გვხვდება: უბრალო ადამიანის საყოფაცხოვრებო მომენტები, კლასიკური რუსული რომანსი, პანკი, მდიდარი ფოლკლორი (რუსული, კელტური, აღმოსავლური), რეგეი, ჯაზი, სუფთა როკ-ენ-როლი, რიტმ-ენდ-ბლიუზი... მაგრამ მისი მუსიკა არანაირად არ ჯდებოდა საბჭოთა ესტრადის ჩარჩოებში. ბორიამ ერთხელ თქვა: „ჩვენ ყოველთვის ვამაყობდით, რომ ყოველთვის გარეთ (вне) ვიყავით“.


















ხელისუფლებაში ანდროპოვის მოსვლის შემდეგ „აკვარიუმი“ ლანძღვა-გინების მთავარი სამიზნე გახდა. გრებენშიკოვს „როკ-ენ-როლის ბარბაროსი“ შეარქვეს. „აკვარიუმის“ კონცერტებზე მილიცია მუსიკოსებს ჩხრეკდა და იჭერდა, აწყობდა მათ ქანცგამცლელ, უაზრო დაკითხვებს. ამიტომ იმ პერიოდში მათი საგასტროლო ტურნეები პრაქტიკულად შეწყდა. აქვე აუცილებლად უნდა აღვნიშნო, რომ ბორის გრებენშიკოვი არასოდეს ყოფილა „პოლიტიკური“ მომღერალი. უფრო სწორად რომ ვთქვათ, იგი იმდენად იყო პოლიტიზირებული, რამდენადაც თავად იმ პერიოდის ცხოვრება.

გორბაჩოვისეული „გარდაქმნის“ რეალურად დაწყების შემდეგ „აკვარიუმი“ ლეგალური ჯგუფი გახდა, ისევე, როგორც საერთოდ როკ-ენ-როლი. იგი სათავეში ჩაუდგა სხვადასხვა კომკავშირულ გამოცემათა ჰიტ-პარადებს. მისი მუსიკა აჟღერდა, როგორც მხატვრულ, ასევე, დოკუმენტურ ფილმებში. „აკვარიუმის“ სიმღერა „Поезд В Огне“ „გარდაქმნის“ ერთ-ერთი სიმბოლოც კი გახდა. ბორის გრებენშიკოვმა ბრიტანეთსა და ამერიკაში ინგლისურენოვანი ფირფიტებიც ჩაწერა.

80-იანი წლების მიწურულს რუსული როკის მთელი ინფრასტრუქტურა დაინგრა, მუსიკოსები საზღვარგარეთ წავიდ-წამოვიდნენ ან ბიზნესს მიჰყვეს ხელი. სწორედ მაშინ შეასრულა ბგ-მ სიმღერა „როკ-ენ-როლი მოკვდა, მაგრამ მე ჯერ არა“. მიუხედავად ამისა, „აკვარიუმი“ როკ-ენ-როლის სიკვდილის მერე აღორძინდა. ახალ ჯგუფს გრებენშიკოვი უცვლელი დაუბრუნდა – ბრძენი, ირონიული, ძალზედ მგრძნობიარე. სიმღერებში სოფლისა და ტიბეტური ცხოვრების მოტივები აჟღერდა, რომლებშიც ერთმანეთშია შერწყმული მცირე ეკუმენიზმი და კოსმოპოლიტიზმი, რუსეთისადმი უიმედო სიყვარული.

90-იანი წლების შუა ნაწილში ბორის გრებენშიკოვი ალბათ ერთადერთი შემოქმედი იყო რუსეთში, რომელმაც შეძლო ნონკონფორმისტული პოზიციები გამოეხატა არა მარტო თავის დეკლარაციებში, არამედ ხელოვნების საშუალებებში. პრინციპში, ნონკონფორმიზმში ყოფნა როკერისთვის უფრო ბუნებრივი მდგომარეობაა, ვიდრე მმართველი ელიტის ესთეტიკური მომსახურება. მიუხედავად ამისა, შეუძლებელია „აკვარიუმის“ მუსიკას დღეს სუფთა როკი უწოდო, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც ბგ-მ ერთ ალბომში მთლიანად ვერტინსკის, მეორეში – მთლიანად ოკუჯავას სიმღერები იმღერა. ამიტომ სიტყვა „როკი“ გრებენშიკოვთან მიმართებაში პირობითია.

სასიხარულოა, რომ ქართველები „აკვარიუმსა“ და ბორის გრებენშიკოვს სულ მალე, 2 და 3 ოქტომბერს გრიბოედოვის სახელობის თეატრში ვიხილავთ. გემოვნებიანი მუსიკის მოყვარულთ ნამდვილი დღესასწაული ელით. როგორც იქნა, თბილისში ღირსეული კაცი ჩამოვიდა.

Monday, September 9, 2002

ჯიგრები და უჯიგროები

ამას წინათ ერთმა ჩემმა მეგობარმა ერთ-ერთ მუსიკოსზე სტატიის დაწერა შემომთავაზა. მართალი გითხრათ, აღნიშნული მუსიკოსი არც მას და არც მე დიდად არ მოგვწონს, უფრო მეტიც, საერთოდ არ მოგვწონს. როდესაც მას ვკითხე რატომ გინდა მაინცა და მაინც მასზე დავწერო სტატია-მეთქი, მიპასუხა, რომ მართალია, მისი შემოქმედება არც მე მიტაცებს, მაგრამ პირადად ვიცნობ და დანამდვილებით შემიძლია გითხრა, რომ მაგარი ჯიგარიაო.

სიტყვა „ჯიგარი“ მეგობრის საუბარში ამ მუსიკოსის ერთადერთი მახასიათებელი იყო. მაგრამ იგივე „ჯიგარი“ ხომ შეიძლება ნებისმიერი ინჟინერი, მეღვინე, მხატვარი ან ექიმიც იყოს? თუმცა ეს ყოველთვის არ ნიშნავს, რომ იგი საკუთარ საქმეს შესანიშნავად ასრულებს.

ეჭვი არც იმაში მეპარება, რომ ბევრი ასეთი „ჯიგარი“ საუკეთესო პროფესიონალიცაა. ქართული მუსიკალური სცენა შესაძლოა მართლაც სავსეა „ჯიგრებით“, მაგრამ, ჩემი აზრით, მათი აბსოლუტური უმრავლესობა მუსიკასთან და შემოქმედებასთან ძალზედ მწყრალად არის. ზოგიერთი მათგანი კი, უბრალოდ, ცდილობს თავი „ჯიგრად“ მოგვაჩვენოს. სწორედ ამიტომ გაივსო ქართული ყვითელი პრესა მარაზმული სტატიებით.

პროფესიონალები კი, ამის შემხედვარე, ჩრდილში ყოფნას ამჯობინებენ, პრესასთან მხოლოდ საქმეზე საუბრობენ და საერთოდ იგნორირებას უკეთებენ საკუთარი „ჯიგრობის“ მტკიცებას. დანარჩენები კი, პირიქით, მხოლოდ საკუთარი „ჯიგრული“ თვისებების გამომზეურებას ცდილობენ და ამით თავი მოაქვთ. „მე ერთი უბრალო კაცი ვარ, მიყვარს ძმაკაცები და ჩემი სამშობლო“ – ხშირად ყალბად იმეორებენ ისინი.

მაინც როგორია ე. წ. „ჯიგარი“ ქართველი მუსიკოსი?

თუ მამაკაცზე ვსაუბრობთ, იგი აუცილებლად დიდი საძმაკაცოს პატრონი უნდა იყოს. მის კაცურ-კაცობაზე ქალაქში ლეგენდები უნდა დადიოდეს. ამავე დროს აუცილებელი არაა, მას კარგი ხმა ან რაღაც იდეა ჰქონდეს. ხალხი მასზე უნდა ამბობდეს: რა ქნას, მართალია ხმა მაინცა და მაინც არა აქვს, კარგად ვერ მღერის, მაგრამ რაც მთავარია, „ჯიგარი“ ხომ არისო.

ქალზე, მეტადრე დედაკაც მომღერალზე თუა ლაპარაკი, იგი აუცილებლად დაოჯახებული უნდა იყოს (მნიშვნელობა არა აქვს მერამდენედ) და საზოგადოების თვალში პატიოსანი ოჯახის დიდი დიასახლისის სახელი უნდა ჰქონდეს გავარდნილი, რომელიც ქმრის ძმაკაცებს თავს ევლება. ისევე, როგორც მამაკაც მომღერალს, არც მისთვისაა აუცილებელი ჰქონდეს ხმა ან რაღაც სათქმელი.

თუ ამ კრიტერიუმებით ვიმსჯელებთ, გამოდის, რომ იგივე ლუჩანო პავაროტი, ელტონ ჯონი, პოლ მაკარტნი, ტინა ტერნერი, მადონა და ა. შ. „უჯიგროები“ ყოფილან, რადგან მათ საერთოდ არ იციან სიტყვა „ძმაკაცის“ მნიშვნელობა და ხეირიანად ვერ აფასებენ ოჯახს.

თავიანთი უწესო და არამოწესრიგებული ცხოვრების სტილით „უჯიგროების“ რიცხვში შეიძლება მოვახვედროთ ძველი კლასიკოსებიც: ბეთჰოვენი, მოცარტი, პაგანინი, შოპენი და ა. შ. ისინი ამ მხრივ ძალიან ბევრს სცოდავდნენ. მაშ რა ვუწოდოთ მათ? შეიძლება თუ არა ისინი გენიოს „ჯიგრებად“ ან „ჯიგარ“ გენიოსებად მაინც მოვნათლოთ? „ჯიგრობის“ ჩვენეული განმარტების მიხედვით, რა თქმა უნდა, არა. ისინი მარტონი ქმნიდნენ, არ ჰყავდათ უზარმაზარი საძმაკაცო, არ უკრავდნენ რესტორნებში, არ იცოდნენ რა არის „მინუსავოი“ ან „პლიუსავოი“ ფონოგრამა, არ დაკუნტრუშობდნენ ხელისუფლების მიერ მოწყობილ გრანდიოზულ შოუებზე, სამარიაჟოდ არ დააგრიალებდნენ „ფირმა“ კარეტებს. ერთი სიტყვით, მაგარი „უჯიგროები“ იყვნენ.

ე. ი. გამოდის, ჩვენ ქართველებს, ძალიან „ჯიგარი“ მუსიკოსები, მომღერლები გვყავს, ხოლო იქ, უცხოეთში უცხვირპირო, „უჯიგრო“, უხეირო მუსიკოსები ცხოვრობდნენ და ცხოვრობენ. ჩვენ კი, ქართველმა ჟურნალისტებმა, აუცილებლად მხოლოდ „ჯიგრებზე“ უნდა ვწეროთ. აბა, რად გვინდა მართალია, პროფესიონალი, მაგრამ „ჯიგრის“ არმქონე შემოქმედები? ხალხის უმრავლესობამ ხომ მხოლოდ „ჯიგარი“ არჩია პროფესიონალს. ეს უკანასკნელები კი ჩვენ საერთოდ არ გვჭირდება, რადგან გვირჩევნია ვიყოთ „ჯიგარი“ სულელები, ვიდრე „უჯიგრო“ პროფესიონალები. ისე კი, მინდა გითხრათ, რომ „ჯიგარი“ ღორსაც აქვს, თანაც ძალიან გემრიელი...

Monday, September 2, 2002

ვისოცკი და ფსევდოვისოცკები

საერთოდ, ჩვენ ვერც კი ვგრძნობთ, რომ ბევრი რამ არ გვესმის და, ხშირ შემთხვევაში, არც კი გვინდა გავიგონოთ (გავიგოთ). ზოგჯერ გვირჩევნია, გულზე ხელდაკრეფილებმა ცარიელი თავებით თვალ-ყური ვადევნოთ ყველაფერს და არ ვცდილობთ რაიმეში საფუძვლიანად გავერკვეთ, ვისწავლოთ. ამიტომ მდორედ მივყვებით დროის დინებას, რომელიც საბოლოოდ სიკვდილთან მიგვიყვანს.

დარდიმანდული გაგების ადამიანებისგან ხშირად გაიგონებთ, რომ ჩვენ ხანმოკლე ცხოვრება მოგვეცა, ამიტომ უნდა კარგი ვსვათ, კარგი ვჭამოთ და არ მოვიკლოთ ამქვეყნიური სიამოვნებანი. თვით მორწმუნეთა დიდმა ნაწილმა არ იცის, რომ გარდაცვალების შემდეგ ამქვეყნად შეძენილი ცოდნა და ინტელექტი იმქვეყნად მიგვყვება. ხშირად ელემენტარულიც არ გვესმის, ამიტომ ვეგუებით იმას, რაც არაბუნებრივი, ხელოვნურია და ხარისხიანს უხარისხოსგან ვეღარ ვანსხვავებთ.

ამ მოკლე „ფილოსოფიური“ პრელუდიის შემდეგ ელემენტარული მუსიკალური ლაფსუსების (ამ სიტყვის ხსენებისას ასო „ლ“ რაც შეიძლება რბილად წარმოთქვით) შესახებ მინდა გესაუბროთ. ასეთი მუსიკალური „იაღლიშები“ (მაგარი ბანძი სიტყვაა) ხშირად მოსდით ჩვენს სანაქებო ე. წ. მუსიკალურ ჟურნალისტებს და უბრალო მსმენელებს. მოვიყვან მხოლოდ რამდენიმე მაგალითს.

ჩვენი ეროვნული ესტრადა რომ „ყვავის“ (საწყალი ყვავები) და „იფურჩქნება“ ამის მტკიცებას ნამდვილად აღარ შევუდგები. ამ „ღრმა“ შინაარსის მქონე ჟანრში „გარკვეულები“ ხშირად ისეთ შედარებებს აკეთებენ, რომ მაშინვე შუბლზე ძარღვის (ალბათ, მოგეხსენებათ რომელ ძარღვსაც ვგულისხმობ) ან მისი ნასახის ძებნას ვიწყებ. 

ზოგიერთს გულახდილად განუცხადებია, რომ, მაგალითად ლელა წურწუმია ქართველი ტინა ტერნერია ან შერი, ნინო ქათამაძე – ქართველი ჯენის ჯოპლინი, ხოლო სტეფანე – ქართველი ჯორჯ მაიკლი. თავი დავანებოთ იმას, რომ ეს სისულელეა და ლელა წურწუმია არც ტინა ტერნერივით ან შერივით ბებერი არ არის. ასეთი „ბრძნული“ შედარებების გამკეთებელმა ისიც უნდა იცოდეს, რომ თავმოყვარე ადამიანს არასოდეს სიამოვნებს, როცა მას ვიღაცას ადარებენ (ვინც არ უნდა იყოს იგი). მაგრამ „ბრძენები“ ისეთი ხალხის რიცხვს განეკუთვნებიან, ვისაც ძალიან უყვარს „პადხალიმი“. ჩვენ არ მოგვწონს ლელა წურწუმიას შემოქმედება, მაგრამ არც ის გვსიამოვნებს, როცა ქართველ მომღერალს ტინა ტერნერს ადარებენ.

გასული საუკუნის 70-იან წლებში ქართველ მელომანებში ელვის სისწრაფით გავრცელდა დიდი რუსი მომღერლის (იგი ვერ იტანდა, როცა მას ბარდს ეძახდნენ), ვლადიმერ ვისოცკის კუსტარულად ჩაწერილი, გიტარაზე დამღერებული სიმღერები. მისი კასეტის, ან „ბაბინის“ (ქართულად „კოჭის“) ქონა ერთგვარი პრესტიჟულიც კი იყო. სამწუხაროდ, ჯერ კიდევ მაშინ, ამ გენიალურ შემსრულებელს, პოეტსა და მსახიობს ათასი მამაძაღლი მიმბაძველი გამოუჩნდა, რომლებიც ვისოცკის ხმადაყენებულნი მსგავსი მანერით ისეთ ზუსტ ასლირებას აკეთებდნენ, ჩახლეჩილი ხმის ერთმანეთისგან გარჩევა თვით ვისოცკის ერთგულ მსმენელებსაც კი უჭირდა. თუმცა განსხვავება სწორედ ტექსტებში იყო, რადგან „მამაძაღლი მიმბაძველები“ ძალიან ბევრს ბილწსიტყვაობდნენ და მხოლოდ „კაიბიჭურ“, ანუ ქურდული ცხოვრების წესს ასხამდნენ ხოტბას. ამათ გამო, ვისოცკის ხშირად უწევდა იმის ახსნა, რომ ასეთი სიმღერები ცხოვრებაში არ შეუსრულებია.

იმ მახინჯ ქვეყანაში, ისევე, როგორც „ქურდობა“, მსგავსი მიმბაძველების შემოქმედებაც „დაკანონდა“, რათა ნამდვილი ნიჭისთვის (ამ შემთხვევაში – ვისოცკისთვის) სახელი გაეტეხათ. ეს ნაგავი საქართველოსა და რუსეთში დღემდე შემორჩა და ე. წ. „ქურდული გაგების“ მომღერალთა ჩანაწერები ახლაც სარფიანად იყიდება. მისი მომხმარებლები კი, ძირითადად, სხვადასხვა ჯურის მძღოლები (ისინი საკუთარ თავს შოფრებს ეძახიან) და ბაზრობის მოვაჭრეები არიან. ახლა მოდაშია შუფუტინსკისა და ვიღაც ბოშა მომღერლის ჩანაწერები. ზოგიერთი მძღოლი შუფუტინსკის იმიტომ უსმენს, რომ მისი ვოკალი ვისოცკის ხმას აგონებს. ფსევდოვისოცკები კი, როგორც იტყვიან, გაწყვეტამდე არიან. ჩვენ ხშირად ვერ ვხვდებით, რომ ვიოსოცკი და ფსევდოვისოცკი (თუნდაც შუფუტინსკი) ისე განსხვავდებიან ერთმანეთისგან, როგორც ცა და დედამიწა, რადგან პირველი მთელი ცხოვრება თავისუფლებას უმღეროდა, ხოლო მეორე ციხეში გატარებულ წლებს მისტირის.

ჩვენ ხშირად ერთმანეთისგან ვერ ვარჩევთ ხელოვნებასა და მარაზმს. ვერ გარგვირკვევია, რა უნდა საბრინას და რა – ბიორკს. მოდას აყოლილებს ვერ შეგვიგნია, რატომ ვუსმენთ მუსიკას, რა გვინდა მის მიღმა დავინახოთ: სილამაზე, ფიქრი, სიმართლე, ტყუილი თუ მხოლოდ ტინგიცი?