ქართველი ელექტრონული მუსიკის კომპოზიტორი და მუსიკოსი ნატალია (იგივე ტუსია) ბერიძე, რომელიც ცნობილია სასცენო ზედმეტსახელით ტბა, 1979 წლის 28 მარტს თბილისში დაიბადა. დაამთავრა პირველი საჯარო სკოლა. სწავლობდა თეატრალურ ინსტიტუტში ჟურნალისტიკას კოტე მახარაძის ჯგუფში. შემდეგ დაამთავრა GIPA-ს სახელმწიფო ადმინისტრირების მაგისტრატურა და ოდნავ მოგვიანებით ისევ GIPA-ში ჟურნალისტიკის მაგისტრატურა. იღებდა მოკლემეტრაჟიან ფილმებს და ვიდეო კლიპებს.
მუსიკის შექმნა ახალი საუკუნის დასაწყისიდან დაიწყო. დაწერილი აქვს საუნდტრეკები ფილმებისთვის, რეკლამებისთვის, ტელე და რადიოგადაცემებისთვის. იყო შემოქმედებითი ჯგუფის, Goslab წევრი. რამდენიმე წელი გერმანიაში ცხოვრობდა და ქმნიდა მუსიკას. მისი სამუშაო სტილებია: IDM, ემბიენტი, ელექტრონიკა, მინიმალი და ბოლო დროს – თანამედროვე კლასიკა. უცხოურ ლეიბლებში დღემდე გამოშვებული აქვს 10-მდე სოლო ალბომი და კიდევ ამდენის ჩაწერაში აქვს მონაწილეობა მიღებული, რამაც სახელი გაუთქვა საზღვარგარეთაც და სხვადასხვა ცნობილ მუსიკოსებთან ითანამშრომლა. მათ შორისაა მსოფლიოში სახელგანთქმული იაპონელი მუსიკოსი რიუიტი საკამოტო. ჰყავს ასევე მუსიკოსი მეუღლე – ნიკა მაჩაიძე და მცირეწლოვანი შვილი – ლეა. ჩვენი საუბარი რადიო „ქალაქის“ სტუდიაში გაიმართა.
– ტუსია, რა იყო პირველი მუსიკა, რასაც სერიოზულად მოუსმინე?
– სადაც გავიზარდე, იმ სახლში მუდამ მუსიკის ხმა ისმოდა. მამიდაჩემი ფორტეპიანოს პედაგოგია, ამიტომ სახლის იმ ფლიგელიდან, სადაც ის ცხოვრობდა, ყოველთვის ინსტრუმენტის ხმა გამოდიოდა. მამაჩემი და დედაჩემი ჯაზის ფანები იყვნენ და უამრავი ფირფიტა ჰქონდათ. ამავე დროს, მამა თავადაც ძალიან კარგად უკრავდა ჯაზს. ბავშვობისას „შტაბობანას“ ვთამაშობდი ხოლმე და მამიდას ფორტეპიანოს ქვეშ ვძვრებოდი, როცა მოწაფეებს ამეცადინებდა. ვუსმენდი მუსიკას და ყველაზე შთამბეჭდავი ალბათ ბახის პრელუდიები და ფუგები იყო. მახსოვს, მუსიკა ჩემთვის ძალიან ემოციური აღმოჩნდა, – ვიტირე კიდეც. ვიკითხე, ვინ დაწერა-მეთქი. მერე თავადაც შემიყვანეს მამიდაჩემთან. რამდენიმე წელი ვიჯახირე. მაგ ნაწარმოებების დაკვრაზე ვგიჟდებოდი. კიდევ, ძალიან კარგად მახსოვს, რომ „ბურატინოს თავგადასავლის“ ფილმის საუნდტრეკი გვქონდა ვინილზე, რომელიც ძალიან მიყვარდა. მისი ავტორი – ალექსეი რიბნიკოვი ჩემი ერთ-ერთი უსაყვარლესი კომპოზიტორია. ჩემს პირველ ალბომში რიბნიკოვის ტრიბიუტიც კი გავაკეთე. მოკლედ, კლასიკა და ჯაზი იყო ჩემთვის პირველი მუსიკა. როდესაც წამოვიზარდე, უკვე კასეტებზე ვუსმენდი Weather Report-ს, Earth Wind & Fire-ს და უამრავ ვინმეს.
– შენი დიდი ბაბუა ენათმეცნიერი ვუკოლ ბერიძე იყო, ბაბუა – აკადემიკოსი ვახტანგ ბერიძე. იქონიეს თუ არა მათ შენზე გავლენა?
– რასაკვირველია, ჰქონდათ გავლენა. ამას ახლა ვხვდები მეც და ხვდებიან ჩემი და და ძმა, ანუ მამიდაშვილები. ჩვენ ერთად ვიზრდებოდით. დიდ ოჯახში ათნი ვცხოვრობდით. ეს ბავშვისთვის ნამდვილი სამოთხეა, რადგან ყოველდღიურ დღესასწაულებს ვაწყობდით. ჩვენს ოჯახში კარი არ იკეტებოდა, მუდამ სტუმრები გვყავდა. ბაბუას გარდა, საოცარი ბებია მყავდა – ტუსია ფალავანდიშვილი, – ძალიან კარგი მხატვარი და არაჩვეულებრივი ადამიანი. ხასიათით იგი ბაბუას საპირისპირო მხარე იყო. ფაქტობრივად, ბებიას ებარა ოჯახი და ქმნიდა, როგორც იტყვიან, ამინდს. ბაბუ საკუთარ თავთან განმარტოებული, კაბინეტში ჩაკეტილი ადამიანი იყო – ძალიან ბევრს შრომობდა. იმედი მაქვს, რომ მუშაობის კულტურა და სამუშაოსადმი დიდი სიყვარული მისგან მივიღე მემკვიდრეობით. ხშირად ვერთობოდით ხოლმე ოჯახის წევრები, ის კი თავის საქმეს ჩაჰკირკიტებდა, რაც იშვიათობაა. დღესაც ადამიანები ერთმანეთზე სოციალურად დამოკიდებულები ვართ, გვჭირდება ერთმანეთის მხარდაჭერა და მხიარულება, რაც, რა თქმა უნდა, ცუდი არაა, თუმცა ამაში ზომიერებაა საჭირო, რაც ქართველებს, ხშირ შემთხვევაში, არ გვახასიათებს და მუშაობას ხშირად გართობას ვარჩევთ.
ბებიასთან ძალიან ახლოს ვიყავი. დედაჩემი სამსახურში რომ მიდიოდა, დილით ბებო მასაუზმებდა და სკოლისთვის მამზადებდა. ბაბუა ძალიან ბევრს მუშაობდა და მოგზაურობდა. მე კიდევ პატარა ვიყავი და კარგად არ მესმოდა, რატომ არ იყო ხშირად ჩემთან. ბავშვს გამრთობი სჭირდება და ვინც გეთამაშება, იმასთან უფრო ახლოს ხარ. ბაბუა მისტიკურ ადამიანად მეჩვენებოდა. ჩემი და, ნინა ჩემზე 10 წლით უფროსია და მასთან უფრო ახლო ურთიერთობა ჰქონდა. ახლა გული მწყდება, რომ მისგან ეს ინტელექტუალური ცოდნა ვერ მივიღე, ვეღარ მოვასწარი, რადგან პატარა ვიყავი...
– საინტერესოა, ბავშვობისას, ზღაპრების გარდა, რომელი ლიტერატურა მოგწონდა?
– ბავშვობიდან პოეზია მიყვარს, რადგან დედაჩემი მიკითხავდა ხოლმე პუშკინს, ლერმონტოვს, შექსპირს. მაგ დროს კითხვა არ ვიცოდი და ჩემთვის ვისწავლე პოეზიის პროზად გადაკეთება, ანუ შინაარსში წვდომა. 11 წლისამ პირველად მიხეილ ბულგაკოვის „ოსტატი და მარგარიტა“ წავიკითხე და გავგიჟდი, ისე მომეწონა. მოგვიანებით დოსტოევსკის წიგნებსაც გავეცანი და დღემდე ყველაზე მეტად მიყვარს.
– უნდა იყოს მძაფრსიუჟეტიანი. წიგნშიც და ფილმშიც რამე მისტიკური ან დეტექტიური აუცილებლად უნდა იდოს. შეიძლება უბრალოდ, მკვლელობა მოხდეს და ამის მიღმა იშლებოდეს ბევრი პლასტი. დოსტოევსკის წიგნებშია ასე – თითქმის ყველა წიგნშია მკვლელობა, მისტიკა...
– რეჟისორებში ეგრე დევიდ ლინჩია.
– კი ბატონო და ლინჩი ჩემი საყვარელი რეჟისორია. გამოძიებისას ჩადიხარ სხვადასხვა შრეებში, თუ რატომ მოხდა ეს მკვლელობა და ადამიანის ფსიქოლოგიის სიღრმეებს ეხები.
– მუსიკის შექმნა, გარდა თვითრეალიზაციისა, რა არის შენთვის?
– ჩემი მიზანი არასდროს ყოფილა მუსიკის წერა კარიერისთვის. პირველი, რაც მუსიკის შექმნისას შემიყვარდა და დღემდე მიყვარს, შემოქმედებითი პროცესია, რომელსაც არაფერში გავცვლი. მგონია, რომ ესაა ნამდვილი საჩუქარი და აბსოლუტურად არამატერიალურია, – ხელს ვერ მოკიდებ და ვერ განსაზღვრავ, რა არის, საიდან მოდის. ამიტომ ეს პროცესი არ ეხება თვითრეალიზაციას ან რაიმე კარიერულ მისწრაფებებს. რეალური ცხოვრება თუა 90%, დანარჩენი 10% არის არამატერიალური და ჯადოსნური. ესაა მუსიკის კეთების პროცესი.
– არასაცეკვაო ელექტრონული მუსიკა, რომლის წარმომადგენელიც ხარ, რამდენად სერიოზული და აკადემიურია?
– ძალიან სერიოზულია. ამ მუსიკაზე უკვე თაობები გაიზარდნენ და სწორედ მან მისცა ბიძგი თანამედროვე კლასიკური მუსიკის გაჩენას. ხშირად ელექტრონული მუსიკა კლასიკურთან ერთად სრულდება. არ მიყვარს მუსიკალური ჟანრებით შემოფარგვლა, ეპოქებად უფრო შემიძლია დავყო. არასაცეკვაო ელექტრონული მუსიკა გაფიქრებს, ხასიათს გიქმნის, ძალიან სერიოზული მოვლენაა, რომელიც მე-20 საუკუნის მიწურულის შემდეგ კიდევ უფრო განვითარდა. მის ელემენტებს იყენებენ ჰიპ-ჰოპში, პოპმუსიკაში და ყველგან, ანდერგრაუნდი აღარაა.
– მუსიკალურ სტილები ახსენე და შეგიძლია თუ არა დაყო მუსიკა რაღაც თვისობრივ ნაწილებად, თუ მხედველობაში არ მივიღებთ მის დღევანდელ სტანდარტულ ჟანრობრივ დაყოფას?
– ჩემთვის არსებობს ორნაირი მუსიკა – კარგი და ცუდი. არც ერთ არსებულ ჟანრთან პრობლემა არ შემქმნია, თუმცა ყველაზე არასასურველი ჩემთვის მაინც ბლუზი და ქანთრია. თუმცა ამ უკანასკნელის წარმომადგენელთა რამდენიმე სიმღერა ძალიან მიყვარს. შეიძლება პოპმუსიკის ჩარტების პირველადგილოსანი სიმღერა მომეწონოს. გასართობი მუსიკა დიდი ინდუსტრიაა, თუმცა მისი საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს. კონცეპტუალური და ფილოსოფიური პრობლემა არ ჩნდება გასართობი მუსიკის მოსმენისას. მიმაჩნია, რომ მუსიკა უნდა განიჭებდეს სიხარულს, ტკივილს და აზროვნებისთვისაც გიქმნიდეს განწყობას, იგი უნდა ეხებოდეს სიღრმეებსაც და უაზრობებსაც. ჩემთვის მუსიკა უსასრულობაა და შეუძლია ყველანაირი ინფორმაცია გადათარგმნოს. როდესაც ეს ინფორმაცია კარგადაა თარგმნილი, ძალიან მომწონს.
– რა არის შენთვის მარადიულად ფასეული?
– ესაა სიყვარული – მთელი თავისი კომპონენტებით. ღმერთისგან ბოძებულია სიყვარული, მისი განცდის უნარი. ამ გრძნობის განვითარების შემდგომი კომპონენტებია: მიტევება, უანგარობა და ა.შ. სიყვარული მართლაც უსასრულოა და ეს არაა მხოლოდ „მე შენ მიყვარხარ“.
– რასაკვირველია, სერიალი. ბოლო დროს ბევრს ვუყურებ, კარგსაც და ცუდსაც. ჩემი შვილი პატარაა, ამიტომ ცოტა ხნით მძინავს და კინო ფორმატი უკვე ბევრია ჩემთვის, თანაც ბოლო წლებში მისი საშუალო ხანგრძლივობა 2 საათს გადასცდა. კინოს საყურებლად კინოთეატრში დავდივართ ხოლმე და ძალიან ვბრაზობ, როდესაც ფილმი და მასზე დახარჯული ორსაათნახევარი ჩემს მოლოდინებს არ ამართლებს. ახლახან დავასრულე სერიალი The Leftovers, რომლიც ძალიან მიყვარს, ცოტა ჩავარდნაც ჰქონდა, მაგრამ მე-3 სეზონი კარგი აღმოჩნდა. დავიწყე ახალი Twin Peaks-ის ყურება. ძალიან მიყვარს კიდევ The Killing, დეტექტივია ესეც. ბევრ ე.წ. თრეშსაც ვუყურებთ. ქართული სერიალი ჯერ არ მინახავს. ისე, „ჩემი ცოლის დაქალებში“ ჩემი ახლო მეგობარი თამაშობს და მინდა ჩავუჯდე.
– ქართველი მუსიკოსებიდან ვინ შეგიძლია გამოჰყო?
– დები იშხნელები და ჰამლეტ გონაშვილი საოცარი ქართველი შემსრულებლები იყვნენ. კიდევ მინდა დავამატო კომპოზიტორი მიხეილ შუღლიაშვილი, რომელიც არც ისე დიდი ხნის წინ აღმოვაჩინე – თამარ კორძაიამ შვეიცარიაში დაუკრა და შემდეგ დისკიც გამოსცეს. მიმაჩნია, რომ მისი მუსიკა ქართული კულტურის ნამდვილი ბრილიანტია. თანამედროვეებს შორის ძალიან მიყვარს გია ყანჩელის მუსიკა. ჩემი კოლეგები და მეგობრები მინდა ჩამოვთვალო და არა იმიტომ, რომ ჩემი ახლობლები არიან. მართლა ვგიჟდები მათ მუსიკაზე. ესენი არიან: ტეტე ნოიზი, ვაჟა მარი, ირაკლი შონია, რეზო ღლონტი და გაჩა ბაქრაძე. ნიკაზე და გოგი ძოძუაშვილზე აღარაფერს ვამბობ, რადგან მათ ნამუშევრებზე გავიზარდე და მიბიძგეს, რომ მუსიკა მეკეთებინა. ნიკა და მე უკვე მე-3 წელია „მუსიკის წარმოებას“ ვასწავლით CES-ში, რომელიც „ფაბრიკაში“ მდებარეობს. ამ პერიოდში ბევრი არაჩვეულებრივი სტუდენტი აღმოვაჩინეთ. მუსიკალური ნიჭის მხრივ, ჩვენ ქვეყანას ნამდვილად არაფერი ცუდი არ ემუქრება. ერთადერთი, რაც საქართველოს ძალიან სჭირდება განათლებაა, თორემ ძალიან ნიჭიერი ერი ვართ.
– ტუსია, ადამიანის მუსიკალურ ტემპერამენტს გეოგრაფია თუ განსაზღვრავს?
– ზოგადად, ადამიანის ტემპერამენტს, ბიორიტმს, რა თქმა უნდა, გეოგრაფია განსაზღვრავს, რაღაც გამონაკლისების გარდა. მაგალითად, ჩვენთან, როდესაც გარეთ ძალიან ცხელა და ყველაფერი გეზარება, სადღაც შვედეთში გრილა და იქაურები გემრიელად მუშაობენ. თმის და კანის ფერს გეოგრაფია, რა თქმა უნდა, განსაზღვრავს და ამით ჩვენ თავს ვიცავთ თუნდაც მზისგან, თუმცა მუსიკის ტემპერამენტზე არ მოქმედებს. მაგალითად, შესაძლოა სკანდინავიელს ისეთი გრუვი, ანუ რიტმი ჰქონდეს მუსიკაში, მკვდარი წამოაყენოს და სამხრეთელმა მსგავსი ვერ შექმნას. მუსიკალური ტემპერამენტი უფრო შეგრძნებაა, რომელიც გაქვს, ან არ გაქვს.
– რა არის შენთვის სამშობლო და პატრიოტიზმი?
– სამშობლო სახლის და სიმყუდროვის შეგრძნებაა, რომელიც ადრე ჩვენს ქვეყანაში ნამდვილად მაკლდა. რაც დრო გადის, უფრო მიძლიერდება, ოღონდ არა სოციალურ, არამედ შემოქმედებით დონეზე. დღეს ბევრად უფრო კარგი რამეები კეთდება, მაგალითად, კარგი ფესტივალები. ქვეყანაში მომრავლდნენ ადამიანები, რომელთაც თავიანთი საქმე და შრომა ძალიან უყვართ. ბევრი კარგი თვისება გაჩნდა ქართველებში, რომელიც ადრე ასე ჭარბად არ შეიმჩნეოდა, ამიტომ სახლის და სიმყუდროვის შეგრძნება ხშირად მიჩნდება. ადრე საქართველოდან გაქცევა მინდოდა, ახლა აღარ ვფიქრობ ამაზე. მგონია, რომ ჩემი შვილი ისეთ ქვეყანაში იცხოვრებს, სადაც როგორც ქალს, ადამიანს, მოქალაქეს და შემოქმედს საკუთარი აზრის გამოხატვის არ შეეშინდება. პატრიოტიზმის განსამარტად ისევ ბაბუას დავუბრუნდები. იგი თავის პატრიოტიზმს საქმისადმი უკიდეგანო სიყვარულით გამოხატავდა და თავის ქვეყანას მართლაც დიდი საგანძური დაუტოვა. ერთი პერიოდი, ხშირი მიტინგების დროს, ქუჩაში არგასვლა არაპოპულარული ქცევა იყო, ეუბნებოდნენ კიდეც, გარეთ რატომ არ გამოდიხარო. მაგრამ მას სახლში მუშაობა ერჩივნა და მისმა შრომამ ნაყოფი გამოიღო. ყველაზე დიდი პატრიოტიზმია, როცა თავდადებულად აკეთებ იმ საქმეს, რომელიც ძალიან გიყვარს და იცი. ყველაფერს რასაც აკეთებ, ქვეყანას უტოვებ.
– არის თუ არა რაიმე კავშირი მუსიკასა და ზუსტ მეცნიერებებს შორის?
– აუცილებლად. მათ შორის ზღვარი წაშლილია. მიხეილ შუღლიაშვილის მუსიკა მათემატიკურადაა გათვლილი. კომპიუტერით მუსიკის წერა მიგვითითებს, რომ ეს არის ალგორითმი, რომელშიც ვმონაწილეობთ. მე, როგორც კომპოზიტორი, ვქმნი ჰარმონიას, მაგრამ თუ განვაზოგადებთ, ის, რაც გამოდის, მათემატიკური სიზუსტითაა აწყობილი.
– რომელ მუსიკოსთან თანამშრომლობას ინატრებდი?
– სიამოვნებით ვითანამშრომლებდი: ალან ვეგასთან, პრინცთან, სტივ რაიხთან, ტერი რაილისთან, ანჯელო ბადალამენტისთან და კიდევ ძალიან ბევრთან.
– ტუსია, შენი მუსიკის შექმნის შთამაგონებლები თუ შეგიძლია ჩამოთვალო?
– ძალიან ბანალური სია გამოვა, რადგან ინსპირატორია: კინო, პოეზია, ზოგადად ხელოვნება... უბრალო გამოსახულება შეიძლება გახდეს შთამაგონებელი. სხვისმა მუსიკამაც შეიძლება გიბიძგოს საკუთარის შექმნისკენ. ერთ-ერთი ძალიან დიდი შთამაგონებელია ადამიანი და მისი ქმედებები. ინსპირაცია შეიძლება გახდეს რამე ისტორიული ფაქტი, ან მედიაში გაჟღერებული უარყოფითი ინფორმაცია, რომელიც ისე შეგზარავს და ისეთ მძაფრ ემოციას აღძრავს, რაღაცაში უნდა გადაიტანო, რომ არ გაგიჟდე. დღეს ინტერნეტის საშუალებით ძალიან ბევრ ინფორმაციას ვიღებთ და თითქმის ხელის გულზე გვაქვს მთელი მსოფლიო, შეგვიძლია რეალურ დროში ომსაც კი ვუყუროთ.
– ცხადია, რომ ამ სისტემამ არ გაამართლა. ტერორიზმი ამ სისტემის „კიბოს მეტასტაზია“ და ლოგიკურია, რაც ხდება. მე-2 მსოფლიო ომის შემდეგ კი არ განვვითარდით, სისასტიკეს ახალ-ახალი ინტერპრეტაცია მივეცით. ახალ სიტყვებს ვიგონებთ, რომ საკუთარი გაუმაძღრობა, ძალაუფლებისადმი წყურვილი, ომისკენ სწრაფვა და ძალადობა გავამართლოთ. ეს ბაბილონის გოდოლის შენებას ჰგავს – ვიღაცას ყოველთვის უნდა გახდეს ღმერთი და ყველაფერი მართოს. ისტორიის განმავლობაში ერთსა და იმავე შეცდომებს ვუშვებთ. ტექნოლოგიებთან ერთად გვგონია, რომ კაცობრიობაც განვითარდა, მაგრამ ადამიანი არ იცვლება. რა თქმა უნდა, ბევრი დადებითიც არსებობს. მჯერა, რომ ადამიანში კარგი უფრო მეტია, ვიდრე ცუდი. სხვა შემთხვევაში, ეს სამყარო აღარ იარსებებდა, მაგრამ გული მწყდება, რომ ერთ წრეზე ვტრიალებთ.
– ტუსია, რამდენად რელიგიური ხარ?
– მთელი ჩემი არსით მორწმუნე ქრისტიანი ვარ, თუმცა ნაკლებადეკლესიური გახლავართ. ვცდილობ, მაგრამ არ გამომდის, რადგან სხვა რამეები მიტაცებს და როცა თავისუფალი დრო მაქვს, მუსიკას ვაკეთებ.
– თანამედროვე ქართულ სცენაზე რა ასოციაცია გიჩნდება, ვინ გახსენდება?
– პოპსცენას თუ გულისხმობ, გათვითცნობიერებული არა ვარ, საერთოდ არ ვუსმენ. ტაქსიში ჩართული აქვთ ხოლმე რადიო „დარდიმანდი“. ესაა ნამდვილი ჯოჯოხეთი. დარწმუნებული ვარ, სანამ ასეთი რადიო პოპულარული იქნება, ჩვენი ქვეყანა ვერ განვითარდება. საშინელებაა ამ რადიოში გასული სახინკლეების თეატრალიზებული რეკლამები, სადაც პოეტებს იწვევენ, ტექსტს ლექსად ამბობენ... პლუს ამას, რა მუსიკაც ეთერში გადის, სრულიად შემზარავია. შეიძლება ერთი-ორჯერ იუმორში გაატარო ეს ყველაფერი, მაგრამ ზოგჯერ საათნახევარი მიწევს მანქანაში ყოფნა და როგორც შხამი, ისე მოქმედებს. მსგავსი რეპერტუარი სიკეთის და ბოროტების მიღმა არსებობს.
– შემოქმედებითი გეგმების შესახებაც მითხარი.
– ცოტა ხნის წინ დავასრულე ერთ-ერთი ფესტივალზე გამოსატანი კვარტეტი და ახლა მაქვს შემოქმედებითი პაუზა, რომელიც უკვე მაწუხებს. ვგეგმავ ელექტრონიკიდან გადავერთო თანამედროვე კლასიკასა და აკუსტიკურ ინსტრუმენტებზე. პირველი ნაბიჯები უკვე გადავდგი. მუსიკას ახლაც კომპიუტერში ვწერ, შემდეგ MIDI-ექსპორტს ვაკეთებ, რომელიც თავისით ქმნის სანოტო ჩანაწერებს. ეს ყველაფერი მიმაქვს ჩემს არაჩვეულებრივ ამხანაგთან – ახალგაზრდა დირიჟორ მირიან ხუხუნაიშვილთან და ის უკვე აორკესტრებს ჩემს მუსიკას.
– მატარებელთან თუ გაკავშირებს რაიმე განსაკუთრებული შეგრძნებები?
– ყველა ტრანსპორტს შორის, მატარებელი ჩემი ფავორიტია. თვითმფრინავის მეშინია. კი ვჯდები ხოლმე, როცა მჭირდება, მაგრამ უსიამოვნო ემოციები მაქვს. საქართველოში ისეთი მოძრაობაა, მანქანაც არ მომწონს. მატარებელი კი ყველაზე უფრო მიყვარს – აქაც და სხვა ქვეყნებშიც. მნიშვნელობა არა აქვს, რამდენი დღით ვმგზავრობ, უბრალოდ, ამ მდგომარეობაზე ვგიჟდები.
ჟურნალი „მატარებელში საკითხავი“ #9 ზაფხული, 2017 წელი
No comments:
Post a Comment