ჩვენ მწერ(ლ)ები

დიდი ხანია, წერის სურვილმა ამიტანა. მინდა ვწერო რომანები და მოთხრობები, საერთოდ, ყველაფერზე. დღეს წერა გაადვილდა. თუ კომპიუტერი გაქვს, ამაზე ადვილი არაფერია. მოკალათდები შენთვის თეთრად მოციმციმე მონიტორის წინ, გვერდით კაქტუსს დაიდგამ (ამბობენ კომპიუტერის მავნე გამოსხივებას ისრუტავსო) და მოგეცა ლხენა! წერე და წერე! მე შენ გეტყვი და, ფურცლები გამოგელევა, თუ საწერკალამში მელანი გაგითავდება. ჰოდა, გადავწყვიტე, სურვილი ავისრულო და დღეიდან ძალიან ბევრი ვწერო. აბა, რა მაქვს სხვა საქმე? მართალია, ჩემგან არც ედგარ ალან პო და არც სულმნათი თეოდორე დოსტოევსკი არ დადგება, მაგრამ ამას ნამდვილად არ ვჩივი. მთავარია წერა, რომელიც დღეიდან უკვე დიდ სიამოვნებას მანიჭებს. აი, ამ წუთებში ვწერ და სიამოვნებისგან კატასავით ვკრუტუნებ. იცით, რა კარგი გრძნობაა კლავიატურაზე ნაზად კაკუნი? მერე, როდესაც ხედავ, რა ლამაზი შავი ხნულები ჩნდება მონიტორის თეთრ „ფურცელზე“ და როგორ ივსება სითეთრე შენი გულმოდგინე მეცადინეობით, ბილ გეიტსის სადღეგრძელოს შესმა გინდება Microsoft Word-ის შექმნისათვის.

ისინი კი, ვინც დღესაც ნამდვილ ფურცელზე ნამდვილ კალმისტარს თუ ფანქარს აფხაჭუნებენ, სრულიად ჩამორჩენილები არიან. არა, მაინც რა ვართ ეს მწერლები!.. ოჰ, ეს რა სიტყვა წამომცდა: „მწერლები“. თუმცა არა! ჩემმა ნახევრად უკრაინელმა ძმაკაცმა რამდენიმე წლის წინ სრული სერიოზულობით მკითხა: Мцери по грузински что значит? Это же человек, который пишет, писатель? მან თავისი მცირე ქართული ერუდიციით, მშვენიერი ლინგვისტური აღმოჩენა გააკეთა. მეც უკვე შევუდექი ჩემს მწერულ მოღვაწეობას და ნურავინ დამიწყებს მერე ისაო და ესაო, რა საშინელება უდღაბნიაო, თორემ ნამდვილი მწერივით ავად ავზუზუნდები და მიქნიონ მერე ბუზის საკლავი. რა! სხვაზე ნაკლები მწერი და ქართველი რით ვარ?

ვერავინ დამაყვედრის „ვარდების რევოლუციის“ დროს სად იყოო, რადგან მაშინ, წვიმასა და სიცივეში, მეც სხვებივით ყოველგვარი ანგარების გარეშე ვიწუწებოდი, ვიყინებოდი და არყით ვთბებოდი. თუმცა მიტინგების პირველი დღიდანვე, სხვა მწერებისგან განსხვავებით, დარწმუნებული ვიყავი, რომ ის მთავარი და „მოსასპობი“ (როგორც ერთ ლოზუნგზე ეწერა) აუცილებლად გადადგებოდა. ჰოდა, ამაში ნურავინ შემომედავება, თორემ დავბეჭდავ საკუთარი თხზულებების ვეებერთელა წიგნს და მოვაწყობ პრეზენტაციებს „პარნასებში“, „ლიტერატურულ კაფეებში“ და ეროვნული ბიბლიოთეკების დარბაზებში. მერე იძახონ ტელევიზორში, რა მაგარი წიგნი დაუწერიაო! – ესენი ხომ, ერთმანეთის შემოქმედებაზე, კარგის მეტს არაფერს ამბობენ (თან იძახიან კრიტიკა არ არსებობსო). თუ წიგნს დავბეჭდავ, თანაამქრელად ჩამთვლიან და პირში ცუდს არაფერს მეტყვიან. ზურგსუკან კი მლანძღონ, რამდენიც უნდათ, – ეს ნამდვილად არ მადარდებს.

არადა, მეც მინდა გრანტები! მეც მინდა „რუსთავი 2“-ის ეთერში გამოსვლა და ყველაფერზე, თუნდაც მეთუნეობაზე საუბარი! მეც მინდა ყველაფრის შესახებ აზრს მეკითხებოდნენ! ამის სრული კონსტიტუციური უფლება მაქვს და ჩემი სურვილის აღსრულებაში წინ ვერავინ გადამეღობება, თვით ყველაზე კორუმპირებული, მაგრამ კომპეტენტური მწერალი ვინმე ჯუსტალ ჯანჯიკაშვილი. „იცოდე კანონი და იქნები დაცული!“ – მართლაც მშვენიერი, ცხოვრებაში დასანერგი პრაგმატული ლოზუნგია. პრაგმატიზმის გარეშე კი, დღევანდელი მწერი არარაობაა.

აი, ხედავთ, უკვე რა მაგარი დასკვნები გავაკეთე და მერე რას ვიზამ?! ამიტომ ნურავინ გაბედავს და იტყვის, წერა არ სცოდნიაო. მე ბავშვობიდანვე მქონდა წერისადმი მიდრეკილება. გენიოსსაც კი მეძახდნენ. მართალია, მხოლოდ დღეს გადავწყვიტე, სერიოზულად ვეზიარო ლიტერატურას, მაგრამ ზურგს 20-წლიანი შემოქმედებითი გზა მიმაგრებს, რადგან წვრილ-წვრილ ლიტერატურულ გაზეთებში გამომიქვეყნებია: სამოცამდე პიესა, ოთხმოცამდე რომანი და ორასორმოცდაათზე მეტი ნოველა თუ მოთხრობა. მართალია, მათ ფართო საზოგადოება არ იცნობს, მაგრამ ამას რა მნიშვნელობა აქვს? ხომ მიღწვია და დამიწერია? ჰოდა, აღარ მინდა ჩრდილში ყოფნა. მინდა, ჩემს შემოქმედებას ყველა გაეცნოს. ჰო, მართლა, – ლექსებსაც ვწერ. ზუსტად 7 თვის წინ, მწვავე სულიერი დეპრესიის დროს შევთხზე ანდერგრაუნდ პოეზიის შედევრი „სიყვარულის სარეცელს მთვარის ფტორმჟავასფერ კრატერზე დაგიგებ“. მე ქართული მწერლობის აღმოჩენა ვარ და უკვე დადგა დრო, მადლიერმა შთამომავლობამ საკადრისი პატივი მომაგოს. არადა, ბევრ რამეს კი არ ვითხოვ?

უბრალოდ, მინდა, გაის ამ დროს „თბილისობის“ „ბრწყინვალე“ დღესასწაულზე „ღირსების ორდენით“ დამაჯილდოვონ და ამ ქალაქის საპატიო მოქალაქედ გამომაცხადონ. მინდა, „თავისუფალი თეატრის“ სცენაზე ავთო ვარსიმაშვილმა ჩემი პიესა დადგას. დიდი სურვილი მაქვს, თანაამქრელმა მწერებმა, ვაკის პარკის შესასვლელში, არკასთან სიცოცხლეშივე ძეგლი დამიდგან. მინდა, მწერთა კავშირის ან მწერთა ფედერაციის წევრი გავხდე და სხვა მწერების შემოწირულობებზე ვიცხოვრო. ხომ ხედავთ, რა მოკრძალებული სურვილები მაქვს? ამიტომ, ნუ დამძრახავთ, ჩემი თავხედობის გამო.

ახლა, მთავარია, „რუსთავი 2“-ის ეკრანზე მოვხვდე (სადაც ჩემი სახელის ქვეშ იქნება ტიტრი: „მწერალი“) და ჩემი ბრძნული მწერული აზრები ვაფრქვიო. სხვა ტელევიზიები კი, ამის შემდეგ მიმიწვევენ. მათი უმრავლესობა სწორებას ხომ, სწორედ, ამ ტელეკომპანიაზე აკეთებს? ჰოდა, მოვდივარ და დამხვდით. ერთად ვიზუზუნოთ.

ვისაც ჩემს მწერულ ღირსებებში ეჭვი ეპარება, მომწერეთ.