ჩვენმა უსაზღვროდ დიდი რაოდენობის მუსიკოსებმა ალბათ ჯერ არ იციან, რომ მათ უზარმაზარი სოციალური ძალა აქვთ. მათ შეუძლიათ ეს ძალა ქვეყნის სასიკეთოდ შემოაბრუნონ. ადამიანთა ერთობა უზარმაზარი ენერგიის მატარებელია, რომელსაც ყველა შემთხვევაში აზრს უწევენ ძლიერნი ამა ქვეყნისანი. თავად ამ ადამიანებზეა დამოკიდებული, თუ საით წარმართავენ ამ უსაზღვრო ენერგიას, რომელიც აუცილებლად, მხოლოდ ერთობით მიიღწევა.
ჩემმა ერთმა სტუმარმა „ახალი ვერსიის“ ერთ-ერთ სტატიაში დანანებით აღნიშნა, რომ სიტყვა „აქცია“ ჩვენში რატომღაც მხოლოდ რაღაცის წინააღმდეგ გალაშქრებასთან ასოცირდება. არადა, როდესაც ადამიანთა ერთობა რაღაც აქციას ატარებს, ხშირად ნიშნავს, რომ ისინი რაღაც იდეის ირგვლივ ერთიანდებიან. ეს იდეა კი ზოგჯერ მართლაც შეიძლება ვიღაცის ან რაღაცის, თუნდაც რამე მანკიერების წინააღმდეგ იყოს მიმართული და პროტესტის სახეს ატარებდეს. ზოგიერთი აქცია უფრო საქველმოქმედო ხასიათს ატარებს.
ჩვენი მუსიკოსები და ე. წ. შოუბიზნესმენები (განურჩევლად მათი მუსიკალური მრწამსისა) ხანდახან, ერთი შეხედვით, ქველმოქმედებასაც ეწევიან. რატომღაც საქართველოში დამკვიდრდა ტრადიცია, რომ საქველმოქმედო აქციაზე უნდა შეიკრიბოს მოდის, პოლიტიკისა და ესტრადის ე. წ. ელიტა. ამ ელიტის წევრები სახეზე ვითომ საზეიმო განწყობილებებით, ძვირადღირებული მობილური ტელეფონების დემონსტრირებებითა და ე. წ. ალა ფურშეტებით ცდილობენ გამათხოვრებული საზოგადოების დარწმუნებას, რომ მათ გული შეტკივათ უპატრონო ბავშვებსა და ვთქვათ, ვაჟა-ფშაველას სახლ-მუზეუმზე. საერთოდ გაურკვეველია იმ საქველმოქმედო საღამოს, მოდის ჩვენების, კონცერტის თუ შოუს (რომლის წამყვანები მაიმუნებივით დახტიან) არსი, თუკი მის ორგანიზებაზე მეტი ფული დაიხარჯება, ვიდრე შემოვა. ასეთ „საქველმოქმედო“ აქციებს ხომ ზედმეტად ფეშენებელურ დარბაზებსა და სასტუმროებში ატარებენ. ბოდიშით, მაგრამ, ჩემის აზრით, ეს არის სუფთა წყლის მარიაჟი (ჟარგონული გაგებით) და მეტი არაფერი. ამ დარბაზების დასაქირავებელი თანხით ხომ თუნდაც ორი დღის განმავლობაში მთელი ქალაქიც მშიერ-მწყურვალთა დაპურება შეიძლება. ანდა თუ ასეთ დარბაზს ქირაობ, მაშინ იმის გარანტია უნდა არსებობდეს, რომ დანახარჯზე რამდენჯერმე მეტი ფული შემოვა, რომელსაც მართლა დანიშნულებისამებრ მოიხმარენ.
ძალიან ბევრი უკვე ხვდება, რომ ასეთი აქციების მოწყობა ზოგიერთი პოლიტიკოსის წინასაარჩევნო ფანდებია. როგორც აპოლიტიკური ადამიანი, ვერაფრით ვრწმუნდები ასეთ ორგანიზატორთა გულწრფელობაში.
არ არსებობს ჭეშმარიტი შემოქმედი, მიტ უმეტეს, მუსიკოსი, რომელიც გულგრილად ეკიდება მის ქვეყანასა თუ მსოფლიოში არსებულ გლობალურ თუ ლოკალურ პრობლემებს. შეუძლებელია ხელოვანი ინერტული იყოს იმ ყველაფრის მიმართ, რაც მის ირგვლივ ხდება. დღეს მსოფლიოს პოპულარული როკ მუსიკოსების უმრავლესობა გმობს ბუშის სამხედრო პოლიტიკას ერაყში. ამ თვეში ბერლინის საერთაშორისო კინოფესტივალთან დაკავშირებულ კონცერტზე ბრიტანელმა მომღერალმა სერ ელტონ ჯონმა ხმამაღლა დაგმო ჯორჯ ბუშისა და ბრიტანელი პრემიერის ტონი ბლერის პოლიტიკა და გერმანელებს გულწრფელი მადლობა გადაუხადა იმისთვის, რომ ისინი ამ ომში მონაწილეობის მიღებას არ აპირებენ. მადონამაც სულ ახლახანს განაცხადა, რომ ომის წინააღმდეგია. ჯორჯ მაიკლმა კი ჯერ კიდევ ერთი წლის წინ გადაიღო ჩემი აზრით, შესანიშნავი ანიმაციური ვიდეოკლიპი, ბრიტანეთის გაშარჟებული პრემიერი წარმოაჩინა, როგორც ამერიკის პრეზიდენტის ენგადმოგდებული გოშია. კლიპში იგი უსიტყვოდ ემორჩილება ჯორჯ ბუშის ყველა დამამცირებელ ბრძანებას. ანიმაციის ერთ-ერთ მონაკვეთში ბლერი კატერის ძრავს დაუგებს ბრიტანეთის კუძულებს და ამერიკისკენ მიაცურებს. ამ პერსონაჟების გარდა კლიპის გმირები არიან სადამ ჰუსეინი, რომელიც გაღიმებული სახით ფრთოსან რაკეტას უშვებს ბრიტანეთის მიმართულებით, ინგლისის დედოფალი, ბლერის ცოლი, თავად მომღერალი და სხვები.
დასავლეთში სულ უფრო ხშირად ტარდება ომის საწინააღმდეგო როკ-ფესტივალებიც. მუსიკოსები (ამერიკელებიც კი) ბუშს დიქტატორს უწოდებენ დამ ას თვით ჰიტლერს ადარებენ, ხოლო ერაყთან მოსალოდნელ კონფლიქტს „ნავთობისათვის ომი“ შეარქვეს. ამ პროტესტს უკვალოდ არ ჩაუვლია, რადგან, განსაკუთრებით ევროპასა და აზიაში, მათ საზოგადოების დიდი ნაწილი მხარს უჭერს. აქედან გამომდინარე, ევროპის ქვეყნების ბევრი ხელისუფალი იძულებულია, ანგარიში გაუწიოს საზოგადოებრივ აზრს.
როგორც ხედავთ, არც ერთი ქვეყნის მუსიკოსები არ არიან ინერტულები, ნებისმიერ მწვავე საკითხს ჰყავს მომხრე და მოწინააღმდეგე მუსიკოსები. ისინი ან ერთად გამოხატავენ საკუთარ აზრს, ან ინდივიდუალურად. სოციალურად აქტიურები არიან კლასიკური მუსიკისა და ჯაზის მიმდევრებიც. ჩვენთან კი ამ დროს მუსიკოსების უმრავლესობა ისევ გულარხეინად, ყოველგვარი პოზიციის გარეშე და გაურკვეველი ორიენტაციებით უმღერის სველ სიყვარულებსა და სიზმრისეულ, ანანისტურ გრძნობებს. ეს კიდევ ერთხელ ამტკიცებს, რომ ქართული სცენა სამწუხაროდ მკვდარია.
No comments:
Post a Comment