დეფი თავის ახალ წიგნში ცდილობს საკუთარი გმირების ბედი განიცადოს
6 ივნისს, თომას მანისა და პუშკინის დაბადების დღეს, წიგნის მაღაზია „პარნასში“ შედგა დავით-დეფი გოგიბედაშვილის ახალი წიგნის „P.S.“-ის პრეზენტაცია, რომელიც გამოსცა გამომცემლობა „საარმა“. დეფისთვის ეს რიგით მეორე წიგნია. ქართველი მკითხველი უკვე კარგად იცნობს ამ ნიჭიერი მწერლის, ტელეჟურნალისტისა და კინომსახიობის 2001 წელს „ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობის“ მიერ დასტამბულ წიგნს „ჩემმა ტყუპისცალმა მიპოვნოს“. ყოველთვის საინტერესოდ მოსაუბრე დეფის „ახალი ვერსია“ საკუთარი წიგნის პრეზენტაციაზე შეხვდა.
დეფი: – ჩემი აზრით, XXI საუკუნის ლიტერატურა ახალი აღმოჩენებით ყალიბდება. რამდენად გენიალურია ესა თუ ის აღმოჩენა, ამას დრო განსაზღვრავს, მაგრამ ადამიანს ამისკენ უნდა ჰქონდეს მისწრაფება. ყოველთვის ვიყავი ისეთი ლიტერატურის, მუსიკის, ფერწერის, სივრცის და, გნებავთ, მედიის მოტრფიალე, რომელიც ჩემში აღძრავდა კეთილშობილ სურვილებს და უკეთესისკენ მისწრაფებას.
ძალიან მსურდა ჩემი ნაფიქრი და დიალოგი წიგნის გმირებთან ქაღალდზე გადმომეტანა. ტელეგადაცემა „გმირში“ ამას მედიის საშუალებით ვახერხებდი, ხოლო ახლა ლიტერატურას დავუბრუნდი, რომელსაც ბოლო 10 წელია ხელი მივყავი. ეს წიგნი სტრუქტურულად ახალი ჟანრის რომანად მესახება, რადგან მისი პერსონაჟები კლასიკური ლიტერატურის წიგნის გმირები არიან. შევეცადე ამესახა მათი ბედი, განსაცდელი, საქციელი, იმედები, მისწრაფებები და წინააღმდეგობათა გადალახვის დიდი სურვილები.
საინტერესოა, რას განიცდის ადამიანი ჩვენს ცხოვრებაში და წიგნის გმირი ნაწარმოებში. თუკი შესაძლებელია ჩვენ ვინმე გვესიზმრებოდეს, რომელიც ჩვენს ინტრავერტულ სამყაროში გაღვიძებისთანავე თავის ცხოვრებას ასრულებს, მაშინ რატომ არ შეიძლება ჩვენც ვიღაცას ვესიზმრებოდეთ და როდესაც ის გაიღვიძებს, გავქრეთ? ასევეა წიგნის გმირიც. როდესაც წიგნს ვხურავთ, მის გმირს ყველაფერი ავიწყდება, მაგრამ, როდესაც ხელახლა გადავიკითხავთ, გმირი ხელახლა განიცდის თავის ბედს. დაფიქრებულა ვინმე იმაზე, თუ რას განიცდის წიგნის გმირი ამ დროს?
– დეფი, მაინც რას დაარქმევ შენს წიგნს. ეს შენი მოთხრობებია, რომანი, სატელევიზიო გადაცემათა სცენარები თუ კიდევ სხვა რამ?
– ასე კონკრეტულად ვერ იტყვი. ეს არ არის არც მოთხრობა, არც ნოველა, არც ესსე. ის საკუთარ თავში იმ საიდუმლოს მოიცავს, რომელსაც ადამიანი თაროზე შემოდებული წიგნის შემყურე და მერე მისი გადმოღებისას ყოველთვის მიელტვის. აქ ერთგვარი ინტიმური გარემოა შექმნილი. საერთოდ, მკითხველს თუ შეუძლია წიგნთან მარტო დარჩენა, ამ ნაწარმოებში წიგნის გმირი ავტორთან რჩება მარტო. ე.ი. რაღაც უცნობ მოვლენასთან გვაქვს საქმე. ვცდილობ ამ ყველაფერს დაკანონებური ლიტერატურული სახე მივცე. თუკი ამას XXI საუკუნის ლიტერატურა მიიღებს და გაითვალისწინებს, მაშინ ახალ ჟანრობრივ აღმოჩენასთან გვექნება საქმე.
თავისთავად ეს ფენომენი (ლიტერატურა ლიტერატურაში) არ არის ჩემი აღმოჩენილი. შეგვიძლია გავიხსენოთ ვერგილიუსის „ენეიდა“, სერვანტესის „დონ კიხოტი“, კიდევ მრავალი, მათ შორის გივი მარგველაშვილის გენიალური რომანი „მუცალი“, სადაც გმირები ერთმანეთს სხვადასხვა წიგნებიდან ხვდებიან. ამიტომ არა ვარ ორიგინალური, მაგრამ ჩემი წიგნი ინტერვიუების, ანუ იმ პრაგმატული ფორმით ჩამოვაყალიბე, რომელსაც ჩვენი ტექნო XXI საუკუნე ითვალისწინებს. ეს სხარტი, მოკლე, აზრთან და მიზანთან მაქსიმალურად მიახლოვებული ერთგვარი წვრთნაა ავტორსა და აღმქმელს შორის.
– ხალხი პირველ რიგში, როგორც ტელეჟურნალისტს გიცნობს. საინტერესოა, ხომ არა გაქვს ამ სფეროში რაიმე ახალი პროექტები?
– მაქვს ორი გადაცემის იდეა. ერთ-ერთი მათგანი უკვე ხორცშესხმულია, მეორე მზადების პროცესშია. ამ პროექტების განხორციელებაში ხელი შემიშალა რომანზე მუშაობამ, რომელიც ზუსტად ერთ კვირაში გამოდის. ტელევიზიაშიც, რა თქმა უნდა, ვეცდები იგივე იდეა გავატარო, რომელიც ქაღალდზე გადმომაქვს.
ჩემთვის მედიის სივრცე ის უნივერსალური საშუალებაა, სადაც ერთად იკრიბება გემოვნება, მისწრაფება, ხელოვნების ჟანრები, ადამიანის მოქმედების იმპულსი და ა.შ. ზუსტად ვერ გეტყვი, რამდენად მალე და სად განხორციელდება ჩემი სატელევიზიო იდეები. ჯერ-ჯერობით თავს შევიკავებ დავასახელო ის ტელეკომპანია, სადაც შესაძლოა ვიმუშავო, მაგრამ ჩვენი მაყურებლისთვის უცხო არ უნდა იყოს, თუ რატომ ჰქვია ტელეკომპანია „მზეში“ ერთ-ერთ საინფორმაციო გადაცემას „მზერა“. ამაში, ცხადია, წვლილი მეც მიმიძღვის და ალბათ იქ ვიმუშავებ, სადაც ჩემი მეგობარი კოლეგები მუშაობენ.
– რას გვეტყვი დღევანდელ ქართულ ლიტერატურაზე, როგორც მკითხველი და როგორც ერთ-ერთი ავტორი?
– ლიტერატურაში ობიექტურად ვერავის შევაფასებ. ყოველთვის ვიქნები სუბიექტური, რადგან თავადაც ვწერ. ობიექტური გავხდები მხოლოდ იმ შემთხვევაში, როდესაც ტელევიზიაში ჟურნალისტად დავბრუნდები. აქედან გამომდინარე, ვერ შევაფასებ ჩემს თანამედროვე კოლეგებს. შესაძლოა, ბევრ მათგანს ბოლომდე არც კი ვიცნობ. თუმცა, პოეზიაში დიდი სიამოვნებით გამოვყოფდი ზურა რთველიაშვილსა და რატი ამაღლობელს. პროზაიკოსებიდან კი ძალიან მომწონს ზაზა ბურჭულაძის წიგნები, განსაკუთრებით – „სულთათანა“, რომელიც მან გრეგორ ზამზას ფსევდონიმით დაწერა. დიდ ბოდიშს ვიხდი, თუ დანარჩენებზე დღეს ვერ ვისაუბრებ. შეგნებულად შევიკავებ თავს, რადგან ლიტერატურა, ჩემის აზრით, ყოველდღიური ლუკმაა და ის არ არის ნახევარსაათიანი პრეზენტაციისათვის გაანგარიშებული „სვეტსკაობა“. ლიტერატურა ზეგინდელი დღისთვის არის გაანგარიშებული.
– დეფი, თავს რითი ირჩენ? ლიტერატურით თუ ჟურნალისტიკით?
– ბოლო სამი წლის განმავლობაში თავი ვირჩინე კინემატოგრაფით. ვითამაშე როლები ოთარ იოსელიანის, ნანა ჯორჯაძის ფილმებში. შემდეგ რუსულ ტელეარხ „ენ-ტე-ვე“-ზე ტელესემინარი ჩატარდა, მონაწილეობა ავიღე და ჰონორარი ავიღე. ბაკურ სულაკაურმა ორი წლის წინ გამოსცა ჩემი წიგნი „ჩემმა ტყუპისცალმა მიპოვოს“, რომლის ჰონორარითაც, ასე თუ ისე, მთელი ზამთარი თავი გავიტანე. ძალიან მოხარული ვარ თუნდაც იმით, რომ დღეს უკვე 150 ცალი ახალი წიგნი გაიყიდა. თუ ასეგაგრძელდება, რა მიჭირს.
საერთოდ, ადამიანმა ტვინი არ უნდა მიასხას იმაზე ფიქრს, თუ როგორ იშოვოს ყოველდღიური საჭმლის ფული. ადამიანი არ უნდა რჩებოდეს მარტო. ის ბედნიერებისთვის არის გაჩენილი. მან ყოველთვის უნდა ეძებოს, პირველ რიგში, სულიერი და მერე ხორციელი ბედნიერება.
No comments:
Post a Comment