ჯგუფი „მოდუსი“

„მოდუსის“ სტუდიაში, სადაც წინამდებარე ინტერვიუ იქნა ჩაწერილი, „ვარსკვლავები“ აღმოჩნდა მას შემდეგ, რაც ჯგუფის პროდიუსერმა გელა იმნაძემ მოგვცა საშუალება, მოგვესმინა ამ მუსიკალური კოლექტივის ორი ახალი, ჯერ არგამოქვეყნებული სიმღერის ციფრული ჩანაწერი. შეიძლება აღინიშნოს, რომ ჯგუფი ძალიან კარგად ასრულებს კომერციულ ჯაზ-როკს. „მოდუსი“ ცოცხალი ჯგუფია (ჩანაწერებში მუსიკოსები ნაკლებად მიმართავენ სინთეზირებულ ხმებს) და ეს სიმღერები უბრალოდ, მაღალ პროფესიულ დონეზეა ჩაწერილი. კოლექტივი 1994 წელს შეიქმნა თბილისში. თავდაპირველად ის ინსტრუმენტული ჯგუფი ყოფილა, რადგან, როგორც მისი წევრები აღნიშნავენ, მასში ყოველთვის არსებობდა ვოკალისტების პრობლემა. სწორედ ამიტომ ჯგუფში ხშირი იყო ცვლილებები. მუსიკოსები ამბობენ, რომ დღეისათვის შემადგენლობა სტაბილურია, ჩამოყალიბებული სახე აქვს და, ღვთის წყალობით, რაღაც უნდა გაკეთდეს. კვინტეტი დღეს ასე გამოიყურება: მარიკა ქაცარავა – ვოკალი (უყვარს ბევრი სოული, ჯაზი, როკი, ოღონდ არა მძიმე როკი); მანუჩარ მანჯავიძე – გიტარა (აბსოლუტურად ყველანაირ მუსიკას უსმენს, რაც კარგია და მისთვის მისაღები); ზაზა წურწუმია – კლავიშები; ზურაბ ხერხეულიძე – ბასი (ძირითადად მოსწონს როკი); გიორგი კამასიანი – დასარტყამები (მხოლოდ ჯაზი იტაცებს) და ჯგუფის მეექვსე წევრია პროდიუსერი გელა იმნაძე (გიჟდება ჯაზზე და მოსწონს ჯაზ-როკი).

* * *

– სიტყვა „მოდუსი“, ერთ-ერთი განმარტების თანახმად, აზროვნების ნაირსახეობას ნიშნავს. რას წარმოადგენს თქვენი ჯგუფი?

მანუჩარ მანჯავიძე – „მოდუსი“ დროსა და სივრცეშია გაშლილი. დროის ცვალებადობის მიხედვით ჩვენ ვცდილობთ, მაქსიმალურად ვიმუშაოთ, რათა ახალი სიტყვა ვთქვათ. უბრალოდ, ვცდილობთ, თანამედროვედ ვიაზროვნოთ და დროს არ ჩამოვრჩეთ. ყოველი მხრიდან მაქსიმალურ ინფორმაციას ვიღებთ. მუსიკა ჩემი არამარტო ჰობია, არამედ საქმეა.

– მატერიალურად თუ გაკმაყოფილებთ თქვენი ეს საქმიანობა, რა განსაზღვრავს ჯგუფის პოპულარობას?

ზურაბ ხერხეულიძე – სასურველია, ასე ყოფილიყო, მაგრამ ჩვენ შევეცდებით, რომ ასე იყოს მომავალში. პოპულარობისათვის კი, ალბათ, უნდა გავყვეთ თანამედროვე მიმდინარეობებს და ავყვეთ ცხოვრების რიტმს, რაც აუცილებელია.

– საზღვარგარეთ თუ გქონდათ კონცერტები?

გელა იმნაძე – ჯერ არა, ეს ძალზედ რთულია, თუმცა ჩვენი მარიკა აპირებს წასვლას მაროკოში. ყოველ კვირას აპირებს და ჩემოდნებზე ზის. აქედან წასვლამდე ჯერ რაღაც ღირებული უნდა გავაკეთოთ. ჩვენ ხომ დასავლეთის მუსიკის ნაყოფი ვართ.

– თქვენი სიმღერები სრულდება ქართულ ენაზე. დასავლეთში რომ გახვიდეთ (რასაც გისურვებთ), მშობლიურ ენაზე იმღერებთ თუ ინგლისურად?

გ.ი. – ინგლისურად შესრულება პრობლემა არაა – მარიკა კარგად ფლობს ამ ენას.

მ.მ. – ჩვენ არამარტო საკუთარი, არამედ ქვეყნის სახელი უნდა გავიტანოთ იქ.

– ჯაზ-როკის გარდა, თუ აპირებთ სხვა მიმდინარეობებში ძალების მოსინჯვას?

გ.ი. – ჩვენ შევეცდებით, ჩვენი სტილით განსხვავებულები ვიყოთ სხვა თბილისური ჯგუფებისაგან. ეს არ უნდა იყოს რაღაც გადამღერება. შევეცდებით, შევინარჩუნოთ საკუთარი სტილი ისე, რომ კაცმა ერთი აკორდითაც გვიცნოს. ჯგუფი მიდის მაგ შედეგამდე თავისი განსხვავებული ხმოვანებით, ჟღერადობით. თბილისში არიან ჯგუფები, რომელთაც საკუთარი ხმოვანება აქვთ, მაგალითად, „33ა“, „ვაკის პარკი“. ვფიქრობ, ჩვენს სტილში დღეს არავინ მუშაობს საქართველოში. ამიტომ, ალბათ, ეს უფრო საინტერესო იქნება მსმენელთათვის.

– მარიკა, დიდი ხანია, რაც სცენაზე მღერით. ფონოგრამაზე თუ გიმღერიათ და, საერთოდ, როგორ უყურებთ ამ საკითხს?

მარიკა ქაცარავა – ვმღერი უკვე 7 წელია. საქართველოში ფონოგრამაზე სიმღერა არაა გასაკვირი. ძალიან დიდი სურვილი მაქვს, რომ სულ ცოცხლად ვიმღერო, მაგრამ ზოგჯერ აპარატურა არ იძლევა ამის საშუალებას. მე მგონი, მომღერალმა საერთოდ არ უნდა იმღეროს „პლუსზე“, თუ ის მომღერალია.

გ.ი. – სხვა ქვეყნებში ფონოგრამისტები კანონის ძალით დიდ ჯარიმებს იხდიან. ფაქტობრივად, სცენიდან მსმენელს ატყუებ. სად ცოცხლად რომ მღერის მომღერალი და სად – პირს რომ დააღებს. მე არავის ვაყენებ შეურაცხყოფას, მაგრამ აი, „ოქტაგონზე“ (სატელევიზიო შოუ, სადაც ცოცხლად მღერიან ლ.გ.) ბევრს ვერ მოუსმენ. ჩაწერის დროს კი, თანამედროვე აპარატურით ყველაფერია შესაძლებელი: უხმო – კარგხმიანი გახდეს ან პირიქით. მახსოვს, ალა პუგაჩოვას ჰქონდა კონცერტი თბილისის სპორტის სასახლეში, რომელსაც სპეციფიკური აკუსტიკა აქვს. მას მხოლოდ პირველი სიმღერა გაუჭირდა და მერე, კონცერტის ბოლომდე აღარაფერი შეშლია. აი, რას ნიშნავს პროფესიონალი მომღერალი!

მ.მ. – ამავე დროს, ყველა ჯგუფს ინდივიდუალური ხმის რეჟისორი უნდა ჰყავდეს. არ შეიძლება, სცენაზე 10 კაცი გამოდიოდეს და პულტთან ერთი კაცი იჯდეს.

– მუსიკოსებო, მკაცრია თქვენი პროდიუსერი?

მ.მ. – პირველ რიგში, გელა გადასარევი პიროვნებაა. ამავე დროს, ძალიან ახლობელია. ჩვენ კმაყოფილები ვართ ამ ურთიერთობით. მან ბევრი საინტერესო პროექტი შემოგვთავაზა და ვეცდებით, მისი იმედები გავამართლოთ. ეს პროექტი თუ ისე გამოვიდა, როგორც ჩვენ გვსურს, ეს, პირველ რიგში, გელას დამსახურება იქნება.

– იმ ტრადიციებიდან, რაც დღეს ქართულ სცენაზე არსებობს, რა არის თქვენთვის მისაღები და რა – მიუღებელი?

ზ.ხ. – ძველი ტრადიციებიდან მაინცდამაინც არ მახსენდება რამე, რაც ჩვენთვის მისაღები შესაძლოა იყოს, ვინაიდან პირადად მაინც ევროპულ მუსიკაზე გავიზარდე. რაც მისაღები და კარგია, ესაა ქართული ხალხური მუსიკა.

მ.მ. – პირველ რიგში, მიუღებელი და გამაღიზიანებელია პლაგიატი სცენაზე.

– თქვენი აზრით, რას ნიშნავს „ახალი აზროვნება“?

გ.ი. – „ახალი აზროვნება“ ჩემთვის ნიშნავს საკუთარ აზროვნებას. ეს ყველასთვის ინდივიდუალურია. ჩვენ ახალს არაფერს ვიგონებთ. გვინდა, რაღაც ჩვეულებრივი გავაკეთოთ, რაც მოგვწონს. არ ვფიქრობთ, რომ ეს პროექტი რაღაც დიდ ფულს მოგვიტანს. ჩვენ რომ ამაზე ვიფიქროთ, უკვე ძირშივე მკვდარი აზროვნება იქნება.

– როგორ ფიქრობთ, ქართულ სცენაზე თუ არსებობენ სერიოზული ჯგუფები?

გ.ი. – რა თქმა უნდა, ბევრია პროფესიონალი, მაგრამ ძალიან ბევრი არაპროფესიონალიცაა.

– როგორ უყურებთ სერიოზულ ტექსტებს სიმღერებში, თუ ემხრობით საზოგადოების ნაწილში გავრცელებულ შეხედულებას, რომ მუსიკის მოსმენისას მსმენელმა აუცილებლად უნდა დაისვენოს ან გაერთოს?

მ.მ. – ორივე გასათვალისწინებელია. გააჩნია სიმღერას, მოტივს, თუ რას გულისხმობს ჯგუფი სიმღერის წერისას. მე არ ვეთანხმები იმათ, ვინც ამტკიცებს, რომ ქართული ენა ვერ იმღერება. პირიქით, ქართული ენა უხდება მუსიკას. უბრალოდ, აქ რიტმების ცოდნაც აუცილებელია და ისიც, თუ როგორ აქვს მომღერალს განვითარებული შინაგანი რიტმ-სექცია.

– ვინ წერს „მოდუსში“ ტექსტებსა და მუსიკას?

მ.მ. – სწორედ ამიტომ გიპასუხეთ წინა კითხვაზე. მე ვწერ, მაგრამ სიმღერის შექმნაზე აბსოლუტურად მთელი ჯგუფი ერთად ვმუშაობთ. არანჟირებაში მონაწილეობას მარიკას ძმა დათო იღებს. ეს უნიჭიერესი და კარგი ადამიანია. ჩვენ ძალიან დიდ იმედებს ვამყარებთ მასზე. ძალიან დიდ მადლობას ვუხდით აგრეთვე ბ-ნ ირაკლი ქაცარავას – მარიკას მამას ჩვენი თანადგომისათვის.

– ვიდეოკლიპის გადაღებას თუ აპირებთ და რომელ ტელეარხზე გაუშვებთ მას?

გ.ი. – ვაპირებთ და თითქმის ტელევიზიის ყველა არხი დაატრიალებს მას. მომავალ კვირას „აუდიენციაზე“ აჟღერდება ჩვენი აუდიოჩანაწერები და არა მარტო ამ რადიოს არხზე.

– თქვენი აზრით, საით მიექანება თანამედროვე მუსიკა?

გ.ი. – საერთოდ, მთელს მსოფლიოში კრიზისია მუსიკაში. უკვე ვთქვი, რომ ჯაზი მიყვარს. დღეს ჯაზში მომუშავე მუსიკოსებიც კი მიმართავენ რაღაც კომერციას.

მ.მ. – დღეს ჩვენი პლანეტის მუსიკალური ბაზარი დანაწევრებულია თუნდაც რასების მიხედვით და არა, ვთქვათ, ეროვნებების მიხედვით. აუცილებელია, თითოეული მუსიკოსი კარგად გაერკვეს, თუ რისი გაკეთება უნდა. მუსიკა საით მიექანება, ზუსტად ვერ გეტყვით. შესაძლოა, დღეს ამერიკა განაგებს ბაზარს, ხვალ-ზეგ კი შესაძლოა, ამ ბაზრის ბირთვმა ევროპაში გადმოინაცვლოს. ევროპელები კარგად ცხოვრობენ და იმდენად აღარ აინტერესებთ ეს შოუბიზნესი. თუნდაც ბრიტანეთში იმდენი ნავთობის მაგნატია, რომ დაიპყრეს მთელი მსოფლიო და მათ შორის საქართველო.

– გელა, თქვენ იყავით „ქუჩის ბიჭების“ პროდიუსერი და როგორი ურთიერთობა გაქვთ ახლა ამ კოლექტივთან?

გ.ი. – არანაირი ურთიერთობა აღარა მაქვს.

– გელა, რა დონეზეა დღეს ქართული საპროდიუსერო სკოლა და თუ გყავთ მისაბაძი პროდიუსერი ევროპაში?

გ.ი. – იმ დონეზეა, რა დონეზეც არსებობს ფული. ჩემთვის ყველაზე „მოშნი“ პროდიუსერია ეიზენშპიცი, რომელსაც რუსეთში ძალიან კარგი პროექტები აქვს გაკეთებული. აგრეთვე მუსიკოსი, პროდიუსერი, ძალიან ბევრი საინტერესო პროექტის ავტორი – ქუინსი ჯონსი. დღეს დასავლეთში ხშირად თავად მუსიკოსები აპროდიუსერებენ თავიანთ ალბომებს და ამიტომ არცაა გასაკვირი, რომ ძალიან დიდ ფულსაც შოულობენ. საერთოდ კი, მიუხედავად იმისა, რომ პროდიუსერს ძალიან დიდი ფუნქცია აკისრია, მაინც ისევ და ისევ ჯგუფის ინტელექტზეა დამოკიდებული მისი სიკარგე ან სიცუდე. პროდიუსერს შეუძლია მუშაობაში პატარა კორექტურა შეიტანოს, მაგრამ არა მგონია, შემოქმედებაში დიდი ცვლილება მოახდინოს.

– უახლოესი კონცერტი როდის იგეგმება?

გ.ი. – ვფიქრობთ, მომავალი წლის გაზაფხულზე ჩავატარებთ სოლო კონცერტს, დამხმარე ჯგუფები არ გვეყოლება, მაგრამ თუკი ვინმე დაკვრის სურვილს გამოთქვამს, მონაწილეობას მივაღებინებთ. ეს მოკლევადიანი პროგნოზია. გრძელვადიანი პროგნოზი დამოკიდებული იქნება ამ კონცერტზე და იმაზე, თუ რამდენად მოიხვეჭს „მოდუსი“ მსმენელთა სიყვარულს. მიუხედავად ყველაფრისა, გარკვეული მსმენელი მაინც ეყოლება ამ ჯგუფს.

– რას უსურვებთ ჟურნალ „ვარსკვლავებს“, მის მკითხველებს, ანუ თქვენს პოტენციურ მსმენელებს?

გ.ი. – ბევრი მკითხველი ეს ჟურნალი. „ვარსკვლავებს“ ვუსურვებ დიდ ტირაჟს და მთლიანად გაყიდვას.

მ.მ. – „ვარსკვლავების“ მკითხველებს, პირველ რიგში, ბედნიერებას ვუსურვებ. კარგია, რომ ეს ჟურნალი ასახავს საქართველოს შოუბიზნესის დღევანდელობას. მინდა, რომ ჟურნალს ობიექტური ინფორმაცია, დახვეწილი მუსიკოსები მაქსიმალურად გაეშუქებინოს, რათა საკუთარი თავი წარმოაჩინოს. მკითხველს ვუსურვებ, საკუთარი თავი ეპოვოს ცხოვრებაში, არ გვინდა ომები, სისხლისღვრები და რევოლუციები. მოდით, კარგად ვიცხოვროთ სულ ყველამ.

მ.ქ. – „ვარსკვლავების“ მკითხველს ღმერთმა ნუ მოუშალოს მუსიკის სიყვარული, ამ ჟურნალს ხომ ისინი კითხულობენ, ვისაც მუსიკა, ხელოვნება, თანამედროვე ჯგუფები აინტერესებს. ჟურნალს კი ბევრ მკითხველს ვუსურვებ.

გია კამასიანი – ამათ ყველაფერი თქვეს, მე ორჯერ მეტს გისურვებთ.

გამოქვეყნდა 2000 წლის 2 დეკემბერს, ჟურნალ „ვარსკვლავებში“.