Wednesday, March 27, 2002

„თვითმკვლელი ადამიანის გულში ღმერთის ადგილი არ არის“

დარჩით ჩვენთან და ღმერთთან – ნუ მიეცემით სასოწარკვეთას

ადამიანს სიკვდილთან მიახლოება ძალზედ აშინებს. საინტერესოა, რომ ქართულ ენაში სიტყვა „სიკვდილთან“ ერთად არსებობს „გარდაცვალებაც“,რომელიც სულის უკვდავების შინაარსს იტევს. სამწუხაროა, რომ უკიდურესი გაჭირვებისა და დეპრესიისას ადამიანი ზოგჯერ სიცოცხლეს თვითმკვლელობით ასრულებს. შეიძლება თუ არა თვითმკვლელობის შემთხვევები რამდენიმე კატეგორიად დავყოთ, ანუ აქვს თუ არა მას გამართლება? არის თუ არა ცხოველის უმიზეზო კვლა და ბრაკონიერობა სასიკვდილო ცოდვა? ამ სხვა კითხვებს პასუხობს წმ. მოციქულთა, პეტრე და პავლეს ტაძრის წინამძღვარი, მამა თეოდორე გიგნაძე.

„დაე მკვდრებმა დაფლან საკუთარი მკვდარი“

– მამა თეოდორე, არის თუ არა განსხვავება სიკვდილსა და გარდაცვალებას შორის?

– ამ ტერმინებს შორის სიღრმისეული განსხვავებაა. სიკვდილში, ქრისტიანული გაგებით, არა მარტო ხორციელი გარდაცვალება იგულისხმება, არამედ ადამიანის მდგომარეობაც, როცა იგი ღმერთთან ურთიერთობის უნარს კარგავს. ხორციელად მკვდარია ადამიანი, რომელიც ვერ ხედავს. სახარებაში არის ადგილი, როცა ქრისტესთან მისი მოწაფეობის მსურველი მიდის და ეუბნება: ჯერ მამაჩემს დავმარხავო. მაცხოვარმა მას მიუგო: დაე, მკვდრებმა დაფლან საკუთარი მკვდარიო. ამ შემთხვევაში, ხორციელად ცოცხალ ადამიანს უფალი მკვდრად მოიხსენიებს. ქრისტე მკვდარს იმ ადამიანს უწოდებს, რომელიც სიცოცხლეშივე ვერ ჭვრეტს ღმერთს.

იმ დროს, როდესაც გარდაცვლილს წესს ვუგებთ და მისი ჭირისუფლები ურწმუნონი არიან, აშკარად იგრძნობა, როგორ უჭირთ მათ დგომა. ისინი ვერ ხვდებიან, რა ხდება, ლოცვას ვერ უსმენენ და სულით იქ არ არიან. ხშირად ვამბობთ, რომ გარდაცვლილი ადამიანი უფრო ცოცხალია, რადგან მისი სული ლოცვის სიტყვებს გრძნობს, ხოლო იქ მდგომი ადამიანები ამას ვერ გრძნობენ. არსებობს პირველი სიკვდილი, როცა ადამიანი გარდაიცვლება და არსებობს მეორეც, როდესაც პიროვნება კარგავს ღმერთს. მეორე სიკვდილი საშინელებაა, რადგან ადამიანი საბოლოოდ ღმერთს უარყოფს.

Tuesday, March 26, 2002

როკ-ბალადა


ეს მოხდა შავ შაბათს, როდესაც საავდროდ გამზადებულ ღრმა მეწამულ ცაში მონარნარე ტყვიის დირიჟაბლი ჰორიზონტს მიეფარა, ხოლო ხანმოკლე წვიმის შემდეგ გამოიდარა და უდაბნოს თავზე გადაჭიმული ცისარტყელისკენ აფრინდნენ ვარდისფერი ფლამინგოები. ტენით გაჟღენთილ კლდეს უზარმაზარი ლოდები მოსწყდა და მეწყერი ჩამოწვა. დაგორებულ ქვებს შეშინებული თეთრი გველები ძლივს გადაურჩნენ. როდესაც სტიქია ჩაწყნარდა, ხოჭოები ჰაერში აიჭრნენ და ისე აღტაცებულები დაფრინავდნენ, თითქოს მთელი საუკუნე მიწის ქვეშ გაატარესო.

კლდის ხრიოკ ფერდობზე, როგორც ოაზისი, მაღალი, პირქუში ციხეკოშკი აღმართულიყო, რომლის გალავანზე ქვის ციხესიმაგრის მფრინავი ბიჭები დელტაპლანით აპირებდნენ გადმოხტომას. მათ სურდათ დასწეოდნენ ტყვიის დირიჟაბლს, თუმცა ძალიან ეშინოდათ. „რა საოცარი ადგილია“, – გაიფიქრა ერთმა – „აქ მკვდარსაც შეუძლია ცეკვა“. მეორეს ცივად მოთამაშე ქარისთვის შეეშვირა სახე. მას მოყირჭდა ამ უძველეს კოშკში ცხოვრება, რომელსაც ის რატომღაც „ბაბილონის ზოოპარკს“ ეძახდა. ალბათ, იმიტომ, რომ მათთან ერთად იქ ცხოვრობდნენ ზემოთხსენებული თეთრი გველები, ხოჭოები, აგრეთვე, მორიელები, ხვლიკები, ღამურები, აკვარიუმის თევზი ალისა და ყვითელი ძაღლი (რომელსაც პავლოვის ძაღლს ეძახდნენ). „ჩვენ ზოომაღაზიის ბიჭები ვართ“ – ეუბნებოდა ხოლმე მეორე პირველს.

ქვის ციხესიმაგრის მფრინავ ბიჭებს წლიდან წლამდე თავი ძლივს გაჰქონდათ. ისინი ხორბალს სთესდნენ, მაგრამ ქვა-ღორღში ძალიან ცოტა თუ იხარებდა. ამას ისინი უნაყოფო მიწას კი არა, უვარგის თესლებს აბრალებდნენ. სამაგიეროდ პილპილის მოსავალი იყო ბარაქიანი. წითელი ცხარე ჩილის პილპილით ბიჭები თითქმის ყოველდღე იკვებებოდნენ, ხოლო ცოტაოდენ პურს „ბაბილონის ზოოპარკის“ ბინადართაც უნაწილებდნენ. ტრაპეზის შემდეგ, ისინი ციხესიმაგრეში ისხდნენ და საათობით შესცქეროდნენ კარებებს იმ იმედით, იქნებ ვინმე ღვთისნიერი შემოვიდეს და აქედან წაგვიყვანოსო. მათ ეშინოდათ უდაბნოში მარტოკა ხეტიალი და სხვა მიწების ძიება. ისე დიდხანს უყურებდნენ ხოლმე კარებებს, რომ ნირვანაში ვარდებოდნენ და აზრიანი ჰალუცინაციები ელანდებოდათ. ეჩვენებოდათ, რომ თავიანთ ქვის ციხესიმაგრეს როგორც იქნა თავი დააღწიეს და სადღაც შორს, ტბასთან სიმწვანეში ჩაფლულ მარწყვის მინდვრებში დასახლდნენ თავიანთ საყვარელ ვარდისფერ ფლამინგოებთან. იმ აღთქმულ მიწაზე, მწვანე ოთახში მათ გართობის განყოფილების გახსნა სურდათ, სადაც უფასოდ დაარიგებდნენ ღიმილს, სიყვარულს, ბედნიერებას, კეთილ ზღაპრებსა და სიხარულს. ამ ხილვებში ბიჭებს თავს აღამდებოდათ და იძულებულები იყვნენ დასაძინებლად წასულიყვნენ.

ძილის წინ ისინი რადიომიმღებებს რთავდნენ. სხვადასხვა სიხშირეებზე აწყობილ მათ რადიოს თავებში უამრავი ფიქრი ირეოდა. დარში ისინი გალავანზე წვებოდნენ, ღამის მნათობებს აჰყურებდნენ და გაფრენაზე ფიქრი არ ასვენებდათ. მუსიკის ბგერების ბაღნარში სეირნობდნენ და დროის მანქანასაც ნატრობდნენ, რათა შორს წასულიყვნენ, სადაც ახალი კანონებით იცხოვრებდნენ. მათ არ იცოდნენ, რა იყო ხავერდოვანი იატაკქვეშეთი, კინო, როგორ გამოიყურება ყვითელი წყალქვეშა ნავი, ტირანოზავრ რექსის ჩონჩხი, საბრძოლო გამანადგურებელი თვითმფრინავი U2, იარაღები და ვარდები ერთად, როგორი გემო აქვს ტეკილას მაშინ, როდესაც ირგვლივ ჯაზი უკრავს, სად ცხოვრობდა ხვლიკების მეფე, რას ნიშნავს იყო აუტსაიდერი, მარად ახალგაზრდა, მუდამ ნასვამი და ა.შ. გულგატეხილები და პილპილნაჭამები ძილში ხშირად ბორგავდნენ და აბოდებდათ.

სამაგიეროდ, ბევრი შრომის შემდეგ, როგორც იქნა დელტაპლანი ააგეს და სწორედ ახლა, ემზადებოდნენ მის გამოსაცდელად. პირველმა თავი მაღლა ასწია და ტანდემ-დელტაპლანს ნაზად უბიძგა. მეორე ჯერ შედგა, შეშინებულმა ირგვლივ გამეფებულ ხრიოკს თვალი მოავლო, მერე კისერი დაიგრძელა და პირველს უკან მიჰყვა. ისინი გალავანს მოწყდნენ და მალე ჰაერში აღმოჩნდნენ. თავდაპირველად, დელტაპლანი უდაბნოს ქარის დინებაში მოჰყვა, დიდი სისწრაფით ძირს ვარდნა დაიწყო, მაგრამ ბიჭებმა იგი მალე დაიმორჩილეს და გეზი იმ მხარეს აიღეს, სადაც, ტყვიის დირიჟაბლი გაუჩინარდა.

„ხედავ? არც ისე რთული ყოფილა!“ – წამოიძახა პირველმა მფრინავმა.

„ჰო“ – დაეთანხმა მეორე.

და ეს მოხდა შავ შაბათს.

Monday, March 25, 2002

პროფესიონალ მუსიკოსებს დილეტანტების მოზღვავება თრგუნავთ

ოთარ ტატიშვილი – კომპოზიტორი, რომელსაც საუკუნის ნოსტალგია აქვს, მაგრამ არ უყვარს „საუკუნის ნოსტალგია“

დღეს ქართულ მუსიკალურ სცენაზე ძირითადად ერთი და იგივე მუსიკოსები ტრიალებენ, რომლებიც ხშირად, ერთსა და იმავე, მოდური (თუ შეიძლება ასე ითქვას) კომპოზიტორების სიმღერებს ასრულებენ. მიუხედავად ამისა, საქართველოში უამრავი ნიჭიერი, პროფესიონალი მუსიკოსია, რომლებიც დღეს ერთგვარად ჩრდილში დგანან. მათ, რატომღაც ნაკლებად უფასდებათ შრომა, მაგრამ საკმაოდ ბევრი გულწრფელი თაყვანისმცემელი ჰყავთ.

წარმოგიდგენთ ერთ-ერთ მათგანს – ოთარ ტატიშვილს, რომელმაც ჩემთან საუბარი 70-იანი წლების გახსენებით დაიწყო.

----------------------------
მცირე პრეს-დოსიე
----------------------------
ოთარ ტატიშვილი დაიბადა თბილისში 1955 წელს. თბილისის კონსერვატორიაში დაამთავრა ორი ჯგუფი: საფორტეპიანო და კომპოზიციის.
მრავალმხრივი ნიჭით დაჯილდოვებული ხელოვანია – ერთდროულად არის კომპოზიტორი, პიანისტი, მომღერალი, პედაგოგი, მხატვარი. უამრავი სიმღერის, საფორტეპიანო კონცერტებისა და მიუზიკლის ავტორია. მისი სიმღერები რეპერტუარში შეტანილი აქვთ: ნანი ბრეგვაძეს, მერაბ სეფაშვილს, ეკა კვალიაშვილს, სოსო პავლიაშვილს, თამარ გვერდწითელს, ია ჩანტლაძეს, ქეთა თოფურიას და სხვებს.
70-იანების მიწურულსა და 80-იანების დასაწყისში ჰყავდა ანსამბლი „მერანი“. იყო ტელევიზიის საესტრადო სიმფონიური ორკესტრის დირექტორი. მას დიდი აღიარება ჰქონდა ინგლისშიც. ჰყავს მეუღლე და ოთხი წლის ვაჟი.
--------------------------------------------------------------------------

Tuesday, March 12, 2002

რომელ ქართველ მუსიკოსს უყვარს ლიტერატურა ძალიან

ქართული თანამედროვე მუსიკა, როგორც ამბობენ, მრავალფეროვანია. შესაბამისად, ჭრელია ქართულ სცენაზე მოღვაწე შემსრულებელთა ნუსხაც. ალბათ, საინტერესოა იმ მუსიკოსთა ლიტერატურული გემოვნება, რომელთა სიმღერებსაც ჩვენ ყოველდღიურად ვისმენთ ელექტრონული მედიის საშუალებებით. ამასთან დაკავშირებით ქართული მუსიკალური სცენის სხვადასხვა სტილისა და თაობის წარმომადგენლებს გავესაუბრე. შეიძლება ითქვას, რომ საქართველოში ლიტერატურა ძალიან ბევრს უყვარს, თუმცა თუკი ე. წ. ესტრადის შემოქმედებას გადავხედავთ, შეიძლება ბევრი დააეჭვოს ქართველი მომღერლების ერუდიციამ, თუნდაც სიმღერების ტექსტებიდან გამომდინარე. რესპოდენტებს შორის არიან მუსიკოსები, რომლებსაც ლიტერატურა არ უყვართ ან პრინციპულად არ ეცნობიან. მაგალითად, ალტერნატიულმა ლადო ბურდულმა ხმამაღლა განაცხადა, რომ ბიბლიის გარდა არანაირ წიგნებს არ კითხულობს.

ქართული ალტერნატივის მუსიკოსი ირაკლი ჩარკვიანი ადრე „რეაქტიული პოეზიის კლუბის“ ერთ-ერთი დამაარსებელი იყო და ლექსებსაც წერდა. ამას წინათ სატელევიზიო ინტერვიუში მან განაცხადა, რომ თავის დროზე ქართულ პოეზიაში მან და მისმა მეგობრებმა ქართულ პოეზიაში კანალიზაცია გაიყვანეს.

ქართველ ბარდად წოდებულ ოთარ რამიშვილს განსაკუთრებით პოეზია უყვარს. მას ძალიან მოსწონს რუსი პოეტი სერგეი ესენინი, მწერლებიდან – მაქსიმ გორკი. პირველი წიგნი, რომელმაც მასზე წარუშლელი შთაბეჭდილება დატოვა „ვეფხისტყაოსანია“. ქართველი მწერლებიდან მას მოსწონს: ილია, აკაკი, გამსახურდია, ვაჟა, ტერენტი გრანელი. „უცხოური ლიტერატურა არ წამიკითხავს, რადგან მხოლოდ რვა კლასი მაქვს დამთავრებული“ – ამბობს ოთარ რამიშვილი. ძალიან მოსწონს თანამედროვე ქართველი პოეტები: ზურაბ გოშაძე, ჯემალ ქათამაძე და სხვები. აგრეთვე, გენო კალანდია, რომელიც მისი აზრით, ბრწყინვალე სოხუმელი პოეტია და დოდო გვიშიანი. ოთარ რამიშვილის აზრით, დღეს ძალიან ნიჭიერი ახალგაზრდები წერენ ლექსებს. სულ მალე მისი ახალი ლექსების კრებული „გული უმღერის გულს“ გამოვა. ამჟამად ბარდი რაჟდენ გვეტაძის წიგნის წაკითხვას აპირებს.

Monday, March 11, 2002

კონვეიერული მუსიკა

დამეთანხმებით, რომ ნებისმიერ შემოქმედებაში, თუნდაც მუსიკაში ჩვენ გვაინტერესებს, რამდენად გასაგებად გადმოსცემს ავტორი რეალობას თუ შინაგან მდგომარეობას. რატომღაც მგონია, დღევანდელი მასობრივი კულტურა იმიტომ იქმნება, რომ ჩვენს ცხოვრებაში რაიმე ფონი შექმნას. ძალიან ხშირად, თუნდაც „მარშრუტკაში“ ჩართული რადიოების მუსიკა მხოლოდ ფონის მოვალეობას ასრულებს და ძალიან ბევრს, თვით მძღოლსაც არ აინტერესებს, ვინ არის შემსრულებელი. მასობრივი სიმღერების უმრავლესობა ერთმანეთისგან არც განსხვავდება. ხშირად გაიფიქრებ, რომ აღნიშნული ნაწარმები (და არა ნაწარმოებები) ერთი კონვეიერიდან არის გამოშვებული.

შეიძლება რეაქციონერად ჩამთვალოთ, მაგრამ ძალიან არ მომწონს დღევანდელი მსოფლიოს თანამედროვე მუსიკა. დარწმუნებული ვარ, ვიდეოკლიპების გადაღებებში ჩაყრილი მილიონები რომ არა, ასეთი სიმღერების აბსოლუტური უმრავლესობა სანაგვეზე გადასაყრელი გახდებოდა. ამას წინათ ერთი არაფრით გამორჩეულ ამერიკულ ფილმი ვნახე სახელწოდებით „ქაოსი“ (მასში მონაწილე ირლანდიული სუპერჯგუფ U2-ს წევრები რომ არა, ალბათ, არც ვნახავდი). მთავარი გმირი მუსიკალური კინოდოკუმენტალისტია, რომელსაც დიდბიუჯეტიანი მხატვრული ფილმის, კერძოდ, თრილერის გადასაღებად დაიქირავებენ. პროდიუსერები რეჟისორს მკაცრად აფრთხილებენ, ფილმში რაც შეიძლება მეტი ძალადობა და სექსი აჩვენოს, წინააღმდეგ შემთხვევაში, მოხსნიან. ალბათ, ნაკლებად საინტერესოა, თუ რა შინაარსი აქვს ზემოთ აღნიშნულ ფილმს, მაგრამ ძალიან საყურადღებოა მისი გმირი პროდიუსერების მოთხოვნა. თანამედროვე შოუბიზნესში დღეს „სექსუალურობის“ გარეშე წარმატებას თითქმის ვერ მიაღწევ. იშვიათ შემთხვევებში, რა თქმა უნდა, ტვინსა და ნიჭსაც ექცევა ყურადღება. ნიჭიერთაგან კი, როგორც ჩანს, შედარებით ცოტანი აღწევენ დიდების მწვერვალს.

მინდა აღვნიშნო, რომ ბევრი ე. წ. ვარსკვლავის გავარსკვლავებაში უდიდესი წვლილი მიუძღვის ყვითელ და მოყვითალო მედიას, რომლის გარეშეც დღეს დიდი შოუბიზნესი წარმოუდგენელია. კინოსა და პოპ-მუსიკის ვარსკვლავები მათი ცხოვრების ინტიმურ მომენტებს სიამოვნებით აშიშვლებენ, რასაც დაინტერესებული პუბლიკა გასაოცარი (შეიძლება ითქვას, მარაზმატული) ინტერესით ეცნობა.

გადავხედოთ, ხშირ შემთხვევაში როგორ ხდებიან პოპ-შემსრულებლები ვარსკვლავები. თუნდაც ენრიკე იგლესიასი ყოველ მომდევნო კლიპში კინოს, მუსიკისა და სპორტის ვარსკვლავ ვნებიან ქალებთან სასიყვარული სცენებით გვევლინება. როგორც ავი ენები ამბობენ, ენრიკე ხულიოს ძე არც ერთ მათგანს გაუჟიმავს არ ტოვებს (კაცი ვარო, მაგან უნდა დაიკვეხნოს). მისი ბოლო ასეთი „მსხვერპლი“ რუსი ჩოგბურთელი ანა კურნიკოვა აღმოჩნდა. „დესტინის ჩაილდსის“ გოგონებმა თუ მოშიშივლებული უკანალები არ გააქნ-გამოაქნიეს, ისე რავა იქნება (აი, მათ კი ამ მხრივ დასაწუნი მართლაც არაფერი აქვთ). პინკი, ჯენიფერ ლოპესი, კრისტინა აგილიერა თუ სხვანი თავიანთი მშვენიერი სხეულების დემონსტრირებით იპყრობენ მილიონობით მაყურებელთა აღგზნებულ ყურადღებას. ბრიტნი სპირსის სხეულის მშვენიერებისა რა მოგახსენოთ, მაგრამ ბოლო ერთი წლის განმავლობაში ერთგვარად მორიდებული სკოლის მოსწავლე გოგონა, რომელიც ნაზ კოცნაზე ოცნებობდა, მკვნესარე სუპერსექსუალურ დივად გარდაისახა.

გასულ კვირას Mtv-ის News Block-ში იგი თავის მორიგ ბოიფრენდთან ერთად მოგვევლინა. ჟურნალისტმა ჰკითხა, თქვენ ჯონ ლენონივით და იოკო ონოსავით ან პოლ და ლინდა მაკარტნებივით გიყვართ ერთმანეთიო? რაზეც თვალებგაფართოებულმა ბრიტნიმ დაბნეულად უპასუხა, რომ საერთოდ არ იცის, ვინ არიან იოკო ონო ლენონი და ლინდა მაკარტნი. მერე მიხვდა, სისულელე რომ წამოროშა და თავი გაიმართლა, ჯერ კიდევ პატარა ვარ და ამდენი რამ არ ვიციო. თუ იმასაც გავითვალისწინებთ, რომ ის სულ მცირე ხნის წინ აზრზე არ იყო, სად მდებარეობს ავსტრალია, მელბურნი, კომენტარის გაკეთება ზედმეტად მიმაჩნია. ჩემი აზრით, ან აშშ-ს განათლების სისტემა მოიკოჭლებს, ან... უბრალოდ, ერთ-ერთი რუსული რეპ-ჯგუფის მხიარული სიმღერა მახსენდება: в голове не бум-бум, малолетка дура, дура!

არ მინდა იფიქროთ, რომ რაღაც დიდ სულიერებას ვითხოვ ყველასგან ან ჭეშმარიტი ხელოვნების დიდი მოტრფიალის პოზიცია მიჭირავს, მაგრამ უცნაურია, რატომ აღმერთებენ დღეს უნიჭოებსა და თავგამოცარიელებულებს. საოცარია, როგორ შეიძლება მოგვეწონოს იმ ადამიანის შემოქმედება, რომელსაც თავში ტვინის მაგივრად, უკაცრავად, მაგრამ სექსუალური ორგანოები უძევს. მასკულტურა მხოლოდ სიჩერჩეტესთან არ უნდა გაიგივდეს, რადგან იგივე მადონა, შერი, ჯორჯ მაიკლი, „პეტ შოპ ბოიზი“ და სხვები საკმაოდ ერუდირებულები არიან თუნდაც საიმისოდ, რომ ამ სფეროში ექსპერიმენტები და არა მხოლოდ კონვეიერული მუსიკა აკეთონ.

Thursday, March 7, 2002

ბათუმური ჯგუფ „ჩვენ“-ის „ურთი+ერთობა“ მალე დღის სინათლეს იხილავს

ბოლო წლებში თბილისი საქართველოს სხვადასხვა კუთხიდან ჩამოსულ ხელოვანთა ერთგვარ ცენტრად იქცა. ასეთი მოვლენა საქართველოსთვის უცხო არ არის, მაგრამ დღეს ეს განსაკუთრებით თვალშისაცემია. ბოლო წლებში საქართველოს დედაქალაქში თანამედროვე მუსიკით ბათუმი ყველაზე თვალსაჩინოდ ნინო ქათამაძემ და ჯგუფმა „ინსაითმა“ წარმოაჩინა, თუმცა ქართულ ზღვისპირა ქალაქში ბევრი სხვა ჯგუფიც მოღვაწეობს. მათ შორისაა: „მუტაბორი“, „მეტალოიდი“, „ჩვენ“ და სხვა. დღეს ამ უკანასკნელზე ვისაუბრებ.

















ჯგუფი „ჩვენ“ ბათუმელმა მსახიობმა მალხაზ აბულაძემ ჩამოაყალიბა. იგი ვოკალისტობასთან ერთად რიტმ-გიტარისტობასაც ითავსებს. მალხაზი სიმღერების მელოდიებსა და ტექსტებს თვითონ წერს. „ჩვენ“-ის სოლო-გიტარისტი და ბასისტია ლაშა აბაშმაძე, რომელიც, ამავე დროს, ჯგუფის ინსტრუმენტალური კომპოზიციებისა და არანჟირებების ავტორიცაა. დასარტყამებზე ნიკა აბაშმაძე უკრავს, ხოლო ჯგუფის მენეჯერია ნანა ცინცაძე. მალხაზი ამბობს: „ჯგუფის წინაშე ნანა ცინცაძეს, ალბათ, ყველაზე დიდი წვლილი მიუძღვის. იგი ჩვენი მამოძრავებელი ძალაა და კოლექტივისთვის ძალიან ბევრს აკეთებს.“

ჯგუფის ფრონტმენის ინფორმაციით, „ჩვენ“-ს თბილისში უფრო იცნობენ, ვიდრე ბათუმში, სადაც აჭარის ხელისუფლება როკ-მუსიკას არც ხელს უშლის და არც ეხმარება, ამიტომ რეგიონის დედაქალაქში ამ მხრივ, უძრავი სიტუაციაა. „2000 წელს, როდესაც ჯგუფი ჩამოყალიბდა, ჩვენი ინიციატივით ბათუმში არსებული თითქმის ყველა მოქმედი როკ-ჯგუფი შეიკრიბა და კინოთეატრ „კომკავშირელში“ ერთგვარი აქცია გავმართეთ. ეს ჩვენი პირველი კონცერტი იყო“ – იხსენებს ლიდერი. დღევანდელი ბათუმური კოლექტივებიდან მალხაზს ერთგვარი პანკ-პოპ ჯგუფი „აბი გლუკოზა“ მოსწონს.

თბილისში ჩამოსვლის შემდეგ მალხაზ აბულაძე ჯგუფთან ერთად სხვადასხვა ფესტივალებსა და კონცერტებში იღებს მონაწილეობას. ამჟამად „ჩვენ“ საკლუბო მოღვაწეობას ეწევა, რაც მისი ფინანსური შემოსავლის ერთადერთი წყაროა. ღამის კლუბ „იზიდაში“ ჯგუფის წევრები მამუკა ბერიკასთან და ნიკა წერეთელთან ერთად ეთნო-მუსიკას ასრულებენ.















„ჩვენ“ საკმაოდ პროტესტულ მუსიკას უკრავს, რომელშიც ბევრი მუსიკალური სტილია თავმოყრილი. მალხაზს მიაჩნია, რომ იგი რეალური ყოფიდან გამომდინარე ნატურალისტურ ტექსტებს წერს. მისი აზრით, მიუხედავად იმისა, რომ ჯგუფის საფუძველს როკ-ენ-როლი წარმოადგენს, ყოველი წევრი შინაგანად ქართულ მუსიკას ატარებს, რაც „ჩვენ“-ის შემოქმედებას ეტყობა კიდეც. მალხაზი უდიდეს პატივს სცემს ლადო და ბაკურ ბურდულებს. მიაჩნია, რომ თანამედროვე ქართულ მუსიკაში რობი კუხიანიძე (ჯგუფი „აუტსაიდერი“) ყველაზე დიდი ნოვატორია. მას ახლო მეგობრული ურთიერთობა აქვს „33ა“-ს, „ზუმბას“ და სხვა ქართული ჯგუფების მუსიკოსებთან.

სულ მალე „სანო რეკორდსი“ ჯგუფის სადებიუტო ალბომს „ურთი+ერთობას“ გამოსცემს. დღეისათვის „ჩვენ“-ის ორ კომპოზიციაზე – „მოვიდა ისევ“ და „ისე თუ მასე თუ ასე“ – აჭარის ტვ-ში კინორეჟისორმა ზაზა ხალვაშმა კლიპები გადაიღო. ჯგუფის საკონცერტო ჩანაწერი კი „პირველი სტერეოს“ ტელეეთერში ხშირად ტრიალებს. მალხაზმა გამიმხილა, რომ კინომსახიობთა თეატრის რეჟისორ გიორგი სიხარულიძესთან ერთად ძალიან საინტერესო პროექტი დაიგეგმა. დრამატურგ ეფემია ლორიას დადგმულ სპექტაკლში მალხაზ აბულაძე მთავარ როლს შეასრულებს, ხოლო ლაშა აბაშმაძე მუსიკალურად გააფორმებს.

Wednesday, March 6, 2002

საყალბეთი

ჩემო მეგობარო, დადგა გაზაფხული, სიყვარულის ჟამი. სხეულში სითბოჩამდგარი ახალგაზრდები ქუჩებში გამოეფინენ. თვალშისაცემია, როგორ ჩუქნიან პატარა გოგონები საკუთარ თავებს პაწაწინა იების კონას. ირგვლივ ჟრიამულია. ალკოჰოლით, მოსაწევითა და აბებით გაბრუებული (და გაუბრუებელი) „შავი გაგების“ ბიჭუნები ერთმანეთს „ალერსით“ დედას აგინებენ, მერე საკუთარ დედიკოებსაც საროსკიპოებში აგზავნიან და მონადირის ალღოთი მხიარულ გოგონებს ეტორღიალებიან. ღამ-ღამობით ყური წაიღო კატების გაბმულმა კნავილმა. ბუნება იღვიძებს. ჰაერიც უფრო გამჭვირვალეა და ხასხასა. მანქანები და სამარშრუტო ტაქსები სექსუალურად შეჭირვებული ცხოველებივით დარბიან და ამ თავაწყვეტილი სრბოლით პატრონთა შინაგან, საგაზაფხულო განწყობილებას ამჟღავნებენ. მეძავებს საქმე გაუორმაგდათ.

მალე კონცერტების სეზონი გაიხსნება. ყალბი სახელმწიფოს ესტრადის ყალბი ვარსკვლავები ყალბ კონცერტებსა და ფესტივალებს გამართავენ. მერე კი, სცენიდან ყალბად გაგვიღიმებენ.

არ გეგონოს, ჩემო მეგობარო, ჩვენს ესტრადაზე ვსაუბრობდე. უბრალოდ, მინდა გაუწყო, რომ დედამიწის ზურგზე არსებობს ერთი ყალბი ქვეყანა, რომელსაც საყალბეთი ჰქვია. რა თქმა უნდა, საყალბეთს ყალბი სახელმწიფოს მეთაური და ხელმძღვანელობა ჰყავს. მიუხედავად იმისა, რომ საყალბეთს ადრე ეს სახელი არ ერქვა და მას უნიკალური მუსიკალური კულტურა ჰქონდა, დღეს, ამ ქვეყანაში, მხოლოდ ყალბ მუსიკოსებსა და ყალბ სიმღერებს აღმერთებენ. ყალბ ვარსკვლავებს კი თავისუფლად შეუძლიათ, სცენაზე ყალბ მიკროფონებში, ყალბი სიმღერები ყალბად შეასრულონ. დღეს იქ მათი კულტია.

მართალია, საყალბეთში მთლად ყალბი ხალხი არ ცხოვრობს, მაგრამ მას ერთი დიდი ნაკლი აქვს (სხვებთან ერთად). იქაური ადამიანები ყალბებს თავს ატყუებინებენ, რომლებიც მათ ხელში რაღაც ყალბს, არაბუნებრივს აჩეჩებენ. რაც ყველაზე საშინელია, ისინი ამ სიყალბეს დღითიდღე ეჩვევიან. აუცილებლად უნდა გითხრა, რომ საყალბეთის პოპ-ვარსკვლავებს ძალიან უყვართ შექება, ამიტომ მათ, რატომღაც, ყველა აქებს და ადიდებს. ისინიც, წელგამართულები დაიჯგიმებიან ტელევიზიიდან ტელევიზიაში, რადიოდან – რადიოში. აბა, ვინმემ გაბედოს მათი გაკრიტიკება! ყალბი ვარსკვლავუნები (კუდიანი კომეტები) კრიტიკას, რატომღაც ლანძღვას ეძახიან და პირად შეურაცხყოფად იღებენ. მერე ცდილობენ აამოქმედონ მათ ქვეყანაში ტრადიციული ნაცნობობ-ნათესაური მანქანა და ამით ზემოქმედება მოახდინონ კრიტიკოსზე, რათა ამ უკანასკნელმა, საქვეყნოდ ბოდიში მოუხადოს მათ პატივსაცემ გვამებს. თუ ამ ხერხმა არ გაჭრა, საყალბეთის ყალბები მიმართავენ ე.წ. „შავ“ სამყაროს, რათა კრიტიკოსი დააშინონ.

ჩემო მეგობარო, ალბათ, უკვე ხვდები, ასეთი მომღერლები რა ყალბად იმღერებენ სიყვარულზე, რადგან სიყვარული მათთვის გრძნობა კი არა, ხელობაა მხოლოდ. საყალბეთში უამრავი სიყვარულის ხელოსანია. მათ მხოლოდ სხვების დასანახად უყვართ.

მიუხედავად ყველაფრისა, ღმერთს საყალბეთელები უყვარს. იქნებ იფიქრო, აქ ღმერთი რა მოსატანი იყოო, მაგრამ მინდა გითხრა, რომ ყალბები მას ხშირად მიმართავენ და, როგორც წესი, სხვების დასანახად. საყალბეთელები ღმერთის სახელით, სხვა ღვთის შვილებს ქოლავენ, თითქოს თავად უცოდველები იყვნენ. საყალბეთელებს, ამასთან ერთად, წარსულის, ისტორიის გაფეტიშება უყვართ. ისინი მხოლოდ წარსულით ცხოვრობენ და მისტირიან იმ დროს, როდესაც მათი ქვეყანა საყალბეთი არ იყო. მთელი ისტორია ქვასა და ბრინჯაოში ჩაყინეს, გააძეგლეს. ფესვებს უბრუნდებიან, რათა ისინი საკუთარი ხელით გადაჭრან. როგორც აღვნიშნე, საყალბეთელები შეეგუენ ყალბ აწმყოს და საერთოდ არ იყურებიან მომავალში, რადგან ის ბუნდოვნად ესახებათ. მინდა ისიც გითხრა, რომ ყალბები ბებრებად იბადებიან და ბავშვებად იხოცებიან.

შენ კი, მშვიდად იყავი, ჩემო მეგობარო, რადგან იმ ქვეყანაში არ ვცხოვრობთ. ჩვენთან გაზაფხული შემობრძანდა. ჩვენს საყვარელ ქალაქში კი, გაზაფხულობით სიყვარული ზეიმობს. ტყეებში ამ დროს ირმების მყვირალობა იწყება.

ქალაქში კი, უკვე კარგა ხანია, მყვირალობა დაიწყო, მაგრამ მარტოოდენ მყვირალობა.

Tuesday, March 5, 2002

სირცხვილი თქვენ, ვაიკრიტიკოსებო!

ორიოდ სიტყვით ჰუმანოიდისა და მელომანის უნიჭო ნაჯღაბნის შესახებ

სადაა პატრონი, თორემ თქვენ ერთი გემოზე უნდა მიგბერტყოთ კაცმა, ხოლო თქვენი სტატიები ცეცხლს უნდა მიეცეს.

რატომ?

ვინ მოგცათ იმის უფლება, რომ ასე თავზეხელაღებით ლაფში სვრით ქართული ესტრადის ვარსკვლავებს? თქვენ ამბობთ, რომ მათ სიმღერებს აკრიტიკებთ, მაგრამ ამ ჰიტების ასე დაუნდობლად გამასხარავებით ხომ მათ ავტორებსაც ჩირქს სცხებთ, აბუჩად იგდებთ და ლანძღავთ! არადა, რას აშავებენ? ნუთუ იმას, რომ ისინი მსმენელის გულისთვის საკუთარ ფულს ხარჯავენ (თავიანთ ოჯახებს აკლებენ) და წერენ ფონოგრამებს, აწყობენ გრანდიოზულ კონცერტებს, გამოდიან ტელე-რადიო გადაცემებში და ა. შ.? განა საამაყო არ უნდა იყოს ჩვენთვის მათი შემოქმედება? განა ამ მომღერლებმა (გვარებს შეგნებულად არ ვასახელებ, რადგან მათ ჩვენი წარდგენა არ სჭირდებათ) არ შეძლეს ქართული მუსიკალური ბაზრიდან გაედევნათ უშინაარსო რუსული ესტრადა? რა, ეს არ არის ის დიდი გამარჯვება, რომელსაც ჩვენ წლების განმავლობაში ველოდით? აბა, გაიხსენეთ 15, ან თუნდაც 10 წლის წინანდელი სინამდვილე. წარმოიდგენდით მაშინ, როცა ქართულად სიმღერა სირცხვილად ითვლებოდა და ქართველი თინეიჯერები რუსული და იტალიური ესტრადის მეტს არაფერს უსმენდნენ, რომ ქართული ენა ასე მყარად დამკვიდრდებოდა მშობლიურ სცენაზე.




















Monday, March 4, 2002

ფსალმუნთა კითხვა დიდი შვებაა, განსაკუთრებით – მიცვალებულთა სულებისათვის

გიორგი მთაწმინდელის ნათარგმნ დავითნს განსაკუთრებული ზემოქმედების ძალა აქვს

ფსალმუნების, დავითნის კითხვა ყოველი მართლმადიდებელი ქრისტიანისათვის დიდი მადლია. ერთ-ერთი უდიდესი წმინდა მამა, იოანე ოქროპირი ამბობს: „უმჯობესია მზემ დაკარგოს თავისი ბრწყინვალება, ვიდრე ის, რომ ფსალმუნების კითხვას თავი დავანებოთ“. კესარია-კაპადუკიის მთავარეპისკოპოსი, წმინდა მღვდელმთავარი ვასილი დიდი კი 379 წელს წერდა: „არც ერთი სხვა წიგნი ისე არ ადიდებს ღმერთს, როგორც წიგნი ფსალმუნთა, რომელიც ძლიერ სასარგებლოა სულისათვის და განმწმენდელია გონებისა. იგი აერთებს კაცს ზეციერ ძალებთან ღვთის სადიდებლად, ანგელოზებრივი ხმით ღაღადებს მშვენიერად, საშინელი ძალით წყევლის ეშმაკებს და შეაძრწუნებს მათ მზაკვრობას“.

დღეს თითქმის ყველა მორწმუნე დავითნს კითხულობს. ზოგიერთი მათგანი კი სპეციალურ ყელსაბამებსა და სამაჯურებს ყიდულობს, რომლებშიც ფსალმუნებია მოთავსებული. საქართველოს საპატრიარქო მოგვიწოდებს, ეკლესიის გარეთ ისინი არ შევიძინოთ. „ახალი ვერსია“ ესაუბრა საქართველოს საპატრიარქოს პრეს-ცენტრის ხელმძღვანელის მოადგილეს, ზურაბ ცხოვრებაძეს.

– ბატონო ზურაბ, პირველ რიგში, გთხოვთ გვიამბოთ ფსალმუნთა შექმნის ისტორია.

– საერთოდ, ფსალმუნი სიმებიანი მუსიკალური ინსტრუმენტი იყო, რომლის აკომპანიმენტით საეკლესიო ჰიმნები იგალობებოდა. ამ ლოცვებს სწორედ მისი სახელი ეწოდა. სხვათა შორის, დავით მეფე ამ მუსიკალურ ინსტრუმენტთან ერთად ხშირადაა გამოხატული ხატებსა და ფრესკებზე. ფსალმუნები ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ლოცვებია, რომლის კითხვასაც ეკლესია თავის მრევლს ურჩევს. იგი ისრაელის მეფე დავითმა შექმნა. დავით მეფე ძველი აღთქმის წმინდანი, წინასწარმეტყველია. ფსალმუნების დაწერის ისტორია დავით მეფის ცხოვრებას უკავშირდება. ის არა მარტო გამორჩეული მეფე, გამორჩეული სარწმუნოების მქონე ადამიანი გახლდათ. მისი საერო საქმიანობაში წარმატებები სარწმუნოებასთან მჭიდრო კავშირში იყო. მიუხედავად ამისა, დავით მეფემ მაინც დაუშვა შეცდომები, მძიმე ცოდვა ჩაიდინა, მაგრამ სასოწარკვეთაში არ ჩავარდნილა და უფლის შეწევნით, დიდ სინანულში იყო. ფსალმუნები (საგალობლები) დავით მეფის სინანულის შედეგია და მან ის საეკლესიო ჰიმნების სახით გამოხატა.