ინგლისურ ენაში არის გამოთქმა Self made man, ანუ კაცი, რომელმაც საკუთარი თავი შექმნა. მუსიკოსი და გიტარისტი თემურ ყვითელაშვილი სწორედ „სელფმეიდმენია“, მან საბჭოთა საქართველოში დაიწყო თავისი მუსიკალური კარიერა და ბევრის გასაოცრად, მსოფლიოს მასშტაბით დიდი წარმატებებისკენ გზა თვითონ გაიკვალა.
– თემურ, რომელ ასაკში გაგიჩნდათ მუსიკის შესწავლის სურვილი და როგორი დამოკიდებულება ჰქონდათ ამ გატაცებასთან თქვენს მშობლებს?
– ჩემი მუსიკასთან ზიარება საკმაოდ მტკივნეული თემაა. სკოლაში კარგად არ ვსწავლობდი. ჩემი ძმა კი ფრიადოსანი იყო. გიტარამ რომ გამიტაცა, სადღაც 11-12 წლის გახლდით. მამა უკვე ავადმყოფობდა. სკოლაში ცუდად სწავლის გამო, ერთ დღეს მან გიტარა დამიმსხვრია. ძალიან განვიცადე უბრალო, შვიდმანეთიანი გიტარის დაკარგვა და ცხონებული დედაჩემი მამშვიდებდა ნუ ტირიო. იაფიანი კი იყო ის გიტარა, მაგრამ ჩემთვის ძალიან დიდი მნიშვნელობა და ფასი ჰქონდა. რამდენიმე წელიწადში მამა გარდაიცვალა, ვერც ერთ ჩემს წარმატებას ვერ მოესწრო... დედაჩემმა, რომელიც ორი წლის წინ გარდაიცვალა და ბოლო ჩემი ალბომი სწორედ მის ხსოვნას მივუძღვენი, პრაქტიკულად ყველაფერი გააკეთა ჩემთვის, ისე გვზრდიდა, შვილებს უმამობა არ გვაგრძნობინა.
10-11 წლის ვიყავი, როცა გიტარით დავინტერესდი. დედა მეუბნებოდა, რომ ბავშვობიდან თურმე არანორმალური განცდით, თვალდახუჭული და გათიშული ვუსმენდი მუსიკას. ჩემი ძმა გიტარაზე სამაკორდიან სიმღერებს უკრავდა. ამ პერიოდში ინტენსიურად ვუსმენდი „ფარფლებს“, „ზეპელინებს“ და ჯიმი ჰენდრიქსს, რომელიც ჩემს ძმას მაგნიტოფონზე ჰქონდა ჩაწერილი. ავიღე გიტარა და ხელი თვითონ დავიყენე – ვისაც ვეუბნები, ნაკლებად სჯერა. ახლაც ჩემი გამოგონილი მედიატორით ვუკრავ, რომელსაც განსხვავებული ფორმა, სისქე და ზომა აქვს. 12-13 წლისამ „ფარფლების“ იმ დროისთვის უკვე გამოსული ყველა ალბომის საგიტარო პარტიები ზეპირად ვიცოდი. „ლედ ზეპელინი“, „გრანდ ფანკი“ და ჯიმი ჰენდრიქსიც გადაღეჭილი მქონდა.
მამა 1977 წელს 17 წლის ასაკში დავკარგე. ამ პერიოდში უკვე ყველა თვითმოქმედ მუსიკალურ კოლექტივში სასურველი მუსიკოსი ვიყავი. მაშინ, როგორც სკოლის ცუდი მოსწავლე, პროფტექნიკუმში გამიშვეს. რამდენიმე სასწავლებელში პატივით მეპყრობოდნენ, როგორც მუსიკოსს. პროფტექნიკუმის დამთავრების შემდეგ, 1981 წელს ანსამბლ „დიელოში“ მოვხვდი. მანამდე კი თითქმის ყველა უმაღლესი სასწავლებლის ანსამბლებში ვუკრავდი. „დიელოს“ შემდეგ პუშკინის სახელობის პედაგოგიურ ინსტიტუტში შესანიშნავმა ქალბატონმა ნათელა ვასაძემ ისტორიის ფაკულტეტზე ჩამრიცხა. აქაც გიტარისა და მუსიკის გამო მოვხვდი, რათა შემდეგ მსოფლიოს ახალგაზრდობის ფესტივალებზე ინსტიტუტის სახელით გამოვსულიყავი. მიმიწვიეს „ორერაში“. შემდეგ იყო: „ნატვრის ხე“, „თეატრონი“, „ივერია“, ვთანამშრომლობდი ბატონ ვახტანგ კიკაბიძესთან, ქალბატონ ნანი ბრეგვაძესთან, მერაბ სეფაშვილთან, სოსო პავლიაშვილთან, თამრიკო გვერდწითელთან, თეონა კონტრიძესთან და სხვებთან.
მალე ჩემს შემოქმედებაში ქართული მუსიკა შემოვიდა. დავამუშავე ვიქტორ დოლიძის, ზაქარია ფალიაშვილის, რეზო ლაღიძისა და სხვათა ნაწარმოებები. იმ პერიოდისთვის ეს ახალი სიტყვა იყო და ყველა გაოცებული დარჩა.