„მძიმე ჯვარს“ მოკრუტუნე ახალგაზრდები არ უყვარს

„სახელმწიფოს პოპსას საშუალებით სურს, ახალგაზრდობა მოკრუტუნე კატის მდგომარეობაში ამყოფოს“

ქართველ მძიმე მუსიკის მოყვარულთათვის უცხო არ არის თბილისური ჯგუფის „მძიმე ჯვარის“ შემოქმედება. რამდენიმე თვის წინ ჯგუფმა გამოსცა ალბომი, რომელიც შარშან გარდაცვლილი ჯგუფის დრამერის დათო ზიბზიბაძის ხსოვნას მიეძღვნა. ალბომის პირველი პარტია მუსიკალური მაღაზიების დახლებიდან სწრაფად გაქრა. განახლებული „მძიმე ჯვარი“ ქართულ ენას დაუბრუნდა. მომავალი წლის მარტში ჯგუფი ახალი ქართული ალბომის გამოშვებას გეგმავს.

„მძიმე ჯვარი“ 1988 წელს შეიქმნა. 1992 წელს ჯგუფი ბალტიისპირეთში ლიეპაიას ფესტივალის ლაურეატი გახდა. დაწერა მუსიკა ქართული ფილმისათვის „ზნედაცემული ანგელოზები“. მისმა პირველმა ვოკალისტმა თემურ ბოჯგუამ მონაწილეობა მიიღო იალტის საესტრადო სიმღერის საერთაშორისო ფესტივალში და გაიმარჯვა, რის შემდეგაც ის რუსეთში დარჩა. ამის შემდეგ კოლექტივი დაიშალა და მისი წევრები სხვადასხვა პროექტებში იღებდნენ მონაწილეობას.

1996 წელს ჯგუფმა კვლავ განაახლა მოღვაწეობა შემდეგი შემადგენლობით: მამუკა ჩიხლაძე (გიტარა), ლევან კაპანაძე (ბასი), დათო ზიბზიბაძე (დასარტყამები) და ლევან ბეიტრიშვილი (ვოკალი). 1997 წელს სტუდია „მელოდიაში“ „მძიმე ჯვარმა“ 5 სიმღერა ჩაწერა და იმავე წელს კლუბ „იუარში“ სოლო კონცერტი ჩაატარა. კიდევ რამდენიმე კონცერტის შემდეგ კოლექტივმა კვლავ დროებით შეწყვიტა მოღვაწეობა.

2001 წელს კი, როდესაც მოულოდნელად ახალგაზრდა დრამერი, დათო ზიბზიბაძე გარდაიცვალა, ბიჭებმა გადაწყვიტეს, დაწყებულ ალბომზე მუშაობა დაესრულებინათ და ის დათოს ხსოვნისათვის მიეძღვნათ.

ლევან ბეიტრიშვილი: „დათოს გარდაცვალებამდე მასთან ერთად ახალი პროექტის მონახაზი გავაკეთე. 2002 წლის თებერვალში კი უკვე „მძიმე ჯვართან“ ერთად სტუდიაში შევედით და 4 ახალი სიმღერა ჩავწერეთ. გვსურდა დიდი, თორმეტსიმღერიანი ალბომი გამოგვეშვა, მაგრამ მაშინ ჩვენი ადრინდელი ჩანაწერები დაიკარგებოდა, მიუხედავად იმისა, რომ მათი ჩანაწერის ხარისხი უფრო დაბალი იყო, ვიდრე ახლების“.

აუდიო-კასეტის ფორმატი „მძიმე ჯვარმა“ სიმბოლურად აირჩია, რადგან ერთ გვერდზე ახალი ქართულენოვანი სიმღერები დაეტია, ხოლო მეორეზე – 1997 წელს დათოსთან ერთად ჩაწერილი ინგლისურენოვანი კომპოზიციები.

ლევან ბეიტრიშვილს მართებულად არ მიაჩნია ის ზოგადი შეხედულება, რომ ქართულმა ჯგუფებმა აუცილებლად ქართულად უნდა იმღერონ. მისი აზრით, ამ შემთხვევაში, ქართულენოვან ჯგუფს მსოფლიოს სცენაზე გასასვლელად არანაირი პერსპექტივა არა აქვს. თვლის, რომ ქართული ჯგუფების მსოფლიო არენაზე ლტოლვა უნდა წახალისდეს. „თუ ჯგუფი ქართულ ენაზე ისე დაუკრავს, რომ უცხოელისთვის საინტერესო იქნება, ეს გენიალურია, მაგრამ ამის მიღწევა ძალიან ძნელია. მთავარია მუსიკალური ხარისხი, თორემ მსოფლიოში გავრცელებული ახალი ტენდენცია, რომ ყველა ჯგუფმა საკუთარ ენაზე უნდა იმღეროს, ამ ბოლო წლებში რეალურად გაჩნდა. თან მუსიკა, პარტიტურა ქართულ ენას უნდა მოერგოს. ამ შემთხვევაში ძალიან ნორმალურ შედეგს მივიღებთ. ჩემთვის ინგლისურად სიმღერა უფრო მარტივია, რადგან, ჩემი აზრით, ქართველისთვის როკის ქართულად კეთება ძალზედ რთულია. ქართულ ენაზე იმ შემთხვევაშია მარტივი, თუ პლაგიატს მიმართავ (ქართულ მუსიკაში, პოპსაში დღეს ძირითადად ასეთი სიმღერებია), მაგრამ ორიგინალის შექმნა ძნელია. თუმცა შენს ქვეყანაში თუ საკუთარი სიტყვა ვერ თქვი, მაშინ ინგლისურენოვანი, თუგინდ ფრანგულენოვანი სიმღერების შექმნას აზრი არა აქვს“ – ამბობს ბეიტრიშვილი.

საქართველოში გასული საუკუნის 80–იანი წლების მეორე ნახევარში შექმნილი ჯგუფების უმეტესობისთვის უცხო არ ყოფილა სოციალური თემები. „მძიმე ჯვარის“ ფრონტმენი, ლევან ბეიტრიშვილი ამას ადასტურებს და აღნიშნავს, რომ მათ შემოქმედებაშიც არსებობს სხვადასხვა პრობლემატური თემა: „ჩვენს მუსიკაში სიყვარულის, სექსის, ნებისმიერი ურთიერთობის თემა სოციალურია. ის, რაზეც პოპსაშიც მღერიან, ზედმეტად ტკბილ მურაბასავითაა, ერთჯერადი მოხმარების ცელოფანის პარკივითაა. საერთოდ, როკი თავისი მუსიკალური წყობითა და ტექსტებით პროტესტისა და ამბოხის გამოხატულებაა. როკს უზარმაზარი ემოციური დატვირთვა აქვს, რომელიც შეიძლება იყოს დიდი სიხარულის ან მწუხარების გამომხატველი. ალბომში შესული ინგლისურენოვანი ტექსტები უფრო სოციალურია. სხვათა შორის, მინდა ვთქვა, რომ ამ არჩევნებში მონაწილე პარტიების ყველა კონცერტზე ერთი და იგივე პოპსა შემადგენლობა გამოვიდა, რაც ცოტა არ იყოს, სასაცილო იყო. ისიც სასაცილოა, ლუდის დღესასწაულებზე საქართველოში პოპსავიკები რომ გამოდიან. არადა, საქართველოს დღეს როკი უფრო სჭირდება, ვიდრე პოპსა.

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

პოპსას აღზევება, მე მგონი, სახელმწიფო პოლიტიკაა. როკი არ აწყობთ, რადგან მისი მოსმენისას ახალგაზრდები იმ ენერგიას იღებენ, რომლითაც ნებისმიერ სიბინძურეზე რეაგირების სურვილი გაუჩნდებათ. ჩვენი სახელმწიფო მოზარდებს ტვინში პოპსას უტენის. მას პოპსას საშუალებით სურს, ახალგაზრდები მოკრუტუნე კატის მდგომარეობაში ამყოფოს. თუ მოზარდს მამის ყველაფერი მოეწონება, მაშინ ის თაობა დაღუპულია“.

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

ბიჭებს მიაჩნიათ, რომ საქართველოში როკს უფრო მეტად უნდა გაუკეთდეს პოპულარიზაცია. ამისთვის კი, მათი აზრით, უნდა გაკეთდეს როკ-კლუბი, ოღონდ არა ელიტური, არამედ თინეიჯერული, სადაც შესვლა და ლუდის საფასური ძვირი არ იქნება.