ქუთაისის მუსიკალური მეტალურგიული ინდუსტრიის ახალბედა კოლექტივები დამკვრელურ შრომის ფერხულში ებმებიან

ქუთაისში იყო დრო, როდესაც ცნება მეტალისტი მხოლოდ მეტალურგიული ქარხნისა და ფეხბურთის გუნდის ასოციაციებს იწვევდა. მერე ახალგაზრდებმა შეიტყვეს, რომ ბურჟუაზიული სამყაროს როკენროლის წიაღში იშვა ახალი მუსიკალური სტილი, რომლის მიმდევრებიც საკუთარ თავს მეტალისტებს უწოდებდნენ. სხვათა შორის, ჩვენს ქალაქში მძიმე მუსიკის ბევრი თაყვანისმცემელი ცხოვრობს, რომლებიც გულის სიღრმეში ოცნებობენ დიდ სცენაზე რომელიმე დასავლური, საკულტო ჯგუფთან ერთად თავიანთი თანამემამულეებიც იხილონ. დღეს, გადავწყვიტე წარმოგიდგინოთ ჩემთვის ნაცნობი ძალიან ახალგაზრდა ქუთაისური მეტალ-ჯგუფები: „შავი ღვინო“ და „რადიკალი“. ჯგუფების წევრებს თავიანთი ყოველდღიური ჩაცმის დიზაინით ვერაფრით გამოარჩევთ „ჩვეულებრივი“ ახალგაზრდებისგან. მათ არა ჰყავთ მოტოციკლები და თან არ დაატარებენ მსხვილ ჯაჭვებს. ისინი ყველანი უმაღლესი განათლების მქონე ინტელექტუალები არიან, თუმცა... მოდით მათ მოვუსმინოთ.

„შავი ღვინო“

„შავი ღვინოა“: დათო ჩოგოვაძე – რითმ-გიტარა; მალხაზ ჩაჩუა – ბასი; ირაკლი „კოწო“ კოტორეიშვილი – დასარტყამები; ოთიკო ლომთაძე – ლიდერ-გიტარა; გოგა ბაბუაძე – ვოკალი. ვოკალისტი ობიექტური მიზეზების გამო ინტერვიუში არ მონაწილეობს.

– თქვენი ჯგუფი სპონტანურად შეიქმნა, თუ რომელიმე თქვენგანმა შეკრა?

– დათო: იდეა ჯგუფის შექმნის თაობაზე, რომელიც გაჩნდა ორი წლის წინ, ეკუთვნის კოწოს. მაშინ ოთიკოს გარდა არც მე და არც კოწომ არ ვიცოდით დაკვრა. თავდაპირველად, არაფერი გვქონდა. მერე ინსტრუმენტები ვიყიდეთ. ვიყავით სამნი, შემდეგ ბასისტი შემოგვემატა. მახო ჩვეულებრივ გიტარაზე უკრავდა და ჩვენ შევთავაზეთ ბასზე დაეკრა. ერთი წელი ვოკალისტის გარეშე ვუკრავდით. მერე ძებნა დავიწყეთ და მივაგენით – „მანსანკანში“ რაღაც პარტიას ასრულებდა.

– ოთიკო: გოგა ჩვენს რეპეტიციაზე მოვიყვანეთ. მან მოგვისმინა, მერე მიკროფონი აიღო და წაიმღერა. ჩვენ ძალიან მოგვეწონა მისი ხმა და ჯგუფში მოვიწვიეთ. ეს წინადადება თავდაპირველად ხუმრობად მიიღო, მაგრამ რომ დავარწმუნეთ, დაუსწრებელზე ჩააბარა. ის თბილისში სწავლობს ეკოლოგიურზე. მას მოეწონა მძიმე მუსიკა. შემიძლია თამამად განვაცხადო, რომ ძალიან სერიოზული ვოკალისტი გვყავს, რომელიც საქართველოში თავის სათქმელს იტყვის.

– იქნებ ცოტა არაკორექტული იყოს ეს კითხვა, მაგრამ თქვენი აზრით, რა მიმართულების მუსიკას უკრავთ?

– დათო: ჩვენ ჯერ ინსტრუმენტები და აპარატურა არა გვაქვს ისეთი, არც იმ დონის მუსიკოსები ვართ ჯერ-ჯერობით, რომ, თუნდაც, გიტარების საკუთარი ჟღერადობა მივიღოთ. ჩვენ ინტენსიური რეპეტიციებიც კი არ გვქონია. წელს 3 კონცერტში მივიღეთ მონაწილეობა და მხოლოდ გამოსვლების წინა დღეებში შეგვიკედლებდა სარეპეტიციოდ რომელიმე ჯგუფი. ჩვენც უდასარტყამებოდ, აკუსტიკური გიტარებით ვმუშაობდით. 

– ოთიკო: ჩვენ იმდენი კონცერტი არ გვქონია, ალბომიც არ ჩაგვიწერია, რომ რაღაც სტილი აგვერჩია. ამას, ალბათ, სამიოდე წელი დაჭირდება და მერე თვითონ გამოიკვეთება სტილი და ჩამოყალიბდება გემოვნება. პირადად ჩემში doom და trash (მეტალის მიმდინარეობები. ლ.გ.) მეტალი ზის. ასეთი გემოვნება მაქვს. არ ვიცი ახლა რა სტილში ვმუშაობთ, უბრალოდ, რაც მოგვწონს იმას ვუკრავთ და მერე გამოჩნდება რასაც შევასრულებთ.

– დათო: მსურს „შავი ღვინო“ მართლაც „შავი ღვინო“ იყოს და არა სხვა. ჩვენ ახლის შექმნა გვინდა. ოთიკო მართალია, ჩვენს მუსიკაში მართლაც არის doom-ისა და trash-ის ელემენტები. მუსიკის შექმნისას ამას ყურადღებას არ ვაქცევთ. კონცერტზე სიმღერა იმიტომ კი არ გაგაქვს, რომ ეს თრეშია, ან დუმი. გვინდა, ჩვენი სიმღერა ხალხმა შეაფასოს. 

– ვთქვათ, შეგხვდათ ძლიერი პროდიუსერი, რომელიც გეტყვით მე არ მჭირდება თქვენი მოდუმო სიმღერები, მოვითხოვ მხოლოდ თრეშს და მე თქვენ მომგებიან მსოფლიო ტურნეს მოგიწყობთ და ალბომსაც ჩაგაწერინებთო.

– (იცინიან) კოწო: მე, პირადად თავიდანვე თრეშის მომხრე ვიყავი და ახლაც ამასვე მოვითხოვ. ჩემი საყვარელი ჯგუფია Kreator. მართალია, მუსიკას არ ვწერ, მაგრამ თუ გიტარისტები მთხოვენ, დიდი სიამოვნებით დავუკრავ თრეშს.

– ოთიკო: კოწო იტყუება. მან ძაან მაგარი მელოდია ჩაგვაწოდა და ამ სიმღერას აუცილებლად გავაკეთებთ. 

– ბრაზილიურმა Sepultura-მ ძალიან მძლავრი ეთნიკური რიტმები შემოაგდო მეტალში, შვედურმა Skyclad-მა – სკანდინავიური ფოლკლორი. ვფიქრობ, ქართველისთვის არაა აუცილებელი პირდაპირ „ხორუმის“ დაკვრა, კოპირება, რასაც ჩვენთან ზოგიერთი ჯგუფი აკეთებს. საინტერესოა, ეროვნული ელემენტების არსებობა მუსიკაში.

– მალხაზი: ჩვენ გვაქვს ქართული მუსიკის ელემენტები. პირდაპირ ხალხური მელოდია არ არის აღებული, მაგრამ რაღაც მსგავსება არსებობს.

– დათო: ჩვენს რეპერტუარში შედის სიმღერა „შავი ღვინო“, რომელშიც, ჩემი აზრით, იგრძნობა ქართული სული, მიუხედავად იმისა, რომ ეს კომპოზიცია მძიმე მეტალში გვაქვს გაკეთებული.

– ოთიკო: მთავარია არ დაუკრა კოპირებული, ე.ი. ხალხურ მოტივს არ ააყოლო დასარტყამები. ჩვენი მსმენელი, ალბათ, შეამჩნევს, რომ „შავი ღვინოს“ მუსიკაში იგრძნობა ქართული ელემენტები.

– როგორი ურთიერთობა გაქვთ თქვენს მსმენელთან?

– ოთიკო: ქუთაისში რაღაც სხვანაირი სიტუაციაა. აი, მაგალითად, როდესაც დარბაზში კონცერტს ვატარებთ, ხალხი ზის. ჩემი აზრით, მჯდომარე მდგომარეობაში შეუძლებელია მძიმე მუსიკის მოსმენა.

– მალხაზი: ჩვენს კონცერტებზე მაყურებელი ისე ზის, თითქოს კლასიკას უსმენს. 

– დათო: ეს არაა ხალხის ბრალი, უბრალოდ მძიმე მუსიკას, როკს-ცოცხალ მუსიკას, ფონოგრამისტებისგან განსხვავებით, დიდი ფინანსები სჭირდება კონცერტების ჩასატარებლად. ამის გამო, თითქმის არ იმართება ასეთი შოუები. ამიტომ, ხალხს ბევრი რამ არ ესმის, ამაზე 70 წლიანმა აკრძალვებმაც იმოქმედა. ჩვენი მსმენელი გვეუბნება მოგვწონს თქვენი მუსიკაო. იმედია, არ გვატყუებენ.

– თქვენ ამჟამად თუ გაქვთ რეპეტიციები?

– დათო: არა. პროდიუსერს ვეძებთ. ახლა ვიღაცებს დახმარება ვთხოვეთ. თბილისში თითქოს რაღაც მოძრაობები დაიწყო, ამიტომ ჩვენ ლადო ბურდულს მივმართეთ (თუმცა, ჩვენი გემოვნებები ერთმანეთს არ ემთხვევა), მაგრამ ჯერ-ჯერობით ვერაფრით გვეხმარება.

– სამწუხაროდ, ქართული ჯგუფების უმრავლესობა მიეჩვია მხოლოდ კონცერტის წინა რეპეტიციებს და მე არ მინდა „შავმა ღვინომ“ ეს საშინელი ტრადიცია გააგრძელოს.

– ოთიკო: გიტარა ჩემმა ძმამ მიყიდა, მაგრამ კომბის უქონლობის გამო შეუძლებელია რეპეტიციები შინ გავიარო. რასაც ამბობთ ამას კი არ მივეჩვიეთ, ძალაუნებურად ასე გამოდის. 

– კოწო: ამას განვიცდით, მაგრამ სამწუხარო რეალობაა (ყველა იცინის). 

– როგორ წარმოგიდგენიათ 21-ე საუკუნეში ქუთაისური ჯგუფების თანაცხოვრება?

– მალხაზი: ძალიან მრავალფეროვანი იქნება. არ იქნება შეტაკებები... (ყველა ხმამაღლა იცინის) მაინც კონკურენტები ვართ ასე თუ ისე. 

– დათო: ჩვენ ქალაქში ცუდი წარმოდგენა არსებობს კონკურენციაზე, აგერ მახოსაც წამოსცდა „კონკურენტებიო“. როკ-ჯგუფებს შორის კონკურენცია არ უნდა არსებობდეს, პირიქით, ხალხის დონის ამაღლებაზე უნდა მუშაობდნენ. აი, ქუთაისში, ბევრი ჯგუფი ერთმანეთში კონკურენტს ხედავს. ეს ჩემი სუბიექტური აზრია და არ უნდა გადაიზარდოს ადამიანურ ურთიერთობებში.

– რისით თქმა გსურთ გაზეთის ამ გვერდიდან?

– ოთიკო: როდესაც კოწომ შემოგვთავაზა ჯგუფის გაკეთება, წინააღმდეგი ვიყავი, რადგან ჯგუფის შექმნა მიმაჩნდა ძალიან სერიოზულ საქმედ. დღეს, შემიძლია ვთქვა, რომ „შავი ღვინო“ ყველაფრის გასაკეთებლადაა მზად, რასაც კი ჩვენ შევძლებთ. ვფიქრობ მივაღწევთ, რომ „შავი ღვინო“ საქართველოს როკის ისტორიაში დარჩება. ვინც გვიცნობს და ვინც გაგვიცნობს ყველას მივულოცავთ ახალ ათასწლეულში გადაბიჯებას. ვუსურვებ ყოველივე კარგს ყველა ქუთაისურ, ქართულ ჯგუფს, ვინც სერიოზულ მუსიკას (არა მარტო მძიმეს) ასრულებს.

– კოწო: „შავ ღვინოს“ ბევრი პრობლემები აქვს, მაგრამ არავის ეგონოს, რომ გაჩერებულია. ჯგუფი იბრძვის საკუთარი იმიჯისთვის და 21-ე საუკუნეში ისეთ სიტყვას იტყვის, რაც მას და მის მსმენელს ეკადრება.

– მახო: როკი იდეურია და ჩვენც გვინდა ჩვენი იდეები გამოვხატოთ ჩვენს მუსიკასა და ტექსტებში.

– დათო: მიჩნეულია, რომ 21-ე საუკუნე 2001 წელს დადგება. მე არ ვეთანხმები ამას და ახლავე ყველას მივულოცავ დამდეგ ახალ საუკუნეს. ყველას ვუსურვებ, რასაც მე-20 საუკუნეში ვერ მიაღწიეს, ასრულებოდეთ 21-ში.

„რადიკალი“

„რადიკალია“: აკაკი რევიშვილი – ბასი; მამუკა ბერეკაშვილი – სოლო გიტარა; ზაზა რევიშვილი – დასარტყამები და ლაშა ჩხაიძე – რითმ-გიტარა, ვოკალი. ინტერვიუში მონაწილეობს ჯგუფის ფრონტმენი ლაშა ჩხაიძე.

– ჯგუფმა „რადიკალმა“ საბოლოო სახე 1998 წლის 2 აპრილს მიიღო. ჩვენს სახელს ცოტა სხვაგვარი დატვირთვა აქვს. პირველ რიგში, როგორც ლექსიკონში იშიფრება, ძირეულ, გადამჭრელ ღონისძიებათა მომხრეა. ჩვენ შევქმენით სამყარო, სადაც ყოველ პრობლემას შემეცნების მხრივ ვუდგებით სუბიექტური თვალსაზრისით, რათა ჩვენ თავად განვახორციელოთ ჩვენივე „მეს“ შეცნობა ძირეულად ჩვენი ცნობიერების საშუალებით. ისედაც რადიკალურად განსხვავებულ მუსიკას ვასრულებთ. ე.ი. გვინდა რომ დავუკრათ trash და death-მეტალი. ამავე დროს, ვმუშაობთ აკუსტიკურ პროგრამაზეც. 

– თქვენ რევოლუციური განწყობის ჯგუფი ხართ? 

– არა, ასეთი დატვირთვა ჩვენს ჯგუფს არა აქვს. უბრალოდ, ჩვენ ძირეულად, არაზედაპირულად ვუდგებით ყველა საკითხს და მუსიკა ჩვენთვის არ არის საქმე. ის, უბრალოდ, საკუთარი თავის უკეთ შეცნობის საშუალებაა. მე ვთვლი, რომ სიყვარული არის ხელოვნებით მოტივირებული და მისი მიზანი არაა ჭეშმარიტი, ამიტომ, სჯობს, მუსიკა არ იყოს საქმე. საჭიროა აკეთო საქმე, რომ სიყვარული ხელოვნებისადმი უფრო გაძლიერდეს. არფაზე თრეშსა და დუმს ვერ დაუკრავ. თუკი აპარატურა ხელს შეგვიწყობს, კარგად დავუკრავთ. 

– „შავ ღვინოს“ ინტენსიური რეპეტიციის საშუალება ჯერ-ჯერობით არა აქვს. „რადიკალს“?

– მთავარია მონდომება. ჩვენ ვრეპეტიციობთ. 

– რომელმა ჯგუფებმა მოახდინა შენზე ზეგავლენა?

– ეს ჯგუფებია: Sepultura, რომლის ალბომი Arise ყველაზე მეტად მომწონს, Cannibal Corpse, Kreator და სხვები. ქართული ჯგუფებიდან ყველაზე მეტად „ამორალი“ მომეწონა. ამ ჯგუფის იდეური მხარე ჩემთვის მისაღებია.

– თქვენი შემოქმედებითი მუშაობის შესახებ რას მომიყვები?

– ჩვენ სამი სიმღერა ჩავწერეთ, მოვსინჯეთ საკუთარი ძალები. გავაკეთეთ კლიპი, სახელწოდებით „აპოკალიფსი“, რომელსაც კარგი იდეური მხარე აქვს, თორემ ისე პირველყოფილ კლიპს ვეძახით. ახლახანს კონცერტი გვქონდა, სადაც 18 აკუსტიკური ნაწარმოები შევასრულეთ. მას, ძირითადად, ახლობლები და მეგობრები დაესწრნენ.

– თქვენს ტექსტებში ძალზედ მკაცრი სიტყვებია და მკაცრი, ნაცრისფერი ფერები ჭარბობს. რატომ ხდება, რომ ნაცრისფერ ტონზე ამახვილებ ყურადღებას?

– ჩვენს პირველ სიმღერაში „აპოკალიფსი“ გადმოცემულია რეალობა, რაც სინამდვილეში ხდება. ყველაფერი უნდა იყოს ბუნებრივი და არა ხელოვნური. თავისუფლებაც ბუნებრივი უნდა იყოს. ნაცრისფერი პირობითია, თუმცა, ობიექტური ჭეშმარიტებაა. ჩვენი საქმიანობა არაა ამბიციური. მსურს ობიექტური სინამდვილე ჩემეული ინტერპრეტაციით დავანახო ხალხს. არავითარი სილამაზე, მსურს უხეშად მივაწოდო ყველას სინამდვილე.

– თანამედროვე მუსიკაში სულ უფრო ფართოდ ინერგება ელექტრო სინთეზ-ინსტრუმენტები. თუნდაც დრამ-მანქანა ანაცვლებს დასარტყამებს. მათი გავრცელება დროის თუ ეკონომიური მომგებიანობის ბრალია?

– მე პირადად, ასეთ რაღაცას არ გავაკეთებ, რადგან ჯგუფის წევრები მეგობრები ვართ. ჩვენი სიმბოლო ოთხი ერთმანეთთან შეერთებული სამკუთხედია, რომელიც ჯვარს ქმნის. მანქანა კი ბალანსს დაარღვევს. მთავარია სიყვარული, მეგობრობა, ურთიერთგაგება. ჩვენს მუსიკას ფოლკ-დატვირთვაც აქვს. მირჩევნია ფოლკლორი გადავიტანო მუსიკაში, ვიდრე ათასჯერ დაკრული გადავამღერო. ვცდილობ, რაც მე და ჩემს ჯგუფს სიამოვნებს, ის გავაკეთო.

– როგორი დამოკიდებულება აქვს შენს რწმენას შენს სარწმუნოებასთან?

– ღმერთს ვაღიარებ რელიგიის გარეშე. მე მჯერა კრიტიკული აზროვნების, ვარ დიალექტიკური მატერიალიზმის მიმდევარი. ღმერთი თუ არსებობს, არსებობს რელიგიის გარეშე.

– ე.ი. ღმერთს მაინც აღიარებ. მაშინ როგორ უყურებ ბნელი მუსიკის მიმდევრებს, მათ იდეოლოგიას? ახლახან აშშ-ში გაასამართლეს მომღერალი ქალი, რომელიც არასრულწლოვნებს სატანურ ორგიებში ითრევდა.

– ყველას თავისი მსოფლმხედველობა აქვს. მთავარია, ადამიანი საკუთარ თავს იცნობდეს და საკუთარი შეხედულებისამებრ იმოძრაოს. ზემოქმედებას მხოლოდ სუსტი ნებისყოფის ადამიანებზე ახდენენ...

– ეს რა შუაშია?! აქ არასრულწლოვანებზეა ლაპარაკი, რომელთაც ჩამოუყალიბებელი მსოფლმხედველობა აქვთ. მათი მანიპულაცია შესაძლებელია.

– ვინც ამას აკეთებს, იცის რასაც სჩადის. მე არ ვეხები მათ. ყველას თავისი პრეტენზიები აქვს მუსიკასა და ცხოვრებაზე. საერთოდ, არ მომწონს, მაგრამ კორექტირებებსა და შესწორებებს მაგათ ვერ გავუკეთებ. შესაძლოა, ჩვენც, რაიმე ისეთი გავაკეთოთ, მსმენელი ზემოქმედების ქვეშ მოექცეს, მაგრამ ეს არ იქნება გამიზნული.

– რა არის შენი ჯგუფის მაქსიმუმი და მინიმუმი?

– არც ჯგუფი და არც წევრები ამბიციურები არა ვართ...

– მაშინ, საერთოდ, რატომ უკრავთ?

– ჩვენ არ ვაპირებთ რაღაცას მივაღწიოთ. ვუკრავთ ჩვენი სიამოვნებისთვის. ჩვენი მაქსიმუმია საკუთარი თავის შემეცნება თავისუფლების საწყისებზე. ჩემი აზრით, ეს არის ადამიანის დანიშნულება ცხოვრებაში.

– მომავალი საუკუნის მუსიკას როგორ უყურებ? რა ეშველება ამ გაჭირვებულ მუსიკას, რომელსაც ათასგვარ სახელებს არქმევენ უგუნური ადამიანები?

– საბოლოოდ მაინც მუსიკა ერქმევა და ვისაც რა მოუნდება იმას მოუსმენს. თუ დიალექტიკურად შევხედავთ ყველაფერს, შესაძლოა ძველი დაბრუნდეს.

– რას აპირებს „რადიკალი“ უახლოეს მომავალში? კონცერტის გაკეთებას, ალბომის ჩაწერას თუ ქეიფს?

– ბევრი იდეები გვაქვს. მთავარი მიზანია ჩვენს ახლობლებს ვასიამოვნოთ. თუ სადმე მიგვიწვევენ – დავუკრავთ. ჩემი თხოვნა იქნება, ადამიანები ნუ შეხედავენ ცინიკურად ნებისმიერ შრომის ნაყოფს, კარგი იქნება ეს, თუ ცუდი. ნამუშევარში ხომ დროა დახარჯული და შევეცადოთ ერთმანეთს უფრო მოვეფეროთ, ვიდრე გულები ვატკინოთ.

P.S. მადლობა მინდა გადავუხადო მაღაზია „მუსიკის სამყაროს“, სადაც ჩავწერე ეს ინტერვიუები.

გაზეთი P.S. #64, 1999 წლის 10 – 16 დეკემბერი