პა-პა-პა, ძმებო, რა დრო დაგვიდგა? როგორც იტყვიან, „მიეცი ნიჭსა გზა ფართო... ათავისუფლე მონები!“... თავადაც კარგად ვიცი, რომ შეცდომა დავუშვი და არასწორი ციტირება გავაკეთე, მაგრამ მეპატიება. იცით რატომ? დღეს ყველა უვიცს ყველაფერს პატიობენ და ჩემს ამ პატარა ლაფსუსზე (წარმოითქმება რაც შეიძლება რბილი „ლ“) ყურადღების გამახვილება ღირს კია? დიაღაც, რომ არ ღირს, ახლა, ამის დრო არ არის. ის კი არა, პირდაპირ გეტყვით, რომ ეს ჩემი მოგონილი ციტატაა. ჰა-ჰა და ჰი-ჰი! აბა, ვინმე თამამად შემომედავოს. ყველას დავუმტკიცებ, რომ მართალი ვარ და საერთოდ არ მაინტერესებს, ვიღაც ვიგინდარათა მონაჩმახი. მით უმეტეს, ეს უკანასკნელნი, თვალს უფრო საშინელ რამე-რუმეებზე ხუჭავენ. აბა, ჩვენს დამოუკიდებელ ტელევიზიათა ჟურნალისტებზე ხმას ვინ ამოიღებს? რაც შეიძლება საშინელი და ჟრუანტელის მომგვრელი მასალის მოპოვება მათი წმინდათაწმინდა საქმეა.
ვინ გაბედავს, რომ „რუსთავი 2“-ის საინფორმაციო პროგრამების ჟურნალისტზე თქვას უვიციაო? ვერავინ... იმ შემთხვევაშიც კი, როდესაც ერთ-ერთი მათგანი ქუთაისიდან პირდაპირი ჩართვისას, დღისით-მზისით, გვიმტკიცებს, რომ ლადო მესხიშვილის თეატრი ახმეტელის სახელობისაა. თანაც ამას ისე დამაჯერებლად იმეორებს რამდენჯერმე, საბოლოოდ ყველა ვრწმუნდებით, რომ ჟვანიასა და სააკაშვილის ქუთაისში ვიზიტის შემდეგ თეატრს სახელი გადაერქვა. ძალიან გთხოვთ, ამ ქალაქს თავი დაანებეთ (თავისი გასაჭირი ეყოფა)... თუ არა და, ქუჩებისა და შენობების სახელები მაინც ახსენეთ ზუსტად.
აბა, ვინ შეძლებს პირდაპირ თქვას, რომ ქართველი პოპულარული მომღერლების აბსოლუტური უმრავლესობა უგემოვნოა? ვინც დამიმტკიცებს, რომ ქართული პოპსა გემოვნებიანია, ძალიან მაგარ კომპაქტ-დისკს ვაჩუქებ, რომელზეც არ იქნება ჩაწერილი არჩილ შოთას ძე მეფარიძის, „საუნდის“, სტეფანეს და მისთ. სიმღერები. კარგად მესმის, რომ გემოვნებაზე არ დავობენ (ვითომ არ დავობენ?), მაგრამ უგემოვნებობის ექსპანსიაზე ხომ უნდა ისაუბროს ვინმემ? არა, ბატონო, საერთოდ არ მსურს ამ თემაზე ლაპარაკი, მაგრამ რაღაც ზღვარი ხომ უნდა არსებობდეს? დღევანდელი თანამედროვე მუსიკის შემხედვარე გია სურამელაშვილის დრო მომენატრა. მაშინ ალტერნატივა მაინც არსებობდა. ნუთუ ბაზრობების იქით ვეღარ ვიხედებით და აღარ შეგვიძლია თუნდაც, თბილისური პეიზაჟებით მაინც დავტკბეთ. რატომ გვინდა, რომ მაინცადამაინც მტვერსა და ნაგავში ვიცხოვროთ და ადამიანობა დავკარგოთ? რატომ გვაინტერესებს რა ახალი კლიპი გადაიღო ლელა წურწუმიამ და სად იქნება მისი პრეზენტაცია თავისი ალა-ფურშეტით და ერთხელაც არ დავფიქრებულვართ, თუ რატომ არ არის კუს ტბაზე კუ, რატომ არ იცოდა ბეთჰოვენმა გამრავლების ტაბულა, ან რატომ დავანებეთ თავი მუსიკის მოსმენას?
რას ჰგავს ჩვენი ცხოვრება? ამ ბანძმა ინფორმაციამ წაგვლეკა. ამდენი ტელევიზია და ჟურნალ-გაზეთი არსებობს თბილისში და ყველა ერთმანეთს მხოლოდ ცუდი და ე.წ. ელიტური, ჭრელი ამბების მოპოვებაში ეჯიბრება. საინტერესოა, მხოლოდ ძალიან ბევრი სისხლი, გვამი, ძალადობა, პათოლოგიური სექსი და ე.წ. ესტრადა გვასულდგმულებს? ვეღარც კი ვხვდებით, რომ ამოდენა სიმახინჯის შემხედვარე, ჩვენც ვბანძდებით. დღეს მხოლოდ რკინის ნერვებიანი და უნერვო, უსულო ადამიანი გრძნობს თავს კარგად. არადა, ტელევიზიები, პრესა, წესით, საზოგადოებრივ დაკვეთას უნდა ასრულებდეს. შთაბეჭდილება რჩება, რომ თავად საზოგადოება, ანუ ჩვენ, უკვე საკმაოდ ზომბირებულები ვართ და ეს ყველაფერი, მართლაც გვაინტერესებს. ჩვენივე ხელით ვანადგურებთ საკუთარ თავს და გვიხარიასავით კიდეც. თავისუფლება კი, დამოუკიდებელი მედიის არსებობა გვგონია მხოლოდ.
არ მოგენატრათ ახალი და მშვენიერი ფირფიტის მოსმენა, როდესაც მეგობრები ერთად იკრიბებოდით და ჩანაწერზე დაუსრულებლად ლაპარაკობდით? ვერ წარმომიდგენია, როგორ შეიძლება ადამიანი დაჯდეს და განმარტოებულმა გაარჩიოს ჩვენი პოპსავიკების აბსოლუტური უმრავლესობის ახალი თუ ძველი ალბომები. დარწმუნებული ვარ, რომ ჩვენს პატარა ქვეყანაში, კიდევ დარჩნენ ადამიანები, ვისაც კარგად ესმის ნამდვილი მუსიკის ფასი. ბედნიერი ვარ, რომ ასეთი მკითხველები (მათ უმრავლესობას ჩემ მეგობრად მივიჩნევ) ხშირად მწერენ და მიზიარებენ საკუთარ აზრს სხვადასხვა საკითხებზე.
მონური მორჩილება ასულდგმულებს უგემოვნებობას. მონური შემგუებლობა და ინდიფერენტიზმი საქართველოში ახალ-ახალი ყვითელ-ყავისფერი პოპსა „ვარსკვლავების“ აკიაფებას უწყობს ხელს. ჩვენივე ნიჰილიზმის გამო, კიდევ კარგა ხანს ვიქნებით ბაზრობებისა და მარშრუტკების კუჭის ამშლელ მუსიკაზე (ე.წ. „ქართულებზე“) „შემჯდრები“. ტოტალური ფლეგმატურობის გამო კი, კიდევ რამდენიმე წელი ვერ ვეღირსებით მშვიდ, ბედნიერ ცხოვრებას. მხოლოდ „ფართებზე“ „ვიგულავებთ“ და „შევუბერავთ“.
ვინ გაბედავს, რომ „რუსთავი 2“-ის საინფორმაციო პროგრამების ჟურნალისტზე თქვას უვიციაო? ვერავინ... იმ შემთხვევაშიც კი, როდესაც ერთ-ერთი მათგანი ქუთაისიდან პირდაპირი ჩართვისას, დღისით-მზისით, გვიმტკიცებს, რომ ლადო მესხიშვილის თეატრი ახმეტელის სახელობისაა. თანაც ამას ისე დამაჯერებლად იმეორებს რამდენჯერმე, საბოლოოდ ყველა ვრწმუნდებით, რომ ჟვანიასა და სააკაშვილის ქუთაისში ვიზიტის შემდეგ თეატრს სახელი გადაერქვა. ძალიან გთხოვთ, ამ ქალაქს თავი დაანებეთ (თავისი გასაჭირი ეყოფა)... თუ არა და, ქუჩებისა და შენობების სახელები მაინც ახსენეთ ზუსტად.
აბა, ვინ შეძლებს პირდაპირ თქვას, რომ ქართველი პოპულარული მომღერლების აბსოლუტური უმრავლესობა უგემოვნოა? ვინც დამიმტკიცებს, რომ ქართული პოპსა გემოვნებიანია, ძალიან მაგარ კომპაქტ-დისკს ვაჩუქებ, რომელზეც არ იქნება ჩაწერილი არჩილ შოთას ძე მეფარიძის, „საუნდის“, სტეფანეს და მისთ. სიმღერები. კარგად მესმის, რომ გემოვნებაზე არ დავობენ (ვითომ არ დავობენ?), მაგრამ უგემოვნებობის ექსპანსიაზე ხომ უნდა ისაუბროს ვინმემ? არა, ბატონო, საერთოდ არ მსურს ამ თემაზე ლაპარაკი, მაგრამ რაღაც ზღვარი ხომ უნდა არსებობდეს? დღევანდელი თანამედროვე მუსიკის შემხედვარე გია სურამელაშვილის დრო მომენატრა. მაშინ ალტერნატივა მაინც არსებობდა. ნუთუ ბაზრობების იქით ვეღარ ვიხედებით და აღარ შეგვიძლია თუნდაც, თბილისური პეიზაჟებით მაინც დავტკბეთ. რატომ გვინდა, რომ მაინცადამაინც მტვერსა და ნაგავში ვიცხოვროთ და ადამიანობა დავკარგოთ? რატომ გვაინტერესებს რა ახალი კლიპი გადაიღო ლელა წურწუმიამ და სად იქნება მისი პრეზენტაცია თავისი ალა-ფურშეტით და ერთხელაც არ დავფიქრებულვართ, თუ რატომ არ არის კუს ტბაზე კუ, რატომ არ იცოდა ბეთჰოვენმა გამრავლების ტაბულა, ან რატომ დავანებეთ თავი მუსიკის მოსმენას?
რას ჰგავს ჩვენი ცხოვრება? ამ ბანძმა ინფორმაციამ წაგვლეკა. ამდენი ტელევიზია და ჟურნალ-გაზეთი არსებობს თბილისში და ყველა ერთმანეთს მხოლოდ ცუდი და ე.წ. ელიტური, ჭრელი ამბების მოპოვებაში ეჯიბრება. საინტერესოა, მხოლოდ ძალიან ბევრი სისხლი, გვამი, ძალადობა, პათოლოგიური სექსი და ე.წ. ესტრადა გვასულდგმულებს? ვეღარც კი ვხვდებით, რომ ამოდენა სიმახინჯის შემხედვარე, ჩვენც ვბანძდებით. დღეს მხოლოდ რკინის ნერვებიანი და უნერვო, უსულო ადამიანი გრძნობს თავს კარგად. არადა, ტელევიზიები, პრესა, წესით, საზოგადოებრივ დაკვეთას უნდა ასრულებდეს. შთაბეჭდილება რჩება, რომ თავად საზოგადოება, ანუ ჩვენ, უკვე საკმაოდ ზომბირებულები ვართ და ეს ყველაფერი, მართლაც გვაინტერესებს. ჩვენივე ხელით ვანადგურებთ საკუთარ თავს და გვიხარიასავით კიდეც. თავისუფლება კი, დამოუკიდებელი მედიის არსებობა გვგონია მხოლოდ.
არ მოგენატრათ ახალი და მშვენიერი ფირფიტის მოსმენა, როდესაც მეგობრები ერთად იკრიბებოდით და ჩანაწერზე დაუსრულებლად ლაპარაკობდით? ვერ წარმომიდგენია, როგორ შეიძლება ადამიანი დაჯდეს და განმარტოებულმა გაარჩიოს ჩვენი პოპსავიკების აბსოლუტური უმრავლესობის ახალი თუ ძველი ალბომები. დარწმუნებული ვარ, რომ ჩვენს პატარა ქვეყანაში, კიდევ დარჩნენ ადამიანები, ვისაც კარგად ესმის ნამდვილი მუსიკის ფასი. ბედნიერი ვარ, რომ ასეთი მკითხველები (მათ უმრავლესობას ჩემ მეგობრად მივიჩნევ) ხშირად მწერენ და მიზიარებენ საკუთარ აზრს სხვადასხვა საკითხებზე.
მონური მორჩილება ასულდგმულებს უგემოვნებობას. მონური შემგუებლობა და ინდიფერენტიზმი საქართველოში ახალ-ახალი ყვითელ-ყავისფერი პოპსა „ვარსკვლავების“ აკიაფებას უწყობს ხელს. ჩვენივე ნიჰილიზმის გამო, კიდევ კარგა ხანს ვიქნებით ბაზრობებისა და მარშრუტკების კუჭის ამშლელ მუსიკაზე (ე.წ. „ქართულებზე“) „შემჯდრები“. ტოტალური ფლეგმატურობის გამო კი, კიდევ რამდენიმე წელი ვერ ვეღირსებით მშვიდ, ბედნიერ ცხოვრებას. მხოლოდ „ფართებზე“ „ვიგულავებთ“ და „შევუბერავთ“.
No comments:
Post a Comment