ბოტკინი

დღეს მთელი საქართველო ბოტკინითაა დაავადებული. ბოტკინი (იგივე ღვიძლის ჰეპატიტი), კარგად მოგეხსენებათ, რა საშიში ავადმყოფობაცაა. მისი ფიზიკური, თვალში საცემი სიმპტომი ადამიანის სიყვითლეა. თანდათანობით ისე ვყვითლდებით, რომ ჩვენი კანის ფერის მალე ყვითელკანიან ჩინელებს და ინდიელებსაც კი შეშურდებათ. ისე, ამ ბოლო ხანებში ამ თითქოსდა ერთფეროვნებაში ქართველები მართლაც ძალიან „გავმრავალფეროვნდით“. ჯერ 70 წლის განმავლობაში სულ წითლები ვიყავით. ქვეყნის თავისუფლების მოპოვების შემდეგ კი ნაირ-ნაირი ფერები ავირჩიეთ. ზოგი მწვანე გახდა, ზოგი შინდისფერი, ზოგი ისევ წითელი დარჩა, ზოგმაც შავობა („კაი ტიპობა“) არჩია, ზოგიერთებმა კიდევ ცისფერი და ვარდისფერი ალმები აღმართეს თვითდამკვიდრებისათვის. ამდენი ფერების შემხედვარე ჩვენი მედია (ტელევიზია და ჟურნალ-გაზეთები) ჯერ აჭრელდა, მერე ადგა და გაყვითლდა. იმისათვის, რომ მედია ყოველდღიურია (ზოგჯერ 24-საათიანიც), ადამიანები ჯერ კარგად შეეჩვივნენ, მერე კი უკვე შეეგუენ ამ ფერს. ადრე კომუნისტურ სკოლაში, ალბათ გახსოვთ, როგორ გვაწერინებდნენ რაღაც უაზრო თემებს, რომლებსაც რატომღაც „თავისუფალი“ ერქვა. ზოგჯერ უნდა დაგეწერა, ვთქვათ, ასეთი რამ – „მე, რომ ქარხნის (ან ფაბრიკის) მუშა ვიყო“. საინტერესოა, დღეს თუ წერენ ბავშვები სკოლებში ამგვარ „თავისუფალ თემებს“. თუ ჯერ კიდევ ასეა, შემიძლია მათ შევთავაზო მაგარი თემა – „მე რომ შოუ-ბიზნესის მამა ვიყო“...

მართლაც, მე რომ შოუ-ბიზნესის მამა ვიყო ავდგებოდი და შემოვიღებდი შოუბიზნესის ჰერალდიკას. შევარჩევდი მაგარ ჰიმნს, რომელსაც ოპერის მომღერლებს ვამღერებდი. რატომ ოპერის მომღერლებს? თუკი უეფას ჩემპიონთა თასის ჰიმნს საოპერო გუნდი ასრულებს, ქართულმა შოუბიზნესმა რაღა დააშავა? თანაც ეს მერე მოდაშიც შემოვა და მშიერი ოპერის მომღერლები ერთი-ორ თეთრს იშოვნიან. ახლა გერბის ჯერიც დადგა. ბევრი ვიფიქრე და საბოლოოდ გადავწყვიტე, რომ გერბად 74-წუთიანი მინი-დისკი გამოდგება, რომელზედაც ოქროსფერი ასოებით იქნება ამოტვიფრული „SDK–ქართული შოუბიზნესი“. თავდაპირველად მსურდა, კომპაქტ-დისკი გამომეყენებინა, რადგან ის მრგვალია და მზის დისკოსთანაც ასოცირდება (თან მზეც ხომ ვარსკვკავია?), მაგრამ, მაშინ მომღერლებთან ვიქნებოდი პირშავად, რადგან კონცერტებზე ისინი პლიუსავოი ფონოგრამებს კომპაქტ-დისკებით კი არა, მინი-დისკებით ატრიალებენ.

მივედით მთავარზე. როგორ ფიქრობთ, რა ფერის უნდა იყოს ქართული შოუბიზნესის დროშა? ყავისფერი? არა, მაგრამ ეს ფერი რას გაგონებთ? მაშინ ცისფერი? როგორც რუსები იყვიან ეს უკვე „ხამობაა“, რადგან უხერხულია იმის გაფიქრება, რაზეც საქართველოში ხმამაღლა მხოლოდ ბოლო დღეებში დაიწყეს საუბარი. არა, ესენი არ გამოდგება. მე რომ შოუ-ბიზნესის მამა ვიყო, ქართული შოუ-ბიზნესის დროშისთვის მხოლოდ ყვითელ ფერს გავიმეტებდი. წარმოიდგინეთ, რა კარგი იქნება ყვითელი მასიური დროშა ტარით, რომლის ცენტრში, რგოლში ჩავსვამდი თავგადაპარსული მამაკაცის სურათს (კარგად არ მახსოვს, თავად ექიმი ბოტკინი თავგადაპარსული იყო თუ არა), როგორც ქართული შოუ-ბიზნესის სიმბოლოს. ამ დროშას გამოვფენდი ყველგან, საკრებულოს და მთავრობის სახურავებზეც კი. მერე მდიოს კუდში შარაძემ და მიძახოს – დროშას ჩამოგიხსნი, კათოლიკურიაო. ამ დროშის გარეშე არც ერთ ქართველ „ვარსკვლავს“ რაიმე ფონოგრამული კონცერტის ჩატარების უფლებას არ მივცემდი. ხოლო ფონოგრამულ ფესტივალებში გამარჯვებულებს დავაჯილდოვებდი მოყვითალო (მესამე ადგილისთვის), ყვითელი (მეორე ადგილი) და ლიმონისფერი (პირველი ადგილი) ბოტკინის გარდამავალი პრიზებით. დაჯილდოვების ცერემონიალს დავარქმევდი „ჰეპა 2003“ (ა. შ. წლების მიხედვით), რომელიც ჰეპატიტის კნინობითი, თან შემოკლებული ვარიანტია.

რატომ მაინცა და მაინც ყვითელი? იმიტომ, რომ ჩვენი ესტრადის აბსოლუტური უმრავლესობა მადლიერია ყვითელი მედიის. ამ უკანასკნელის გარეშე ხომ კაპიკია (აქ ვერაფრით გამოვიყენე კაპიკის ქართული შესატყვისი „თეთრი“) მათი ფასი? აბა, ვინ ამბობს მათზე, რომ ისინი შესანიშნავი მომღერლები არიან. მაჩვენეთ ერთი ნორმალური მუსიკის მცოდნე, ან პროფესიონალი მსმენელი, რომელიც „მაესტროს“ ქართულ ჰიტ-აღლუმში პირველ ადგილზე გასულ მომღერალზე იტყვის, რომ ის მაგარია. შეიძლება თქვას, რომ მისი „სიცოცხლეა“, მაგრამ უკვე ნათელია, რა კატეგორიის მსმენელთან გვაქვს საქმე.

თავის მხრივ, ყვითელი მედია მათ გარეშე ვერ იარსებებს. ნათქვამია, ხელი ხელს ბანს და ორივენი – პირსო, სწორედ ამიტომ უნდა იყოს ქართული შოუ-ბიზნესის დროშა აბსოლუტურად ყვითელი. მართალია, ყვითლები ყველაფერს აყვითლებენ, პოლიტიკას, მუსიკასაც და მკითხველებსაც, მაგრამ ხალხი თავად იფერადებს თავს.