როკ-მუსიკოსებმა დღევანდელზე უკეთესად ხვალ უნდა დავუკრათ

პატივცემულო მკითხველო. ჩემს გვერდზე შენ ხშირად ეცნობი, ცოტა არ იყოს, უცნაურ ადამიანებს, რომელთა მსოფლმხედველობაც ხშირად არ ემთხვევა საზოგადოებაში გავრცელებულ შეხედულებებს, მაგრამ ჩემთვის მისაღებია სებასტიან როკ შამფორის (ფრანგი მწერალი 1740-1794) გამონათქვამი: „ყოველი გავრცელებული იდეა, საყოველთაოდ მიჩნეული შეხედულება, რაკიღა მოსაწონი გამხდარა უმრავლესობისთვის – სულელურია“. ადრე, ასეთ ადამიანებს არ აჭაჭანებდნენ არც გაზეთის ფურცლებზე, არც რადიო-ტელევიზიის ეთერში, მაგრამ, ალბათ, რაც ყველაზე საოცარია, ისინი საკუთარ თავს არც ერთ ვარიანტში უცნაურად არ მიიჩნევენ, უბრალოდ, გრძნობენ, რომ განსხვავებულები არიან. ზოგიერთი უცნაური კაცის ნიღაბს ატარებს, მაგრამ მისი ნამდვილი სახე გულისამრევია. მე მოხარული ვარ, რომ ჩემი თაობის ადამიანები, რომელთაც ადრე გიჟებს, არასერიოზულებს და შეშლილებს ეძახდნენ, ახლა იატაკს ზემოთ ამოვიდნენ და საკუთარ სახეს სრულიად აჩვენებენ. ეს ნაღდად არაა ნიშნისმოგება, მაგრამ სასიამოვნო ფაქტია, რომ სახელმწიფო ტელევიზიის ძირითად ბირთვს ჩემი თაობის ახალგაზრდები წარმოადგენენ, მათ შორის ბევრი ძველი მეორეარხელი მეგობარია. ვფიქრობ, ეს პირველი სერიოზული გარღვევაა საქართველოს ტელევიზიაში, რომელიც მალე კანონზომიერი იქნება ყველა სფეროში.

ქართულ ალტერნატიულ მუსიკაში დაწყებულია იატაკქვეშეთში ჩასვლა. თუ ადრე იატაკქვეშეთში ყოფნა გამოწვეული იყო შესაბამისი გარემო პირობების გამო, დღეს ეს ფაქტი, ჩემი აზრით, შეგნებული ნაბიჯია. ლადო ბურდულის მიერ მოწყობილმა სამდღიანმა ფესტივალმა აჩვენა, რომ ქართული ალტერნატიული მუსიკა ჯერ არ დგას იმ დონეზე, რომ მას ფართო მასებმა უსმინოს, თუმცა, ამ ფესტივალზე ამ მიმდინარეობამ ხმამაღლა განაცხადა, რომ ის არსებობს და მას დანამდვილებით აქვს არსებობის უფლება და უნარი. საქართველოში ალტერნატიული მუსიკის გარდა ჟღერს როკის სხვა განშტოებებიც.

დღეს მინდა წარმოგიდგინოთ ჩემი თბილისელი კარგი მეგობარი, ირაკლი ზიბზიბაძე, ზედმეტსახელად „ზიბო“. ირაკლი გავიცანი 1991 წელს თბილისში. უფრო სწორად, ის ჩემმა თანაკურსელმა გამაცნო, რომელიც, აგრეთვე, თბილისელია. მას კვლავ ერთი წლის შემდეგ შევხვდი, როდესაც ტელეპროგრამა „კედელზე“ ვმუშაობდი. ზიბო იმ დროს ჯგუფ Stonehang-ში უკრავდა ბას-გიტარაზე. ის, საერთოდ, ბას-გიტარისტია. ამ შესანიშნავი ჯგუფის შესახებ ტელეკამერის წინ ვისაუბრე ირაკლისთან და ზაზა ნარსიასთან, ჯგუფ Stonehang-ის გიტარისტთან და შემქმნელთან ერთად. სამწუხაროდ, სხვადასხვა მიზეზების გამო ეს ჩანაწერი „კედელში“ ვერ მოხვდა. შემდეგ კი, ამ ჯგუფის ვიდეოკლიპი ხშირად ტრიალებდა „კედელის“ ჰიტ-პარადში. თბილისში ჩასვლისას, ირაკლის, თითქმის ყოველთვის ვხვდები. ის ცხოვრობს პატარა ქუჩაზე, რუსთაველის გამზირთან ახლოს. ახლა ჩამოვთვლი იმ ჯგუფების არასრულ სიას, სადაც ირაკლი უკრავდა: Badlam, Stonehang, ბაჩი ქიტიაშვილის ბენდი, Double Cross, Skyend და ა.შ. ამჟამად ის ორ ჯგუფში უკრავს. ესენია: „ვაკის პარკი“ და Young Undersun. ეს უკანასკნელი თავად ზიბოს პროექტია. ჯგუფის წევრებმა ჩაწერეს Mini CD, რომელშიც 4 სიმღერა შევიდა. ჩანაწერი დიდი პოპულარობით სარგებლობს მსმენელთა შორის. ძვირფასო მკითხველო, „ვაკის პარკის“ მოსმენა პრობლემა არაა, ალბომების შეძენა ქალაქის თითქმის, ნებისმიერ მუსიკალურ სავაჭრო წერტილში შეგიძლიათ, ხოლო ჯგუფ Young Undersun-ს მხოლოდ რადიოგადაცემა „შუაღამის გემის“ კაიუტებში გაეცნობით.

საუბარი, რომელსაც თქვენ ახლა წაიკითხავთ, ზიბოს ოთახშია ჩაწერილი სექტემბრის თვეში. ის შესანიშნავი რესპოდენტია. ლაპარაკობს მშვიდად, აზრიანად და გრამატიკულად გამართული ქართულით, ამიტომ, მისი საუბრის ფურცელზე გადატანა დიდ სირთულეს არ წარმოადგენს. დიქტოფონის ჩართვამდე ვკითხე რატომ უკრავდი და რატომ უკრავ მეთქი ამდენ ჯგუფებში, რაზეც ღიმილით მიპასუხა, რომ თბილისი ქრონიკულად განიცდის ბას-გიტარისტების ნაკლებობას, ამიტომ მოსვენება არა მაქვს სხვადასხვა ჯგუფებში მიწვევების გამო. სხვათა შორის, მას დედაქალაქში ერთ-ერთ ვირტუოზ ბასისტად მიიჩნევენ. ზიბომ დაუკრა როკის თითქმის ყველა მძიმე და არამძიმე, მიმართულებაში: მეტალში, ბლუზში, ჯაზში. დღეს ის 27 წლისაა. ჰყავს ძმა დათო, რომელიც დასარტყამ ინსტრუმენტებზე უკრავს ჯგუფ „მძიმე ჯვარში“.

– ზიბო, შენ, ძირითადად, მძიმე მუსიკას უკრავ. რატომ?

– ამ მუსიკაზე აღვიზარდე. ეს იმას ნიშნავს, რომ ძალიან მომწონდა. ახლა უკვე მძიმე მუსიკად ითვლება, ვთქვათ, Death Metal არ მაინტერესებს, მაგრამ ძალიან მომწონს თანამედროვე მძიმე მიმართულებები. მე მუსიკალურად ტრადიციული როკიდან გამომდინარე ვაზროვნებ.

– შენი საყვარელი ჯგუფები ჩამომითვალე...

– არის 5 ჯგუფი, რომელთაც მასწავლეს დაკვრა, როკ-მუსიკა და კიდევ ბევრი რამ. ესენი არიან: Grand Funk, Black Sabbath, Led Zeppelin, Pink Floyd და Deep Purple.

– თანამედროვე შემადგენლობები თუ მოგწონს?

– ახლა ძალიან ბევრი საინტერესო ჯგუფი არსებობს. ძალიან მომწონს Kingdom Come-ს ბოლო ალბომი, 80-იანი წლების შემსრულებლებიდან Van Hallen. ჯგუფი Extreme. ძალიან საინტერესოდ გამოიყურებიან შედარებით ახალი ჯგუფები, ვთქვათ, Red Hot Chili Peppers. ძალზედ თავისუფალ მუსიკას უკრავს, რომელშიც დიდი ენერგია და თანამედროვეობა იგრძნობა. ჩემს ჯგუფში, Young Undersun-ში ვცდილობ, ძველებური და თანამედროვე, ალტერნატიული მუსიკათა სინთეზი მოვახდინო, ე.ი. უნდა იყოს ტრადიციაც და ახალი ელემენტებიც, რაც, თავის მხრივ, რაღაც სიახლეს გამოიწვევს კიდევ.

– შენი აზრით, მსოფლიოს თანამედროვე მუსიკაში რა პროცესები მიმდინარეობს? ახლა გავრცელდა აზრი, რომ როკენროლი თავისი არსებობის უკანასკნელ დღეებს ითვლის. ახალგაზრდა, თანამედროვე, მძლავრი როკ-ჯგუფი Marilyn Manson, თავის ერთ-ერთ სიმღერაში ამტკიცებს Rock Is Dead (როკი მოკვდა). შენ როგორ ფიქრობ?

– მე ვფიქრობ, რომ ელექტრონული მუსიკის შემოტევა დროებითია. იმიტომ, რომ თავად ადამიანი არ არის ელექტრონული, – ის ცოცხალია და ბუნების შემადგენელი ნაწილია. ბუნებრივი კვლავ დაფასდება. უკვე, აქეთ მოდის საქმე. მხოლოდ ტექნო და რეპი ხმარობს ელექტრონულ საშუალებებს. სხვა ჯგუფები კი, ვინც როკში დარჩნენ, უკვე ნაკლებად იყენებენ ელექტრონიკას, რადგან ნატურალური უფრო ძვირფასია. ვფიქრობ, რომ როკენროლი არ მოკვდება, რადგან თვით 70-იან წლებში, როდესაც იკვრებოდა მძიმე მუსიკა და ბლუზი, იყვნენ ანალოგიური მიმდინარეობები, რომელთაც პოპს ეძახდნენ. აი, ვთქვათ BoneyM იყო საცეკვაო, გასართობი და არა მოსასმენი ჯგუფი. კონცერტების დროს, როდესაც მოსასმენი მუსიკა ჟღერს, ხალხი ზის და ისმენს. ვისაც Led Zeppelin-ის 1976 წლის საკონცერტო ჩანაწერი უნახავს, მიხვდება, რომ დარბაზში მასობრივი მოსმენა ხდება, მაგრამ იმ დროშიც იყვნენ ჯგუფები, რომელთა კონცერტებზეც ცეკვა და დროსტარება მიმდინარეობდა. დღესაც ასეა და ყოველთვის ასე იქნება, მაგრამ როკენროლი არც მაშინ მომკვდარა და არც ახლა მოკვდება. ვინც ამას გაიძახის, ამ მიმდინარეობის კვდომა სწორედ, მისი ბრალია. მოდით ამას ნუ ვიტყვით და საქმე გავაკეთოთ. ვინც ადრე უკრავდა, უკრავს და არ შეეშვება როკის კეთებას, ის სულ ცოცხალი იქნება. მას თავისი ადგილი ექნება ცხოვრებაში როკენროლი ცოცხალი ადამიანივითაა, – თუ არ უღალატებ, არ გიღალატებს, და ყოველთვის გვერდით დაგიდგება.

– არსებობს თუ არა ქართული როკი? თუ არ არსებობს, მაშინ რა ხდება საქართველოს როკში?

– თუ ქართველი როკს უკრავს, მაშასადამე ქართული როკი არსებობს,– კოპირებაც რომ დაუკრას. მართალია, როკ-მუსიკა ინგლისიდან და ამერიკიდან წამოვიდა, ის საერთაშორისო მოვლენაა, როგორც ფეხბურთი, რომელსაც ყველა თამაშობს. ფეხბურთი ხომ ვიღაც ინგლისელმა მოიგონა, მაგრამ ის ახლა ყველასათვის არსებობს. ასევეა როკიც. ის არ არის შეზღუდული. მასში თავიდანვე ჩადებულია დიდი თავისუფლება, ახალგაზრდებს შორის უბრალო, ბუნებრივი ურთიერთობა და ა.შ. ამიტომ, ეს მუსიკა ვიღაცის კი არა, მასში ყველას შეუძლია რაღაც გააკეთოს, უცოდინარმაც კი. მართლაც, უცოდინარსაც შეუძლია საქმის გაკეთება, თუკი ის სახლში ჩაჯდება და ცოტას წაიმეცადინებს. მისი დაკრული მუსიკა, შესაძლოა, ფასეულიც გახდეს. ამას უვიცი კლასიკურ მუსიკაში ვერ მოახერხებს, ბევრი თუ არ იმეცადინე, კლასიკას ვერ დაუკრავ. როკს მარტო მუსიკალური მხარე არა აქვს. მასში დევს პიროვნული ფაქტორიც. ამ ორიდან ერთიც თუ აკლია, ის სრულყოფილი აღარ არის. 

– საქართველოში უფრო მუსიკალური, თუ პროტესტული როკი იკვრება?

– ვფიქრობ, როკ-მუსიკოსი საკუთარ შემოქმედებას უნდა მიუდგეს ორივე მხრიდან. ე.ი. ტექსტობრივადაც და მუსიკალურადაც, აგრეთვე, ნოვატორულად. თუ შენ იმას დაუკრავ, რასაც, ვთქვათ Black Sabbath უკრავდა თავის დროზე, აღარ იქნება საინტერესო, რადგან ის უკვე დაკრულია და გადაღეჭილი. შენ ახალი ელემენტები უნდა შეიტანო მუსიკაში, სწორედ, მაშინ იქნები ნოვატორი და ხელოვანი. ამ შემთხვევაში იტყვი კარგად რაც გაწუხებს, და იტყვი რისი თქმაც გინდა ისე, რომ არავის არ მიბაძავ.

– შენ ძალიან ბევრ ჯგუფში უკრავდი, რომელთა უმრავლესობაც დაიშალა. ქუთაისში ჯგუფები ნაკლებად თვითნადგურდებიან. შენი აზრით, რა ხდება თბილისში, რატომ იშლებიან აქაური ჯგუფები ასე პანტა-პუნტით?

– არ ვიცი. ყველგან რაღაც პრობლემები ჩნდებოდა...

– მაშინ რის საფუძველზე იკრიბებოდნენ ისინი?

– ჯგუფები ძალიან დიდი შემართებით იქმნებოდნენ. თავიდან იგრძნობოდა გარკვეული პოტენცია, აგრეთვე, დიდი ენთუზიაზმი. ვამბობდით ხოლმე, მოდით გავაკეთოთ რაღაც ახალი პროგრამა და წარვუდგინოთ მსმენელს. წესით, ეს პროგრამა მერე უნდა გაყიდულიყო, ჯგუფში რაღაც თანხა უნდა შემოსულიყო, რომ მას შემდეგ ეარსება. აი, როდესაც ამ წერტილთან მივდიოდით, ყოველთვის ჩიხში ვექცეოდით ხოლმე. ვინც ჩვენს მუსიკას უსმენდა ჩვენივე ახლობლები იყვნენ. სამწუხაროდ არ ხდებოდა, რომ ვიღაცა ჩვენს კონცერტზე მოსულიყო, ჩვენთვის მოესმინა და მუსიკა მოსწონებოდა.

– ვიღაცაში იმ კაცს ხომ არ გულისხმობ, ვისაც შეუძლია, ვთქვათ, დისკის ჩაწერა, ან კონცერტის ორგანიზება შემოგთავაზოს?

– საქმიან წრეებში გაიძახიან, რომ როკ-მუსიკაში ფული არ კეთდებაო, მაგრამ ჯერ არავის უცდია. იქნებ სცადონ! ახლა უკვე თუ სადმე, რაიმე ფესტივალი იმართება, იქ როკ-ჯგუფებსაც იწვევენ, მაგრამ ისინი გამოჰყავთ სულ სხვა მიმართულების მქონე შემსრულებლებთან ერთად. ვერ ვიტყვი ეს კარგია, თუ ცუდი. მე მგონი, უფრო კარგია, რადგანაც ჯგუფებს, რომლის წევრებიც სარდაფებში რეპეტიციობენ ექვს საათს მაინც, ბევრს წვალობენ, შესაძლებლობა ეძლევათ თავიანთი ნაშრომი მსმენელს წარუდგინონ. ადრე მათ, სრულ იგნორირებას უკეთებდნენ. ლადო ბურდულის ეს ფესტივალი, რომელიც თბილისში ჩატარდა, სწორედ მათთვის არის ძალიან დიდი რამ. საკუთარი თინეიჯერობის პერიოდში ასეთი საშუალება რომ მქონოდა, ჩემზე ბედნიერი კაცი არ იქნებოდა ქვეყნად. აწი რომ ფესტივალები ჩატარდება, უფრო უკეთესი უნდა იყოს. რა თქმა უნდა ბიზნესმენები უნდა ჩაერიონ, მაგრამ როკ-მუსიკოსებმაც დღევანდელზე უკეთესად ხვალ უნდა დავუკრათ. უნდა გაუმჯობესდეს აპარატურის ხარისხი და ორგანიზება. ეს იქნება წინსვლა. თუ უარესი გამოვიდა სწორედ, ასე მოისპობა როკენროლი. აქ შეცდომის უფლება არავის არა აქვს, ეს შოუბიზნესია. 

– ზიბო, ჩემი აზრით, საქართველოში არსებობს ქუთაისური და თბილისური როკი, ბათუმიდან ინფორმაციის ნაკლებობას განვიცდით. ამ ორი ქალაქის როკი, ჩემი აზრით, ერთმანეთისგან განსხვავდება. კერძოდ, ქუთაისური ჯგუფები უფრო პროტესტულები, მეამბოხეები და პირდაპირები არიან, ვიდრე აქ, თბილისის შემადგენლობები. მართალია, ქუთაისშიც არიან შემსრულებლები, რომლებიც იდეას მხოლოდ მუსიკით გამოხატავენ, მაგრამ ისინი ნაკლებად ჩანან, ვიდრე თბილისში...

– აქ კი, პირიქითაა. დღევანდელი ახალი ალტერნატიული ჯგუფები იდეასა და პროტესტს მეტ ყურადღებას აქცევენ. ისინი კი, ვინც 25 წლის ასაკზე ზევით არიან, უფრო მუსიკალურ მხარეს აკვირდებიან, რადგან თავიანთი სათქმელი, მათ ადრე უკვე თქვეს. მე ვფიქრობ, ქუთაისშიც ასე უნდა მოხდეს. არ ვგულისხმობ „აუტსაიდერს“. ამ ჯგუფის პროტესტი კარგ დონეზეა. მე მას აქ მოვუსმინე. ძალიან დამაფიქრებელ მუსიკას უკრავენ. თავად პროტესტი ქუთაისში უფრო იმიტომ იგრძნობა, რომ თქვენი ქალაქი, თბილისთან შედარებით, პატარაა, შესაბამისად ჯგუფების რაოდენობაც უფრო ცოტაა. ისე კი, მე ვფიქრობ, ორივე ქალაქში ერთნაირად ითქმება პროტესტი. თინეიჯერობისას ადამიანს უფრო მეტი კითხვები და პროტესტი აქვს, ამიტომ მათ მუსიკაში ტექსტობრივი დატვირთვა უფრო მეტია, ვიდრე მუსიკალური. ასაკში შესვლის შემდეგ უფიქრდებიან, რომ უკეთესი იქნება პროტესტი უფრო კარგი ხერხებით გამოთქვან, ე.ი. უკეთესი იქნება დაკვრის ტექნიკა აიმაღლონ. ამ დროს, ადამიანი სრულყოფისკენ მიდის. ეს ზრდის ეტაპებია.

– მსოფლიოში გაჩნდა ორი ძირითადი კატეგორია მუსიკოსებისა. ამბობენ, რომ არსებობს სატანური როკი და უბრალოდ, როკი. ზოგიერთი ამტკიცებს ქრისტიანული და ბიბლიური როკის არსებობას. ეს ჩემთვის ორმაგად მიუღებელია, რადგან მართლმადიდებელი ვარ და ვერ წარმომიდგენია როგორ შეიძლება როკი იყოს ქრისტიანული! ჩემთვის ეს არის მუსიკა. როგორ უყურებ ამ კატეგორიებს?

– მუსიკოსებში არიან სატანისტები და არასატანისტებიც. ეს ჩვეულებრივი მოვლენაა. ავიღოთ, ვთქვათ, მედიკოსები. ექიმებს შორისაც არიან სატანისტები და არასატანისტები, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ რამდენიმე ბოროტი ადამიანის გამო ყველანი სატანისტები არიან. ასევეა მუსიკაშიც. საერთოდ, ხელოვანი ადამიანი უფრო ცნობილია, ვიდრე სხვა პროფესიის წარმომადგენლები. ისინი ხშირად ჩანან ტელევიზორის ეკრანებზე, ჟურნალ-გაზეთების ფურცლებზე და ა.შ. ადამიანის ფსიქოლოგია ისეა მოწყობილი, რაც თვალშისაცემია იმას აქცევს მეტ ყურადღებას. ამიტომ, სალაპარაკო თემად წამოვიდა, რომ როკერები სატანისტები არიან. ეს აბსოლუტური სიცრუეა, მაგრამ მე ვერ უარვყოფ, რომ ბევრი როკ-მუსიკოსი არის სატანისტი. ისინი აქ არ შემხვედრიან, არ ვიცი, იქნებ შემხვდნენ კიდეც, მაგრამ მე არ ვიცოდი. აქ ფილმიც კი შემოვიდა, რომელიც ბერძენმა მღვდელმა გადაიღო. თავად ის მღვდელი თურმე 7 წელი უკრავდა როკს. მერე შეეშვა და მღვდლად აკურთხეს. მან როკი გაშიფრა, როგორც სატანური მუსიკა...

– როკის ჩამოყალიბების ადრეულ ეტაპზე მასში მძლავრობდა ნარკოტიკი, გარყვნილება, ვუდუიზმი, ჯადოქრობა, – ე.წ. სატანისტური ელემენტები. მიგაჩნია თუ არა, რომ ბოროტებისაგან შეიძლება კეთილი გაჩნდეს? შეიძლება ასეც მოხდეს?

– ასეთი ელემენტები მართლაც არსებობდა. რაც ჩამოთვალე ჰიპებიდან წამოვიდა, მაგრამ ჰიპებს ხომ არავითარი ბოროტი განზრახვა არ ჰქონიათ. ისინი უცნაურები იყვნენ, მაგრამ მათთვის ყველაზე მაღალი მაინც ღმერთი იყო. სატანის ცნება, ვიცით, რასაც ნიშნავს. ჰოდა, ბოროტება ცდილობს ყველაფერში ჩაერიოს და გააბინძუროს. როკშიც მოვიდნენ სატანისტები და ისინი, სხვათა შორის, ძალიან კარგად უკრავენ. ჩემი აზრით, აბსოლუტური სიკეთე და ბოროტება არ არსებობს. ხანდახან გგონია, რომ სიკეთეს აკეთებ და ბოროტება გამოგდის, ან პირიქით. აბსოლუტურობას ადამიანი ვერასოდეს მიაღწევს. ამიტომ, მე ვერ ვიტყვი, რომ შესაძლოა, ბოროტმა ადამიანმა კეთილი გააჩინოს. შესაძლოა, იმ ადამიანმა მთელი ცხოვრების განმავლობაში ბოროტება აკეთა, მაგრამ ისეთი სიკეთე ჩაიდინა, რომ ეს ბოროტება გააცამტვერა. ეს ერთგვარი ჰარმონიაა და ამას ვერც ერთი მოკვდავი ვერ დაარღვევს, სადაც ბოროტება არსებობს, იქაა სიკეთე, სადაც პლიუსია, იქვეა – მინუსიც. ისინი რომ ერთმანეთს დააშორო დედამიწაზე, სიცოცხლე შეწყდება.

– თუ გრძნობ, რომ შენი საუკუნე მოდის და იქნება თუ არა ის კარგი?

– კარგი რომ იქნება, ამაში დარწმუნებული ვარ. მართალია, დარწმუნებული არაფერში არ უნდა იყოს ადამიანი, მაგრამ რატომღაც ასე მგონია. არეულობები, რაც ირგვლივ ხდება, ახალი საუკუნის დაწყებისთანავე უნდა ჩაწყნარდეს, რატომღაც ასე ვფიქრობ და სურვილიც მაქვს. ჯერჯერობით ჩვენ ახალგაზრდები ვართ, ამიტომ, თუ ვინმე ჩვენი თაობიდან ხელისუფლებაში მოვა, შეიძლება დადებითად რაღაც შეცვალოს, ოღონდ, ჩვენთვის, მაგრამ უფრო პატარებმა შესაძლოა ვერ გაგვიგონ, როგორც ჩვენ ვერ გავუგეთ ჩვენზე უფროს თაობას. ბუნებრივია, მაგრამ უკეთესობისკენ ძვრა უნდა იყოს, რადგან შეიცვალა ცხოვრების წესი, ადამიანის კოდი. ამიტომ აღარ არსებობს ადრინდელი ბარიერები, რაც უფროსსა და უმცროსს შორის ურთიერთგაგებას ხელს უშლიდა.

– სამწუხაროდ, 21-ე საუკუნეში, როგორც ამბობენ, იქნება ადამიანთა შორის ურთიერთ, ან ცალმხრივი კონტროლი.

– დღეს, მაგალითად, თუ მობილური ტელეფონი გაგაჩნია, ვეღარსად დაიმალები, – ეს უკვე კონტროლია. ეს ფაქტი ნამდვილად არ მომწონს, რადგან ადამიანს ხომ აქვს უფლება იყოს თავისუფალი? ეს კი თავისუფლებას, რაღაც მომენტში ზღუდავს. ადამიანები ერთმანეთისთვის ძალიან ადვილი მისაწვდომები გავხდით. მაგალითად, ზღვის პლაჟიდან შეიძლება ისაუბრო თბილისში, ქუთაისში... არ ვიცი ეს ყველაფერი სანამდე მივა.

– შენი მომავალი გეგმების შესახებაც მითხარი...

– ვაპირებ საკუთარ ჯგუფში მუშაობას. ამ ოთხ ჩაწერილ კომპოზიციას, ალბათ, ალბომი მოჰყვება. მერე მის რეალიზაციას შევეცდებით. აგრეთვე, მუშაობას გავაგრძელებ კლუბ „იუარში“, რომელიც ეხმარება ახალბედა ჯგუფებს. ესენი, ფაქტიურად, ჩვენთან იდგამენ ფეხს. აქ ცოტა ასაკოვანი შემადგენლობებიც დადიან და რეპეტიციობენ. ეს არის ჩემი და თემო გოცაძის კლუბი. ჩვენ კარგი მეგობრები და კოლეგები ვართ. სასიამოვნო ფაქტია, რომ ეს კლუბი არსებობს თბილისში. მე რომ დაკვრას ვიწყებდი, ნაკლები საშუალებები მქონდა. ვიღაცებს რაღაც სარდაფში ჩასვლისთვის ქირას ვუხდიდით და ა.შ. ახლა ჩვენს კლუბში დაკვრის საშუალება არსებობს. ჯგუფს შეუძლია მოამზადოს პროგრამა და შემდეგ კონცერტებზე, ან ასეთ ფესტივალებზე გამოიტანოს.

...

ჩვენი ეს საუბარი თბილისის როკ-ფესტივალის დღეებშია ჩაწერილი, სადაც სხვათა შორის, სწორედ კლუბ „იუარის“ აპარატურაც იდგა. მე მინდა ჩემს მეგობარს ირაკლი ზიბზიბაძეს, ანუ ზიბოს მის ჯგუფსა და კლუბს შემოქმედებითი წარმატებები და განვითარება ვუსურვო.

 

P.S. ყურადღება! „შუაღამის გემის“ ეკიპაჟის წევრებს ყოველ ხუთშაბათ, საღამოს 20 საათიდან ვიწვევ რადიომიმღებებთან. იმისათვის, რომ „შუაღამის გემის“ ეკიპაჟის წევრი გახდეთ, საკმარისია აღნიშნულ დღეს თქვენი რადიომიმღები ააწყოთ 105.00 მგჰც სიხშირის ტალღაზე და უსმინოთ რადიოკომპანია „ნოსტალგიას“.

გაზეთი P.S. #55, 1999 წლის 11 – 18 ოქტომბერი