Afternoon Version: სანამ სახელმწიფოს ფეხებზე ვკიდივართ, აქ არაფერი გამოვა

ალტერნატიული ჯგუფ Afternoon Version-ისადმი ინტერესი მას შემდეგ გამიჩნდა, რაც ჩემმა სოლიდურმა მეგობარმა მისი R-CD მომასმენინა, რომელშიც შესული იყო ოთხი, ჩემი აზრით, მეტად საინტერესო და საქართველოსთვის იშვიათი კომპოზიცია ინგლისურ ენაზე. ჩემსა და ჯგუფის ორ წევრს შორის საუბარი ვაკეში, ერთ-ერთი ჩვეულებრივი კორპუსის მინუს მეორე სართულზე გაიმართა, რაც სიმბოლურად მივიჩნიე. აქ ძალიან ხშირად იკრიბებიან მუსიკოსები. ის ერთგვარ სარეპეტიციო და ჩამწერ სტუდიას წარმოადგენს. საუბრის დასაწყისში გაირკვა, რომ ჯგუფი Afternoon Version („ნაშუადღევის ვერსია“), იგივე AV, ან უბრალოდ Version შექმნილია 1994 წელს, მაგრამ საბოლოო სახე 1995 წელს მიიღო. კოლექტივის ძირითად ბირთვს წარმოადგენენ: გიორგი სიხარულიძე (ვოკალი, ბასი), ნიკა წერეთელი (კლავიშები, დამხმარე ვოკალი) და ზურა ძაგნიძე (გიტარა). ჯგუფის დანარჩენი ორი წევრი – გოგა ქავთარაძე (დასარტყამები) და დათო თოიძე (გიტარა) ამჟამად საზღვარგარეთ იმყოფებიან, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, AV ტრიოს სახით განაგრძობს მუშაობას და ისინი ძალიან კარგ ელექტრონულ ალტერნატივას ასრულებენ.

* * *

– რატომ ჰქვია თქვენს ჯგუფს Afternoon Version, ანუ დღის მეორე ნახევრის ვერსია?

გიორგი სიხარულიძე – ამაში არავითარი ღრმა კონცეფცია თუ ჩანაფიქრი არ დევს. ეს სიტყვების თამაშია, ანუ ჩვენებური ვერსიაა მუსიკისადმი მიდგომის, რადგან დღის მეორე ნახევარში ადამიანი ყველაზე გამოფხიზლებული, აქტიურია და საღი გონებით აღიქვამს გარშემო მიმდინარე მოვლენებს, ე.ი. ცხოვრებას უფრო სრულფასოვნად აფასებს. მერე ამას სხვა აზრებიც დავამატეთ. თუნდაც, ყველაფერს, რასაც ადამიანი აკეთებს, არის ვერსია. მუსიკა არის ცხოვრების აღქმის, მისდამი დამოკიდებულების და განცდების გამოხატვის ვერსია. ჯგუფისათვის ვხმარობთ აბრევიატურასაც AV, რომელიც, თავის მხრივ, სხვა ბევრ რამესაც გამოხატავს. მაგალითად, „აუდიო-ვიდეო“, კიდევ „ავიენ“, ანუ ის, რაც დაფრინავს და ა.შ. როდესაც საკუთარი სოლო ნამუშევრები გავაკეთე, ვხმარობდი მხოლოდ Version-ს. ბოლო ალბომზე, რომელსაც ერთად ჩავწერთ, ვაპირებთ სრული სახელწოდების წარწერას.

Afternoon Version-ის ერთ-ერთი პირველი შემადგენლობა

– თქვენი აზრით, მაინც რა სტილში მუშაობთ?

გ. ს. –  თავის დროზე, როცა ცოცხალ ჯგუფად ჩამოვყალიბდით, ჩვენი სტილი უფრო ალტერნატიული საცეკვაო მუსიკა იყო. გვქონდა საცეკვაო ბიტი, რიტმი, მაგრამ ეს არ იყო სუფთა საცეკვაო, სახელდობრ, დისკო, არამედ, რთული, კონცეპტუალური და, რაც მთავარია, ექსპერიმენტული. მუსიკა არ უნდა ყოფილიყო შაბლონური, ვთქვათ, ჰაუსი, სუფთა ტრანსი ან რაღაც მსგავსი. ახლა, როცა უკვე კომპიუტერები გვაქვს, სტილის განსაზღვრა უფრო გართულდა. ამ ეტაპზე კომპოზიციებს ვაკეთებთ ერთად და ცალ-ცალკე, ზოგჯერ მღერის მამუკა ბერიკა, ან ვინმე გოგო. აქ იკრიბება საზოგადოება, რომლის წევრებიც საკუთარ სიტყვას ამბობენ, მაგრამ საწყის იმპულსს მაინც AV-ს წევრები იძლევიან. შედეგად ვიღებთ სტილს: რაღაც გარდამავალი ემბიენტიდან, შემავალი ტრანსში, ჩახვეული იზი ლისენინგთან ფოლკის გათვალისწინებით (ვიცინით – ლ. გ.).

ნიკა წერეთელი – ხმა, საუნდი არის სიჩუმის არსებობის ერთ-ერთი ფორმა. ეს საუნდი და მუსიკა, რასაც ჩვენ ვაკეთებთ, არის ჩვენი სიჩუმის არსებობის ფორმა, ანუ ვერსია.

– რატომ ხდება, რომ ის მუსიკოსები, რომლებიც ბევრს ფიქრობენ თავიანთ შემოქმედებაში, უფრო ნაკლებად ცნობილნი არიან, ვიდრე თანამედროვე პოპულარული, ამ შემთხვევაში პაპსა შემსრულებლები?

გ. ს. – მოდით, მარტო საქართველოს მასშტაბით ნუ განვსაზღვრავთ, რადგან ჩვენში უფრო არეულია სიტუაცია. თანაც აქ პატარ-პატარა კლანური დაჯგუფებები არსებობს, რომლებიც ერთმანეთს ქაჩავენ. ეს უცხოეთშიც ხდება, მაგრამ იქ, შენ თუ მოდურ მუსიკას აკეთებ, პოპულარობის რაღაც საფეხურს მიაღწევ. დროის გარკვეულ მონაკვეთში გაბატონებულ მუსიკალურ სტილში, ვინც ზედმეტად საინტერესოს, ცოტა ახლებურს აკეთებდა, ის გახდა პოპულარული. იმ მომენტისათვის ის უკვე მოდური გახდა. ამიტომ, რაც მოდაშია, ის უკვე აღარ არის ახალი. ახალია ის, რაც მერე მოვა. ჩვენ მეტს ვფიქრობთ, რადგან უბრალოდ მუსიკალურ მოდას კი არ მივყვებით, არამედ ტექნოლოგიების გათვალისწინებით ვცდილობთ ამ ყველაფერს წინ გავუსწროთ და უფრო ახალი რაღაც მივაწოდოთ საკუთარ თავს და იმ ადამიანს, რომელიც რაღაცას უსმენს.

– რას ნიშნავს მოდა თქვენთვის?

გ. ს. – სიტყვა „მოდას“ გაგონებისას, პირველ რიგში, ტანსაცმელი მახსენდება. მაღალი მოდა მომწონს ესთეტიკური თვალსაზრისით. ის მუსიკასთან ძალიან ახლოს არის. ხშირად მუსიკის განვითარებისთვის იმპულსებს იძლევა და პირიქით. Fashion TV ამის იდეალური სინთეზია და ყოველთვის ძალიან საინტერესოა. არ მინდა ჩახავსებულ მოდას მივდიო, ანუ მას მივყვე და გვერდზე აღარ გავიხედო. მოდაში მომწონს ექსტრავაგანტულობა, ალტერნატიულობა და ნოვატორულობა.

– რომელი შემსრულებლები და ჯგუფები მოგწონთ?

ნ. წ. – ლორი ანდერსონი, რიუიჩი საკამოტო. 

გ. ს. – „ანდერვორლდი“, ბიორკი, საკამოტო, „დეპეშ მოუდი“.

– საქართველოში მიმდინარე სოციალურ-პოლიტიკურ მოვლენებს თუ აქვს გავლენა თქვენს შემოქმედებაზე?

გ. ს. – აქვს, თუნდაც იმიტომ, რომ როცა შუქი არა მაქვს, რაღაც ხარისხით ვიტანჯები. აქედან გამომდინარე, ჩემი ემოციებიც უფრო ტანჯული ხდება, ან – ზედმეტად რომანტიკული, ე.ი. გაწონასწორებულ მდგომარეობაში იშვიათად ვარ. ვცდილობ, შევეგუო, რადგან თუ მოვკვდი და დეპრესიაში ჩავვარდი, აღარც მუსიკა მომინდება. აქ ცოცხალი კონცერტის გაკეთებაც შეუძლებელია იმ ფორმით, როგორც ჩვენ გვსურს, რადგან არ არის ელემენტარული თანხები. ამას სჯობს, საერთოდ არ გავაკეთოთ. კარგი იქნებოდა ხალხი პოლიტიკისგან უფრო შორს მდგარიყო, ვიდრე მუსიკისგან.

ნ. წ. – გავლენა ნაღდად აქვს, რადგან სანამ სახელმწიფოს ფეხებზე ვკიდივართ, აქ არაფერი გამოვა. მე დიდი ხანი მეგონა, რომ პოლიტიკა არ მაინტერესებდა, მაგრამ შემეხო. მინდა აღვნიშნო, რომ როდესაც მეზობლად გვყავს ძალიან დიდი რუსეთი, რატომ გავრბივართ ამერიკისკენ? ვერ გამიგია, რას მოგვცემს ამერიკელი. რუსეთთან თუნდაც იმიტომ უნდა იმეგობრო, რომ დიდია. შევარდნაძე რას ფიქრობს, არ ვიცი. მე „რადიო 105“-ის მოსმენით ვხვდები, თუ რა ხდება ჩვენს ქვეყანაში. ძალიან მაგარი რადიოა. მათი მუსიკა არ მაინტერესებს, მაგრამ ინფორმაციები მაგარი აქვთ.

– რა არის პატრიოტიზმი თქვენეული გაგებით ?

გ. ს. – ლოგიკურია ნებისმიერი ქვეყნის მოქალაქეთათვის, როცა ქვეყანას უჭირს, გვერდით უდგახარ და ენთუზიაზმით ცხოვრობ, მაგრამ ჩვენთან ქვეყანას კი არ უჭირს, აქ მთავრობას უჭირს. ნუ გავაიგივებთ მთავრობას სამშობლოსთან. სხვაგან რომ ვცხოვრობდე, ნოსტალგია მექნება ჩემი მიწის, მთის, ზღვის, სახლის, მეგობრების, მეზობლების მიმართ. როცა გრძნობ, რომ შენი ქვეყანა, სახელმწიფოც შენზე ზრუნავს, ანუ გაქვს სამსახური, ხელფასი, პატრიოტიზმის გრძნობა უფრო იზრდება. ჩვენთან ახლა პატრიოტიზმს კლავენ, არ გიყვარდეთო, – გვაგრძნობინებენ და აღარც გვიყვარს ეს ქვეყანა. ამერიკაში არ არის ხსნა.

– საქართველოში ვინ არიან ვარსკვლავები?

გ. ს. – არსებობს კაშკაშა და ნათელი ვარსკვლავი და არსებობს შემაწუხებელი და მომაბეზრებელი ვარსკვლავიც. ასეთები არიან პოლიტიკოსები. კარგი ვარსკვლავებიც გვყვანან. მე ვიტყოდი, რომ რეჟისორი რობიკო სტურუა ვარსკვლავია, რადგან თავის საქმეს შესანიშნავად აკეთებს და, რაც მთავარია, ჩვენ გვაგებინებს. ირაკლი ჩარკვიანია ვარსკვლავი და ძალიან ცდილობენ, ჩააქრონ. სხვათა შორის, არც თავად ცდილობს მაინცადამაინც, რომ პოპ-ვარსკვლავი გახდეს. ბევრს ხშირად აღიზიანებს ირაკლის რაღაც გამოხტომები. მე მესმის მაგ ადამიანის, რადგან, როცა ასეთ ქვეყანაში ცხოვრობ, სადაც გახშობენ, ნებისმიერი შენი ექსტრავაგანტული ჩაცმულობა თუ ნათქვამი ცუდი ჭორის მიზეზი ხდება, პროტესტის ნიშნდ რაღაცას იზამ. დანარჩენ ვარსკვლავებს ვერ აღვიქვამ ვარსკვლავებად, რადგან რუსეთში ვისაც ეს ტიტული აქვს, ისინიც სასაცილოები არიან ამისთვის და ქართულ ესტრადაზე ვინც არის... კარგით რა! ახლა შოუბიზნესში მომრავლდა საბალეტო, მოცეკვავეების ჯგუფების გამოყენება, მაგრამ ეს არის რუსული ესტრადის жалкое подобие, თანაც აზერბაიჯანული მოტივებით.

– უცხოეთისკენ თუ გიჭირავთ თვალი? 

გ. ს. – რა თქმა უნდა, მაგრამ იმ აზრისგან შორს ვართ, რომ იქ უაზროდ გავიქცეთ, ჩავვარდეთ მიწისქვეშა გადასასვლელებში, გიტარებზე დავუკრათ და გავაკეთოთ ორი კაპიკი. ჩვენ თითქმის ყველა უცხოეთიდან ჩამოსულებთან ვამყარებთ კონტაქტს. ვატანთ ჩვენს ჩანაწერებს. ინტერნეტში გვაქვს ჩვენი საიტი. აი, გუშინ გერმანიიდან დაგვირეკა ნაცნობმა გოგონამ. რომელმაც. ჩანაწერების გაგზავნა გვთხოვა, რათა ისინი ჩვენით დაინტერესებულ ვიღაც პროდიუსერს მოასმენინოს. ეს ადამიანი დაინტერესებული ყოფილა ევროპის ამ ნაწილის მუსიკალური განვითარებით. ჯერჯერობით სხვა რეალური წინადადებები არ არის. თუ რამე მოხდება, ჩვენ მზად ვართ.

– რა ფორმატში აპირებთ ალბომის გამოშვებას, ეს კომპაქტი იქნება თუ კასეტა? 

გ. ს. – ერთად თუ ცალ-ცალკე მუშაობის შედეგად დაგვიგროვდა სამი ალბომის მასალა. შეგვიძლია ნებისმიერ ფორმაში გამოვუშვათ და დავბეჭდოთ. საქმე კი იმაშია, რომ ამით არავინ დაინტერესებულა, რადგან ეს არის ინგლისურენოვანი უცნაური მუსიკა, რომელიც გათვლილია არა გართობის მოყვარულთათვის და ღიპიანი კაცებისათვის, არამედ მათთვის, რომელთაც უყვართ მუსიკის არა ჭამა და დალევა, არამედ მოსმენა.

თუკი ვინმე დაინტერესდება და იტყვის, რომ, მოდით ბიჭებო, თუნდაც კასეტების 500-ცალიანი ტირაჟი გამოვუშვათო, ჩვენ მზად ვართ. მამუკა ბერიკა გვარეკლამებს ხშირად, რადიოში ჩვენს კომპოზიციებს უშვებს. ზოგიერთ მათგანში თავადაც მღერის, მაგრამ მამუკას არა აქვს იმის თანხები, რომ ჩვენ ვინმე პროდიუსერზე გაგვიყვანოს. სირცხვილი იქნება, როცა უცხოეთში ჩვენით ვინმე დაინტერესდება (ამაში დარწმუნებული ვარ) და ისე მოხდება, რომ პირველი ალბომი იქ გამოიცემა. მერე აქ. იტყვიან, რომ გაიგეთ Afternoon Version-მა გერმანიასა თუ ინგლისში, რაღაც ჩაწერა და სამშობლოში დაბრუნებისას მაგარ შეხვედრას მოგვიწყობენ.

– ხელოვნების სხვა რომელი სფეროები მოგწონთ?

ნ. წ. – ხატვა მიყვარს. მე კერამიკა შევისწავლე სამხატვრო აკადემიაში. მხატვრებიდან ბოსხი მომწონს.

გ. ს. – ფოტოგრაფია. კინორეჟისორებიდან სპილბერგი მომწონს, მწერლებიდან: კურტ ვონეგუტი, ჰერმან ჰესე და ამ ბოლო დროს მაგრად გამისწორა კარლოს კასტანეტამ (სამწუხაროა, რომ ამ მწერლის ქართული თარგმანები არ არსებობს - ლ.გ.). 

– ქართველი მუსიკოსებიდან ვინ მოგწონთ?

ნ. წ. – დათო ევგენიძე მომწონს. მიყვარს ფოლკლორი. 

გ. ს. – ირაკლი ჩარკვიანი მომწონს. დათო ევგენიძე, როგორც პროფესიონალი, გადასარევი მუსიკოსია, მაგრამ ჯაზთან ჩვენ არა ვართ ახლოს. საქართველოში ამ ორ მუსიკოსზე შეიძლება გაკეთდეს აქცენტი.

– როგორი იქნება ქართული შოუბიზნესი ახალ საუკუნეში?

გ. ს. – შეეცდებიან, უფრო დახვეწონ ყველაფერი, მეტს იმღერებენ ცოცხლად. ალბათ, გაიხსნება ერთი, საცოდავი კლუბი ალტერნატიული მუსიკოსებისთვის და სერგი გვარჯალაძეც რამეს მოიფიქრებს. მართალია, მასთან აიზილა სხვადასხვა ხალხი, მაგრამ გვესმის, რომ ეს პირველ არხზე ხდება და „ჯეოპოპი“ ის გადაცემაა, რომელსაც პოპულარობა სჭირდება. ვფიქრობ, 21-ე საუკუნის პირველ წლებში არაფერი შეიცვლება, არც შუქი გვექნება...

– თქვენი გულწრფელი სურვილები ჩვენი ჟურნალის, მისი მკითხველისა და თქვენი მსმენელის მიმართ...

გ. ს. – ჟურნალს ბევრ საინტერესო სტუმარს ვუსურვებ, რომელიც მარტო საკუთარ ამბიციებზე არ ისაუბრებს. აგრეთვე ვუსურვებ ქვეყნის ფარგლებს გარეთაც გავრცელებულიყოს, ეს თავისთავად, ქართული შოუბიზნესის წინსვლა იქნება. მკითხველსა და მსმენელს ვუსურვებდი, ცოტა ყურები გაეზარდოთ და თვალები გაეხილოთ.

ნ. წ. – ყველანაირ წარმატებას გისურვებთ!