დღეს მინდა, გაგაცნოთ ჩემთვის აბსოლუტურად უცნობი ჯგუფი, რომელიც უეცრად, მაგრამ არა მოულოდნელად გამომეცხადა რედაქციაში მთელი შემადგენლობით. მე ვერ ვაცნობიერებ, რატომ დავუთმე ამ კვარტეტს ჩვენი გაზეთის მთელი გვერდი. ალბათ, ეგზოტიკური ხიბლის გამოც, რადგან ჯგუფი „ლაბირინთი“ სამტრედიიდანაა. ეს პირველი შემთხვევაა ჩემს ცხოვრებაში, როდესაც სამსჯავროზე ჩემთვის არნანახ და არმოსმენილ ჯგუფთან საუბარი გამომაქვს. ვიმედოვნებ, ჩვენი გაზეთისა და ჯგუფ „ლაბირინთის“ გულშემატკივრები გამიგებენ.
კვარტეტ „ლაბირინთის“ დებიუტი 1998 წლის 28 აგვისტოს, მარიობა დღეს შედგა. ამის შემდეგ ჯგუფს ჰქონდა გასვლითი კონცერტებიც. მან მონაწილეობა მიიღო ა.წ. სექტემბერში, თბილისში, ლადო ბურდულის მიერ მოწყობილ სამდღიან როკ-ფესტივალში. ახლახან „ლაბირინთმა“ კონცერტი ჩაატარა დედაქალაქის თეატრალური ინსტიტუტის სცენაზე. ამჟამად ჯგუფი ემზადება კაკო ვაშალომიძის სტუდია „კონტინენტალში“ ალბომის ჩასაწერად. „ლაბირინთია“: ზურა კალაძე – სოლო გიტარა, ვოკალი; ბორია ბოლოთაშვილი – რიტმ-გიტარა; ერეკლე ცხვარაძე –ბასი და დათო ზამთარაძე – დასარტყამი ინსტრუმენტი. აგრეთვე, მარი რცხილაძე – პროდიუსერი და ანზორ დუმბაძე – ჯგუფის ხელმძღვანელი (მენეჯერი). საუბარი ჩაწერილია ჩვენი გაზეთის რედაქტორის ოთახში, მეტად სველ და ნესტიან დღეს.
...
– „ლაბირინთამდე“ თუ არსებობდა სამტრედიაში როკ-ჯგუფი?
ზურა: არ არსებობდა. იყო ვოკალურ-ინსტრუმენტული – იგივე ვია „ცისარტყელა“ (დახეთ! სამტრედიაშიც ყოფილა Rainbow. ლ. გ.), არსებობდა ტრიო „სიმები“ და სხვა საესტრადო კოლექტივები. ჩვენ პირველი როკ-ჯგუფი ვართ სამტრედიაში.
– ვინ გიბიძგათ „ლაბირინთის“ გაკეთებისკენ?
ზურა: ჩვენი ინიციატივა იყო, არავის უბიძგია.
მარი: როკ-ჯგუფის ჩამოყალიბების იდეა ბ-ნ ანზორ დუმბაძეს გაუჩნდა. ერთხელ, როდესაც თბილისიდან სამტრედიაში ჩამოვედით, მან გადაწყვიტა ჯგუფის შექმნა. სამტრედიის ყოფილ გალერეაში (ახლა ეს შენობა დამწვარია) ჩვენი ჯგუფის პირველი წევრები – ბორია ბოლოთაშვილი და ერეკლე ცხვარაძე შეხვდნენ ბ-ნ ანზორს და აკუსტიკურ გიტარებზე აჩვენეს თავიანთი შემოქმედება. ამას მოჰყვა ჯგუფის შექმნა. მალე „ლაბირინთში“ მოვიდნენ დრამერი და სოლო გიტარისტი. თავდაპირველად ექვსნი იყვნენ. შემდეგ ორი წავიდა. ჯგუფი საბოლოოდ შეიქმნა 1998 წლის 12 აგვისტოს.
დათო: ამ შემადგენლობით იანვარში ჩამოვყალიბდით, ამიტომ ერთი წლისაც არა ვართ.
– რომელი მუსიკალური მიმდინარეობის მიმდევრებად მიგაჩნიათ საკუთარი თავი?
ზურა: ჩვენ, ძირითადად, 70-იანი წლების ჰარდ-როკს ვუკრავთ, ახლებური ინტერპრეტაციებით, ისე კი, ჯაზ-როკისა და ბლუზის ელემენტებიც გვაქვს. ჩემი საყვარელი ჯგუფია Led Zeppelin, რომელმაც ჩემზე, როგორც გიტარისტზე, დიდი გავლენა იქონია. მოგვწონს, აგრეთვე, Deep Purple, Pink Floyd... საერთოდ, ამ უდიდესმა ჯგუფებმა მოახდინეს ჩვენზე ნაწილობრივი ზეგავლენა.
ანზორი: მიუხედავად იმისა, რომ „ლაბირინთის“ სიმღერებს ეტყობა ამ ჯგუფების ზეგავლენა, ხელწერა მაინც ბიჭებისაა.
ბორია: ადრინდელი ჩემი სიმღერები უფრო სხვა სტილის იყო. მერე გადავახარისხე და ახლა მთლიანად ჯაზ-როკში ვმუშაობ. ურთიერთშეთანხმების შედეგად, ვფიქრობ, ნორმალური სახე გვაქვს.
– რა მოგცათ თბილისის როკ-ფესტივალში მონაწილეობის მიღებამ?
ზურა: გამოცდილება, გამბედაობა სცენაზე და რეკლამა.
მარი: ლადო ბურდულმა, მიუხედავად იმისა, რომ ცოტა მოგვისმინა, განაცხადა არ ველოდი, სამტრედიაში ასეთი ჯგუფი თუ არსებობდაო.
ერეკლე: ჩვენ სხვა ჯგუფებისაგან იმით განვსხვავდებოდით, რომ პანკსა და ალტერნატივას არ ვუკრავდით.
ზურა: სწორედ ამის გამო თეთრი ყვავებივით ვიყავით. ამ ფესტივალის წყალობით, თეატრალურ ინსტიტუტში ჩატარებულ კონცერტზე ხალხი ასე თუ ისე უკვე გვიცნობდა.
მარი: ამ კონცერტზე ფესტივალზე ნამყოფებიც გვესტუმრნენ, რომლებიც ამბობდნენ, აფიშებით შევიტყვეთ „ლაბირინთის“ ჩამოსვლა და ამიტომ მოვედითო. მსმენელს განსაკუთრებით მოეწონა ჩვენს მიერ შესრულებული „ხორუმი“, რომელიც ბიჭებმა ბრწყინვალედ გააკეთეს.
– თუ იცნობდით ან თუ იცნობთ ქუთაისის ან თბილისის როკ-ჯგუფებს?
ზურა: არავისთან არა გვაქვს ახლო ურთიერთობა. ფესტივალამდე ვიცოდი „აუტსაიდერი“. თბილისში გავიცანით ქუთაისური Best History.
ანზორი: ჩვენ კასეტებზე ვუსმენთ სხვადასხვა ქართულ ჯგუფებს.
– თქვენ, როგორც ახალბედებს, რომელი ქართული ჯგუფი მოგწონთ?
ზურა: მე არ მომწონს ალტერნატივა. ჩემს სათქმელს ამ სტილით ვერ გამოვხატავ. ფესტივალზე ყველაზე მეტად მომეწონა ბათუმური ჯგუფი Insight. სხვა ჯგუფებში სიტყვები ვერ გავიგე და ვფიქრობ, მათ თავიანთი სათქმელი მაყურებლამდე ვერ მიიტანეს.
– თუ გრძნობთ, საქართველოს საკვანძო ქალაქში რომ ცხოვრობთ?
(იცინიან)
ბორია: სხვათა შორის, თბილისში ძალიან გაუკვირდათ – სამტრედია და როკ-ჯგუფიო? სამტრედია არასოდეს ყოფილა როკ-ქალაქი და ალბათ, იმიტომ.
მარი: ლადომ კი განაცხადა, სამტრედია პატარა რაიონია, მაგრამ იქ დიდი მუსიკოსები ცხოვრობენო. ჩვენ რკინიგზელები ვართ. ის, რომ ჩვენი ქალაქი საკვანძო იყო 80-იან წლებში, ნამდვილად იგრძნობოდა. ახლა... ვნახოთ, არჩევნების შემდეგ რა მოხდება...
– რას უმღერით?
ზურა: ჩვენ ვმღერით სიყვარულზე და ცხოვრებისეულ პრობლემებზე, ცოტა ფილოსოფიური ტექსტები გვაქვს. ლექსებს მე და ბორია ვწერთ. ამასთან ერთად მუსიკაც მოგვაქვს და არანჟირებას უკვე მთელი ჯგუფი აკეთებს.
– გაქვთ მხოლოდ ერთი ლარი. რას უშვრებით?
(სიცილი)
ვყიდულობთ სიგარეტს, „პრიანიკებს“.
მარი: რკინიგზამ დიდი ულტიმატუმები წამოგვიყენა, სარეპეტიციო დრო ძალიან შეზღუდულია, რადგან ჩვენი ბაზის წინა შენობაში არის განყოფილება და ჩვენი ხმაურის გამო, მუშაობაში ხელი ეშლებათ.
ზურა: ჩვენ სრულფასოვნად ვრეპეტიციობთ ყოველ საღამოს 8 სთ-დან 10 სთმდე, ზაფხულში – შუაღამემდე.
მარი: ადრე სამეცადინო ოთახი არ გვქონდა. მინდა, მადლობა გადავუხადო სამტრედიის ეროსი მანჯგალაძის სახელობის კულტურის სახლის დირექტორს, ბ-ნ ვეფხია ნადირაძეს, რომელმაც ამავე შენობაში დაგვითმო ოთახი. ენერგეტიკული კრიზისის გამო რკინიგზელებმა, ერმალო ვაშაკიძემ და სერგო კრავეიშვილმა შემოგვთავაზეს მათთან გადასვლა. აქ ნაღდად უკეთესი პირობებია, მაგრამ ჩვენი მაინც არ ვართ კმაყოფილები.
ზურა: თუმცა თბილისელ მუსიკოსებთან შედარებით კიდევ უკეთესად ვართ. თანაც ჩვენს სარეპეტიციო ოთახში თბილისელებისაგან განსხვავებით, კონკურენტები არა გვყავს.
ანზორი: დილიდან მოყოლებული იქ ვართ და მთელი დღის განმავლობაში ფაქტიურად მშივრები. თუ ლარი გვაქვს, ვიმყოფინებთ ჯგუფის წევრები.
ბორია: ზოგჯერ ეს ლარიც არა გვაქვს და ნისიებს მივმართავთ, – მივირთმევთ გუგული ბებოს ხაჭაპურებს.
– 100 ლარს რას უზამთ?
მარი: ვემზადებით თბილისში წასასვლელად და დაპირებების „მორევში ვიხრჩობით“. მაგრამ ჯერ არც ერთი დაპირება არ შეუსრულებიათ, ამიტომ, ჩვენ თვითონ გავიჭირვებთ და ამ საქმეს ბოლომდე მივიყვანთ. რკინიგზაში მკითხეს, ამ ბიჭების იმედი თუ გაქვსო. ჩემი აზრით, ეს ბიჭები ივარგებენ, რადგან ძალიან ნიჭიერნი არიან, უმაღლეს სასწავლებლებში სწავლობენ. ამავე დროს, ზურა, კაკო ვაშალომიძის მოსწავლეა. თამამად შემიძლია განვაცხადო, რომ ზურა კალაძე ერთ-ერთი ძლიერი გიტარისტია დასავლეთ საქართველოში.
– ვთქვათ, ლატარეაში მილიონი ლარი მოიგეთ...
(ერთხმად ამბობენ) აპარატურას შევიძენთ, გავაკეთებთ რეკლამებს, საკუთარ ჩამწერ სტუდიას.
ზურა: მოკლედ რომ ვთქვა, გავიუმჯობესებთ ჩვენს კეთილდღეობას. რაც მოგვრჩება, იმას სახლში წავიღებთ. გაქცევაც კარგია და სხვაგან ყოფნაც კარგია, მაგრამ ჯერ ყველანაირად ვეცდებით საქართველოში დავიმკვიდროთ ადგილი და მერე წავალთ სხვაგან.
– ცნობილია, როკ-მუსიკამ დიდი გავლენა იქონია კაცობრიობის აზროვნებაზე. ჩვენთანაც საქართველოში ე.წ. „პერესტროიკის“ დროს ქართულმა ჯგუფებმა უმნიშვნელო, მაგრამ მაინც, გარკვეული წვლილი შეიტანეს ქართველი ახალგაზრდობის აზროვნების ფორმირებაში. თქვენი მუსიკით გინდათ რაიმე შეცვალოთ თქვენი ქალაქის, რაიონისა და ქვეყნის ცხოვრებაში, თუ მხოლოდ ლამაზი მუსიკის დაკვრა გსურთ?
ზურა: რა თქმა უნდა, ვინატრებდი, შეიცვალოს ხალხისა და ახალგაზრდობის იდეოლოგია.
– რა მხრივ?
ზურა: თუნდაც მუსიკასთან დამოკიდებულებაში. ვფიქრობ, ცოტა გადახრებით ვითარდება ახალგაზრდათა უმრავლესობის ფსიქოლოგია.
ბორია: მაგალითად, სამტრედიაში ჩვენი კონცერტის შემდეგ ზოგიერთი ამბობდა, რომ ჩვენ თითქოს ფონოგრამაზე გამოვედით. ეს იმას ნიშნავს, რომ ისინი ერთმანეთისგან ვერ ანსხვავებენ „ცოცხალ“ მუსიკასა და ფონოგრამას...
ზურა: ბევრი კიდევ გრძელ თმებსა და განსხვავებულ ჩაცმულობას სხვანაირად უყურებს. ეს განსაკუთრებით თვალშისაცემია დასავლეთ საქართველოში. მე, მაგალითად, გრძელთმიან ბიჭზე არ ვიტყვი, რომ ის ჰომოსექსუალია.
ანზორი: შესაძლებლობა რომ მქონდეს, კულტურის სფეროში ყველას დავხსნიდი და მათ ადგილზე ახალგაზრდებს დავნიშნავდი, რომელთაც მუსიკასთან ექნებათ კავშირი და დააფასებენ ხელოვნებას.
ზურა: კონცერტი რომ გვქონდა, მივედით კულტურის განყოფილების უფროსთან, მარიმ მას აუხსნა, როკ-კონცერტი ტარდებაო. მან კი გაკვირვებულმა იკითხა, პატარა ბავშვები არიანო? ე. ი. კულტურის განყოფილების დირექტორმა არ იცის, რა არის როკი და საერთოდ კულტურა.
მარი: მე, პირადად, ძალზე გულნატკენი ვარ სამტრედიის ტელევიზიაზე. მან არ გააშუქა თბილისის ფესტივალში ჩვენი მონაწილეობა. არადა, თბილისში „ჭორნიუსშიც“ გადმოსცემს ჩვენზე ინფორმაცია და მე-2 არხმა ჩვენგან ინტერვიუ აიღო. წინასაარჩევნო კამპანიის დროს კი სამტრედიაში უამრავი ჯგუფი ჩამოვიდა თბილისიდან და ქუთაისიდან. მხოლოდ დეპუტატობის კანდიდატმა მიხეილ გამრეკელიძემ მოგვიწყო სოლო კონცერტი. საოცრება იყო, რომ კონცერტის შემდეგ სამტრედიელები ამბობდნენ, თბილისიდან იყო ჯგუფი ჩამოსულიო (?!)
ანზორი: ეს კანდიდატი დეპუტატი გახდა. ის თანამედროვედ აზროვნებს და ჩვენც ჩვენი წვლილი შევიტანეთ ამ პიროვნების რეკლამირებაში. ბევრი პოლიტიკური ძალა კი გვეუბნებოდა, თქვენს სცენაზე გამოყვანას გვირჩევნია, „სახე“ და „ქუჩის ბიჭები“ ჩამოვიყვანოთ თბილისიდანო.
მარი: ზოგიერთები რატომღაც მე მეკითხებოდნენ, „სახე“ როდის ჩამოვაო (?!)
– რა გიყვართ და რა გძულთ?
ანზორი: მე, როგორც ხელმძღვანელს, მეზიზღება ისეთი ადამიანი, რომელიც რაიმეს დაგპირდება და მერე მოგატყუებს.
ბორია: მეც ასე ვფიქრობ...
– „მაგას ქალები უყვარს“ – ამბობენ ბიჭები.
– და რა არ გიყვარს, ბორია?
– „მახინჯი ქალები არ უყვარს“ – ბორიას ნაცვლად პასუხობს დათო და ყველა იცინის.
ზურა: მე მძულს ერთი ადამიანის მიერ მეორეს ჩაგვრა და მიყვარს სიყვარული.
ერეკლე: ვერ ვიტან „ქუჩის ბიჭებს“ და „სახეს“. მიყვარს სმა და მიყვარს ჭამა...
დათო: ყველაზე მეტად ჩემი ოჯახი მიყვარს. მძულს მტერი, მაგრამ ნაწილობრივ, იგიც მიყვარს.
მარი: როგორც ქალს, ძალიან მიყვარს ჩემი შვილები და პატარა 2 წლის შვილიშვილი ბექა. ამათთან ერთად – ჩემი ჯგუფი და ჩემი ბიჭები, რადგან ჩვენ სულ ერთადა ვართ და არ შემიძლია ამათ გარეშე ყოფნა. მიყვარს კეთილი ადამიანები, არ მიყვარს – ბოროტები.
– ხომ არ არსებობს სხვა ჯგუფის შექმნის პერსპექტივა სამტრედიაში?
ზურა: ჩვენთან დადიან ახალი თაობის წარმომადგენლები, რომლებსაც გიტარაზე დაკვრას ვასწავლით. ისინი ჩვენს მუსიკაზე გაიზრდებიან და ისევ აღორძინდება „ცოცხალი“ მუსიკა. ჩემი თაობის ადამიანებს დღეისათვის არ აინტერესებთ ახალი ჯგუფის შექმნა.
– როგორი ურთიერთობა აქვს თქვენს სარწმუნოებას თქვენს რწმენასთან?
დათო: ჩვენ, სუყველანი მართლმადიდებელი ქრისტიანები ვართ. მე, პირადად, ძილის წინ ყოველთვის ვლოცულობ. არ ვეთანხმები ზოგიერთ გაზეთში გავრცელებულ შეხედულებას, რომ როკი სატანურია. პირიქით, ყოველ კვირა დღეს დავდივარ ეკლესიაში, ვანთებ სანთლებს და ვლოცულობ.
ზურა: ეს სტატია ქართველმა კომპოზიტორმა იაკობ ბობოხიძემ გადმოთარგმნა. მაშინ გამიკვირდა, თან გავბრაზდი, როკზე როგორ ამბობენ ამას-მეთქი, მაგრამ მერე ზემოთაღნიშნულ ფესტივალზე სხვა ჯგუფების ტექსტებს რომ მოვუსმინე, მივხვდი, უფროსი თაობის ადამიანები იფიქრებდნენ, რომ როკი სატანურია. ვფიქრობ, თავად მუსიკოსებმა არ უნდა ათქმევინონ სხვებს, რომ როკი სატანურია. ჩემთვის როკი სატანური არაა, მაგრამ იმ სიტუაციის შემხედვარე, არ გამიკვირდება, მამაჩემის ასაკის ადამიანმა რომ როკი სხვაგვარად აღიქვას.
მარი: ჩემი აზრით, ამ ფესტივალის გალა-კონცერტი არ უნდა ჩატარებულიყო რიყეზე, სადაც ირგვლივ იმდენი სიწმინდეა. ვეთანხმები ზურას, იქ ისეთი სტილის სიმღერები შესრულდა, რომ ვიღაცას, მართლაც, ეჭვი გაუჩნდებოდა. საერთოდ, არ უნდა ტარდებოდეს იქ შოუპროგრამები.
ზურა: მე კატეგორიული წინააღმდეგი ვარ იმ აზრის, რომ როკი ბოროტებაა. მაშინ კლასიკაც სატანური ყოფილა. გალაკტიონი ამბობდა – დემონი უნდა გყავდეს სულში, რომ მუზა მოგივიდესო. ხელოვან ადამიანში, ნაწილობრივი გაორება ხდება, მაგრამ, საბოლოოდ, ის არ უნდა ემსახურებოდეს ბოროტებას.
– რა გინდათ უთხრათ თქვენს მსმენელებს და არამსმენელებს გაზეთის ამ გვერდიდან?
ზურა: ჩვენი მუსიკა „პოპსა“ არაა, რომ ერთი მოსმენით ვინმეს მოეწონოს, ან არ მოეწონოს, როდესაც გამოვუშვებთ ალბომს, კარგად მოუსმინონ და მერე შეაფასონ. თავს არ ვიქებ, მაგრამ ჩვენი მუსიკა არ არის ისეთი ადვილი, ერთი მოსმენით რომ აღიქვას ადამიანმა, მითუმეტეს, ჩვენ გვაქვს 10-12 წუთიანი, ცოტა ძნელად გადასახარში სიმღერები.
მარი: კონცერტებზე ზოგჯერ კონფერანსიეს როლში გამოვდივარ და ხანდახან მაყურებელს ასე მივმართავ: „სადაც ესტრადა არის და არსებობს, იქ როკმაც უნდა იარსებოს, სადაც ჯაზია, იქ ბლუზიც უნდა იყოს, თორემ გამოდის, საქართველოში ხალხური მუსიკის გარდა, არაფერი უნდა არსებობდეს. ეს ჩემი სიტყვები პირველად წარმოვთქვი ბაჩი ქიტიაშვილის კონცერტზე, რომელიც, ჩვენს ქალაქში ჩატარდა მაშინდელი რკინიგზის კულტურის სახლში. ჩვენი ჯგუფისთვის ამ წუთისთვის, მთავარია, ხალხმა გაგვიცნოს, მოგვისმინოს და მე მგონი, მსმენელი დარწმუნდება, რომ ძაან კარგი და ძლიერი ჯგუფია „ლაბირინთი“.
...
სანამ კვარტეტ „ლაბირინთის“ ლექსების ფრაგმენტებს გაგაცნობთ, იმედი მაქვს, ჯგუფის წევრები აუცილებლად მომაწვდიან იმ ალბომს, რომლის ჩაწერისათვისაც ახლა ემზადებიან. შემოქმედებით წინსვლასა და წარმატებებს ვუსურვებ ამ ჯგუფსა და თქვენ, ჩემო ძვირფასო მკითხველო. აი, ეს ლექსებიც:
როცა ხეებს სცვივათ მკვდარი ფოთლები
და მშვიდად ხვდებიან დროებით სიკვდილს,
მაშინ ჩემი სულიც ჰკარგავს სიმშვიდეს
და ჩემი თვალები არ იკარებენ ძილს.
...
ჩვენა ვართ ბავშვები და არავინ გვყავს
სიცოცხლის თავდებად
ჩვენა ვართ ბავშვები და ისევ
დავრჩებით ოცნების ბავშვებად,
ჩვენა ვართ ბავშვები და არც კი გვახსოვს,
სიცოცხლე რა სწრაფად მთავრდება,
ჩვენ ვართ ბავშვები და ისევ დავრჩებით
ოცნების ბავშვებად.
...
ვიცი, ვშორდები ლამაზ ოცნებას,
გაფრინდნენ წლები,
და მინდა, ეს დღეც იმ შორეულ დღეებს რომ ჰგავდეს,
მაგრამ ვერავინ ვერ გაიგებს
ჩემს უთქმელ დარდებს,
მე ხომ სუყველა უკან მიბრუნებს
ნაჩუქარ ვარდებს.
გაზეთი P.S. #62, 1999 წლის 27 ნოემბერი – 3 დეკემბერი
No comments:
Post a Comment