ჭკუით ინვალიდები

ცოტა არ იყოს, უცნაურები ვართ ადამიანები. ვიგონებთ ხოლმე ათასნაირ საოცრებებს. საინტერესო და, ამავე დროს, საკვირველია ჩვენს მიერ თუნდაც საკუთარი სახლების დახასიათება. დღემდე მიკვირს, რატომ ვუწოდებთ ოროთახიანს ისეთ ბინას, რომელშიც, სულ ცოტა 7 ოთახი მაინც არის. რატომღაც ხალხი შემოსასვლელს, სამზარეულოს, აბაზანას, „უბორნიას“ და ლოჯიას ოთახებად არ თვლის. არადა, ცხოვრების უმეტეს დროს ხომ ამ ოთახებში ვატარებთ და არა საძინებელსა და სასტუმროში (იგივე „ზალაში“), რომლებიც „ნამდვილ“ ოთახებად ითვლება. ეტყობა, ბინის „ნამდვილ“ და „არანამდვილ“ ოთახებად დაყოფა ვინმე ინვალიდმა მოიფიქრა, რომელმაც მთელი ცხოვრება საძინებელში ლოგინზე მიჯაჭვულმა გაატარა. თუ მხედველობაში მივიღებთ იმას, რომ ჩვენს ქვეყანას მთელი 70 წლის განმავლობაში ინვალიდები მართავდნენ, ეს გასაკვირი არ უნდა იყოს. ზოგი ფეხზე დგომისას, ოფიციალურ შეხვედრებზე ქვეშ ისვრიდა, ზოგსაც ჭკუა ჰქონდა ნაღრძობი და ა. შ.

ეჭვგარეშეა, ჭკუით ინვალიდები დღესაც არსებობენ და ისე მომრავლდნენ, რომ ყველა სფეროში მოიძებნება მათი „ღირსეული“ წარმომადგენელი. ეს ჭკუანაღრძობები, კომუნისტი წინაპრების მსგავსად, ათასგვარ ახალ სისულელეს იგონებენ და ერთმანეთს რაღაც „მამულიშვილურ“ წოდებებს აკერებენ. ისინი იმდენად ამბიციურები და უტვინოები არიან, რომ ყველაფერს ხალხის სახელით აკეთებენ. ზომბირებულებს კი სიამოვნებთ, მავანნი მათი სახელით რომ მოქმედებენ. ისინი ეგუებიან იმ სიმახინჯეებს, რასაც ჭკუით ინვალიდები მათ სთავაზობენ. შეჩვეულებს არავითარი პროტესტის გრძნობა არ უჩნდებათ, ჩუმად სხედან ე. წ. „ოროთახიან“ ბინებში და სჯერათ, რომ მათ ბინაში 7-ის ნაცვლად ორი ოთახია.

იგივე ხდება მასობრივ კულტურაშიც. აღმერთებენ (საერთოდ, რა საშინელებაა ეს გაღმერთება!) ისეთებს, რომლებიც თავად იკერებენ ვარსკვლავის „საპატიო“ წოდებებს. მათ უკაცრავად და მართლაც ფეხებზე ჰკიდიათ, დაინგრევა თუ არა ილიას სახლ-მუზეუმი, ეშველებათ თუ არა უპატრონო ბავშვებს, აშენდება თუ არა სამების ტაძარი, ხელისუფლებაში ადამიანი იქნება თუ ურჩხული, ასპიტებივით ყველას და ყველაფერს ფეხქვეშ ეგებიან, მხეცებს სიმღერებს უძღვნიან და კლიპებში იღებენ, საკონცერტო დარბაზებში დაგებული ფიანდაზებით შედიან, თითქოს საშვილიშვილო საქმე გაუკეთებიათ. 

ჭკუით ინვალიდებს არა აქვთ თანაგრძნობის უნარი, ვერ აღიქვამენ სხვების ტკივილს, სიყვარულს. ელიტურად ცხოვრობენ და მათ ცხოვრებას ელიტური, ჭკუით ინვალიდი მედია აშუქებს. რა კარგია ცხოვრება, მაშინ როდესაც გვერდით ვიღაცას უჭირს, ტკივა, მშიერი კვდება, იჩეხება ტყე, იკვლება წითელ წიგნში შეტანილი ცხოველი, ირყვნება ბავშვის ცნობიერება. გახსენით შამპანურები, ჩვენ ევროპელები ვართ, საქართველო უნდა დავლოცოთ როგორც ჩვენთვის უცხო, სხვა ქვეყანა, რომელიც ისტორიის წიაღში გარჩა და რატომღაც „აწმყო არასოდეს წყალობს“, მაგრამ არც მომავალი აქვს. ჩვენ პანკები, ანარქისტები გავხდით, რომლებიც მუდამდღე გავიძახით: No Future! (მომავალი არ არსებობს!).

სიმახინჯე და ინვალიდობა იმდენად გამჯდარა ჩვენში, რომ გვიჭირს ჭეშმარიტ სილამაზეზე, ტკივილზე, ჰუმანიზმზე ლაპარაკი და ტელესერიალის გმირთა ცხოვრებით ვცხოვრობთ. „მარშუტკაში“ მოსმენილი „ტასკა“ სიმღერა კი ცრემლებს გვგვრის და იქვე ვიწყებთ წუწუნს, რომ ეს ქვეყანა არ ვარგა, ამ მთავრობის დედა ვატირე, აქედან უნდა გავიქცეთ და ა. შ. ჭკუანაღრძობებმა უკვე დაგვაპროგრამეს, რომ საკუთარ ყოფაზე ვიწუწუნოთ, ვიტიროთ, ვინატროთ ის დრო, როდესაც მათხოვრულ 40 მანეთზე ვცხოვრობდით და ძეხვში 1.20 მანეთს ვიხდიდით. ზომბები როგორი მათხოვრებიც იყვნენ, ისეთივე მათხოვრები არიან დღესაც და სულ ასე იქნებიან. მათ დღევანდელი ლაყე კვერცხი ურჩევნიათ ხვალინდელ ქათამს, ოღონდ იტირონ, ოღონდ ღმერთის გარდა ნებისმიერი, თუნდაც ვინმე ჭკუით ინვალიდი გააღმერთონ და ყველაფერს ეგუებიან.

„დაერქვას ყველაფერს საკუთარი სახელი“ – ეს ხმამაღალი ფრაზა, ალბათ, ხშირად გესმის, ჩემო მეგობარო. გეთანხმები, და წინადადება შემომაქვს, იმ იზოლირებულ ბინას, სადაც 8 ოთახია, რვაოთახიანი და არა სამოთახიანი ეწოდოს, რადგან ჩვენს საერთო დიდ სახლში „აფხაზეთსა“ და „სამაჩაბლოს“ უკვე „ოთახებად“ აღარ ვთვლით. მეტყველებიდან საერთოდ ამოვარდეს წინსართი „იზოლირებული“, რადგან იზოლაცია ჭკუით ინვალიდობის გარდა არაფერს მოგვიტანს. ჭკუანაღრძობებს კი მივმართოთ: „ჭკუით, ინვალიდებო“!