„ამ ბოლო დროს ჩვენს მუსიკაში ხალხური თემატიკა ძალიან გაპოპულარულდა“

მადი სერებრიაკოვა – მომღერალი, რომელიც მუსიკამ მედიაში მიიყვანა

გასული წლის მიწურულს ქართული რადიოების როტაციაში პროექტი „სამება“ ჩაეშვა. მისი რამდენიმე სიმღერა მაშინვე ჰიტად იქცა და სხვადასხვა რადიო-ჩარტების სათავეებში მოექცა. „კომუნას“ საქართველოს ოფიციალურ წლის საუკეთესო ასეულში „სამებას“ ორი სიმღერა – „ანაგურელო“ და „გელინო“ მოხვდა, რაც ამ პროექტის კომერციულ წარმატებაზე მეტყველებს.

პროექტში ვოკალურ პარტიას მადი სერებრიაკოვა ასრულებს, რომელიც, შეიძლება ითქვას, უნივერსალური ხელოვანია. მას მიაჩნია, რომ ბუნებრივად ძალზედ ინტერნაციონალურია, რადგან დედა ქართველი, მამა – რუსი, ხოლო ბებია – პოლონელი ჰყავს. და მაინც, მისთვის მთავარი ქართული მუსიკაა, რადგან თვლის, რომ, მიუხედავად ყველაფრისა, იგი საქართველოში, თბილისში დაიბადა და გაიზარდა, ამიტომ აქ მყარადაა დამკვიდრებული.

მადი სერებრიაკოვას კულტურის ინსტიტუტი აქვს დამთავრებული – სპეციალობით კულტუროლოგია. ამჟამად კონსერვატორიის ვოკალურ კლასში სწავლობს და მომავალი ოპერის მომღერალი (სოპრანო) იქნება. მუშაობს დისერტაციაზე. მეუღლესთან, მწერალ ბესო ხვედელიძესთან ერთად ერთობლივი ლექსების კრებული გამოსცა. ამ თვეში მკითხველს კიდევ ერთ წიგნს ჰპირდება. ამავე დროს, რადიო „მწვანე ტალღაში“ გადაცემებს ამზადებს. მედიაში 13 წლიდან მუშაობს. ჯერ სახელმწიფო ტვ-ში საყმაწვილო-სატელევიზიო სტუდიაში იყო, მერე სამუშაოდ რადიო „საქართველოს ხმაში“ გადავიდა. ჰყავს 2 წლის შვილი, ალექსანდრე.

მადი სერებრიაკოვა: – მერიდება, საკუთარ თავს კომპოზიტორი დავარქვა... მუსიკის ავტორობა კი მიცდია. პროექტი „სამება“ ძირითადად ხალხური მუსიკის მოტივებზეა აგებული, მაგრამ არც ერთი სიმღერა ბოლომდე ხალხური არ არის. ის მთლიანად ვოკალურ არანჟირებებზეა აგებული, შეკრული. ზოგიერთი სიმღერის მოტივი შეიძლება იცნოთ, მაგრამ თუნდაც ტექსტი ჩემი მოფიქრებულია. ამ ალბომს რუსი, პეტერბურგელი პროდიუსერი, ვლად ჟუკოვი ჰყავს. ის ძალიან კარგი და ცნობილი კომპოზიტორია.

„სამება“ ქართული პროექტია, ხოლო მისი კომერციული ორიენტაცია ჩემი საქმე არაა, ამას პროდიუსერები წყვეტენ. ჩვენი მიზანია, ეს ალბომი დასავლეთში გავიდეს. ის კეთდებოდა იმისათვის, რომ World Music-ის ხაზის სტანდარტებში ჩამჯდარიყო. მე მგონი, მართლაც ჯდება. ალბომი ძალიან მსუბუქია და მას ხელოვნების განსაკუთრებულ ნიმუშობაზე პრეტენზია არა აქვს. ეს უფრო კომერციული პროექტია, მაგრამ ფონის მუსიკა აშკარად არ არის, რადგან საკმაოდ ენერგიულია და ყურადღებას იქცევს.

რამდენიმე ჩემი სიმღერაც მაქვს, რომელსაც ჩემს ჯგუფთან ერთად გავაკეთებ. მანდ ბათუმური ჯგუფის, „ჩვენ“-ის ბიჭები უკრავენ, რამდენიმე მუსიკოსი კი ბაკურ ბურდულის ბენდიდან უკრავს. ძირითადად ფოლკის თემებს ვამუშავებ, თუმცა კომპოზიციებში უკვე ყველაფერი იცვლება და ახალი სიმღერა კეთდება. ქართულ მუსიკას ძალიან დიდი სიფრთხილით ვეკიდები, რადგან ამ ბოლო დროს ჩვენს მუსიკაში ხალხური თემატიკა ძალიან გაპოპულარულდა.

– არაკლასიკურ მუსიკალურ მოღვაწეობაზე რას იტყვი?

– მაინც რადიოს ბრალია, რომ თანამედროვე მუსიკაშიც მოვსინჯე ძალები. ისე, რაც თავი მახსოვს, ვმღერი. მიუხედავად იმისა, რომ თანამედროვე მუსიკის შემსრულებლებთან სულ მქონდა კავშირი, ამ მუსიკით არასოდეს ვყოფილვარ დაინტერესებული. მეგონა, იგი კლასიკაში მეცადინეობას ხელს შეუშლიდა. ესტრადაზე თავი ნამდვილად არ გამომიჩენია, თუმცა ამის ბევრი შანსი მქონდა, რამდენიმე კონცერტში მივიღე კიდეც მონაწილეობა. ისე, კარგა ხნის მანძილზე Soft Eject-თან ერთად ვიყავი, მასთან ერთად რამდენიმე კონცერტზე გამოვედი. თავის მხრივ, ამ ჯგუფის წევრები გია და სანდრო ჩემს რეპერტუარს უკრავდნენ. Soft Eject-მა ფოლკით დამაინტერესა. მისმა წევრებმა ჩემი გემოვნების ჩამოყალიბებაშიც მონაწილეობა მიიღეს.

„პლიუსზე“ სიმღერის სურვილი არასოდეს მქონია. თუმცა ერთხელ მომიწია ფონოგრამით სიმღერა. ეს უდიდესი გაკვეთილი იყო, რომ ასეთი რამ აღარ უნდა გამეკეთებინა და არც გამიკეთებია.

– თანამედროვე ქართულ მუსიკაზე როგორი შეხედულება გაქვს?

– ვერ ვიტყვი, რომ თანამედროვე ქართული მუსიკა პრინციპულად ცუდია. ჩვენი პოპი ცუდი არ არის. ის აჟიოტაჟი, რაც ამ მუსიკის ირგვლივაა ატეხილი, მე მგონი, ზედმეტია. მე შემიძლია ვთქვა, რომ თუნდაც რუსეთში, ევროპასა და ამერიკაში არ არის უკეთესი მდგომარეობა. უფრო მეტიც, ვთვლი, რომ ამერიკული მასობრივი პროდუქცია ბევრად უფრო დაბალი დონისაა, ვიდრე ქართული.

ჩვენთან ახლა „პლიუს“ ფონოგრამებზეა ხმაური ატეხილი. ვფიქრობ, რომ ეს თავად მომღერლების პრობლემაა. საბოლოო ჯამში, „პლიუსზე“ სიმღერა უკვე სასაცილოა, რადგან თუ ცოცხლად სიმღერა არ შეუძლიათ, მაშინ რატომ იკლავენ თავს, ან მომღერლობაა კი ეს? ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, სიმღერა დიდი კაიფია, თუნდაც სცენაზე გამოსვლა და არა სახლში სიმღერა. სცენას დიდი ხიბლი აქვს. მაგალითად, როცა სცენაზე დიდი ხანი არ გამოვდივარ, უკვე ცუდად ვხდები, „ლომკები“ მეწყება. თვით უმნიშვნელო კონცერტზეც კი ძალიან ვღელავ და მთელი მარილიც ამაშია, რომ ვღელავ და რაღაც წინასაკონცერტო განწყობა იქმნება. ფონოგრამით სიმღერისას ხომ ეს ყველაფერი აღარ არსებობს?

ხარისხის მხრივ არადამაკმაყოფილებელი დონეა. ქართულ თანამედროვე მუსიკაში ალტერნატიულ ფრთას უფრო ვაფასებ, თუმცა ისეთი მომღერლები, როგორებიც არიან ბაკურ ბურდული, გიგა მიქაბერიძე და სხვები, რომლებიც თავს როკ-მუსიკოსებად თვლიან, ჩემი აზრით, როკს არ უკრავენ. ეს მათ არც ერთ ვარიანტში არ ამცირებს, პირიქით. ჩემი აზრით, მათი დაკრული მუსიკა კარგად შესრულებული პოპია. ეს ბევრად უკეთესია იმასთან შედარებით, რასაც მართლა პოპს ეძახიან. იმ მითებზე, რომ ისინი ალტერნატიულ კულტურას ქმნიან, მე მეცინება. ალტერნატივა არის ლადო ბურდული, რომელიც თავიდან ბოლომდე ალტერნატიული პიროვნებაა. სამწუხაროდ, მას ჩანაწერები არა აქვს, თუმცა პროდუქციას მე მას უკვე აღარც კი ვთხოვ.

სულ სხვაა ირაკლი ჩარკვიანი, რომელიც უფრო პროდუქტიულია და კარგი პროდუქცია შექმნა. იგი ერთადერთი მუსიკოსია, რომელიც საკუთარ თავს არასოდეს იმეორებს. ის არ ცდილობს დასავლეთელ მუსიკოსებს მუსიკის დონით დაეწიოს. ეს შემოქმედი საკუთარ მუსიკას ქმნის, რომელიც ჩემთვის ძალიან საინტერესოა.

– მადი, შენი აზრით, საქართველოში არსებობს თუ არა წმინდა ქართული საინტერესო პროექტები?

– მე მგონი, მხოლოდ ცალკეული სიმღერებია კარგად გაკეთებული. ვფიქრობ, რომ „ინსაითის“ „ტურფა“ ძალიან კარგია. მართალია, ეს სომხური სიმღერაა, მაგრამ სწორედ ესაა ფოლკი, რადგან მასში ძალიან კარგად არის დაჭერილი სული. „ინსაითის“ სხვა სიმღერები უკვე აღარ მომწონს, ისინი „ტურფას“ იმეორებენ. ჯაზში უფრო კარგი მცდელობებია. საინტერესო ჯგუფია „შინ“ (ყოფილი „ადიო“), თუმცა ინსტრუმენტული ჯაზის ჩანაწერების თაყვანისმცემელი არა ვარ. ვფიქრობ, რომ ეს უფრო ფონის მუსიკაა. აი, ცოცხლად დაკრული უფრო საინტერესოა.

– რადიოში მუშაობა შენს შემოქმედებაზე თუ მოქმედებს?

– რა თქმა უნდა, მოქმედებს, რადგან, პირველ რიგში, უფრო კარგად ვიცი, რა არის საზოგადოებრივი დაკვეთა, ანუ ხალხს რა მოსწონს, საზოგადოება რას უსმენს. მეორე მხრივ, უფრო კრიტიკული ვარ და აქედან გამომდინარე, ნაკლებად პროდუქტიული.

– საკუთარ პოეზიაზე რას იტყვი?

– მართალი გითხრა, საკუთარ თავს პოეტად არ ვთვლი, რადგან თუნდაც ამ მხრივ პროდუქტიული არა ვარ. ჩემი პოეზია მთლიანად იმპროვიზირებულია. ახლა ძირითადად სიმღერების ტექსტებს ვწერ.

– ლექსებს რაზე წერ ხოლმე?

– ძირითადად სიყვარულზე... არა, რა ვიცი?!.. ალბათ, ყველაფერზე. უფრო დღიურებივით ლექსები მაქვს, რომელთაც რითმული შეზღუდვები არა აქვს. ლიტერატურული ჟურნალის, „არილის“ წრეში უფრო ვტრიალებ და კრიტიკულ წერილებსაც ვაქვეყნებ ხოლმე.

– ახლა მოკლედ ოჯახის შესახებაც გვიამბე.

– ჩემი მეუღლე – ბესო ხვედელიძე მწერალია და ჩემს პროდიუსერობასაც ცდილობს. ადრე რადიო წამყვანიც გახლდათ. „რადიო 105“-ში მუშაობდა, მერე – „მწვანე ტალღაშიც“. სხვათა შორის, შესანიშნავი „დიჯეია“. აღმოჩნდა, რომ იგი საქართველოში ყველაზე კარგი „დიჯეი“ იყო. სწორედ მაშინ გავიცანი. ბესო ჩემი სოლო პროექტის პროდიუსერიცაა. ამავე დროს, „მი-ფა-სი“-შიც მუშაობს. ჩვენ შვილი გვყავს – 2 წლის ალექსანდრე, რომელიც დედის მუსიკას ძალიან აქტიურად უსმენს. მე ვამაყობ, რომ ალექსანდრე ჩემი პირველი მსმენელია.