გადავწყვიტე, ირაკლი ჩარკვიანის შესახებ დამეწერა. ძალიან არ მინდოდა, სტანდარტული გამოსულიყო. გადავათვალიერე თითქმის ყველაფერი, რაც ირაკლის შესახებ დამიწერია, ვნახე ჩემი სატელევიზიო სიუჟეტები, სადაც მას მონაწილეობა მიუღია, გადავიკითხე ირაკლის მოწერილი მეილები... დაბოლოს, წავაწყდი ძველ ინტერვიუს, რომელიც 2002 წლის თებერვალში მასთან ჩავიწერე ერთი გაზეთისთვის. ირაკლი თანამედროვე ქართულ მუსიკაზე საუბრობს და წუხს, რომ თანამედროვე ქართველ შემსრულებლებს და, ზოგადად, ახალგაზრდებს პროტესტის გრძნობა არა აქვთ, რაც ძალიან ცუდია. ბევრი ფიქრი არ უნდა იმას, რომ ამ სფეროში 10 წლის შემდეგაც აბსოლუტურად არაფერი შეცვლილა.
ირაკლი ჩარკვიანი: „თანამედროვე ქართული მუსიკა დღეს ნაკლებად პრობლემატურია. არადა, მეტი სოციალური მუხტი უნდა იყოს, რადგან ირგვლივ ბევრი სიმწვავეა. ახალგაზრდები ამას არ გამოხატავენ თავიანთი შემოქმედებით. მათი მიდგომა მუსიკის მიმართ ძალიან კომპრომისულია, რაც, ცოტა არ იყოს, შემაშფოთებელიცაა. ყოველ შემთხვევაში, მე მგონი, ეს ჩვენი კულტურული ჩაკეტილობის ბრალია. დასავლურ კულტურებში ჩვენ ვხედავთ, რომ ამ მხრივ ახალგაზრდები აქტიურები არიან. ეს კიდევ იმის ბრალია, რომ, საუბედუროდ, საქართველოში არ განვითარდა დემოკრატიული ინსტიტუტები და როკ-ენ-როლი – დემოკრატიის მუსიკა. სამწუხაროდ, სოციალურად აქტიურ მუსიკაში მე დღეისათვის ვერავის ვხედავ. ეს ცუდია. ჩვენი ახალგაზრდები ნაცადი, უკვე განვლილი გზებით მიდიან და ეთნოგრაფიულ მუსიკას ეჭიდებიან... არავის უჩნდება სურვილი, მუსიკით გამოხატოს საკუთარი აზრი დღევანდელ მდგომარეობასთან დაკავშირებით. ეს, ალბათ, ჩვენი ხასიათის კომპრომისულობა და აღმოსავლური შემგუებლობაა, რომელიც ძალზედ თვალშისაცემია...
ჩვენთან რევოლუცია ყოველთვის ელიტურია. არასოდეს ხდება ნორმალური სვლა, რადგან ეს არ არის მასობრივი. ჩემი აზრით, ეს დამღუპველია საერთოდ ქვეყნისთვის. ახალგაზრდები იმ საკითხებში ერთიანდებიან, რომელიც აბსოლუტურად ჩაკეტილი და კონსერვატორულია და არა იმ საკითხებში, რომლებმაც შესაძლოა ქვეყნის ბედი გადაწყვიტოს. არც ერთი დამრღვევი ახალგაზრდა არ ჩანს. ჩვენ თაობაში ასეთი დამრღვევები ვიყავით: მე, კოტე ყუბანეიშვილი და კიდევ სხვები, ანუ იყვნენ ისეთები, რომლებიც არღვევდნენ იმ წესებს და საზოგადოებას აიძულებდნენ, ადრენალინი გამოეყო. დღეს ახალგაზრდებს შორის ასეთ პერსონაჟს ვერ ვხედავ. ესენი არიან ყველაფერთან შეგუებულები, რომელთაც სურვილიც კი არ უჩნდებათ, რომ სოციალურად აქტიური პოზიცია გამოხატონ და მიღებული წესრიგი დაარღვიონ.
ეროვნულმა მოძრაობამ ახალგაზრდების მუსიკალური პროტესტი იმ თვალსაზრისით ჩაკლა, რომ ახალგაზრდებმა გააკეთეს მხოლოდ ერთი დასკვნა – მათი პოლიტიკურ აქტივობის შედეგად შესაძლებელი იყო ისინი პარლამენტში მოხვედრილიყვნენ და ამით ფინანსური მომავალი გასჩენოდათ. ეს, უბრალოდ, ცხოვრებასთან პრაგმატული დამოკიდებულებაა. დასავლეთისგან განსხვავებით, აქ ადამიანს ერთადერთი შანსი აქვს – გახდეს პოლიტიკოსი. მხოლოდ მაშინ ექნება ფინანსური დივიდენდები და შეძლებს ცხოვრებას. ეს, საუბედუროდ, ამ საკითხისადმი ძალიან პრაგმატული, ვიწრო და აღმოსავლური მიდგომაა“.
ჟურნალი „თბილისი Out“ #13, ოქტომბერი 2011 წელი
ჟურნალი „თბილისი Out“ #13, ოქტომბერი 2011 წელი
მოუსმინე:
ლაშა, მადლობა ირაკლის და ნამდვილი მუსიკის ფანების სახელით. მენატრება ადამიანები, რომლებიც აზროვნებენ და თავის ნაფიქრალს სწორად გადმოსცემენ.
ReplyDelete